Iron Void

Οι Βρετανοί doomsters, αν και ενεργοί από τα τέλη του ’90, χρειάστηκαν μια δεκαετία για το επίσημο ντεμπούτο τους το 2008 και έκτοτε δισκογραφούν με σχετική συνέπεια, παρουσιάζοντας το doom το παραδοσιακό με εξαιρετικό τρόπο. Ο νέος τους δίσκος φέρει τα αρχικά του ονόματός τους ή αλλιώς το 4 στα λατινικά και το τρίο αποδεικνύει με το πρώτο κιόλας άκουσμα, πως αποτελεί υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο.

Σαν να διαβάζεις μια προφητεία, από εκείνες που δεν εκπληρώνονται ποτέ, γιατί ουδέποτε αποτέλεσε τέτοια και απευθύνεται σε λοβοτομημένο κοινό, έτσι κι εδώ οι Βρετανοί είναι σαν να επιστρέφουν στις αρχικές τους δουλειές, χωρίς όμως να επιστρέφουν. Το προφανές είναι πως διαφοροποιούνται από το προηγούμενο "Excalibur", τόσο μουσικά όσο και θεματικά. Το επικό heavy metal και η αντίστοιχη θρυλική του θεματολογία, δίνουν τη θέση τους σε ρεαλιστικά γραφόμενα και γεγονότα, συνοδευόμενα με ξεκάθαρους doom ήχους όπως αυτοί θεμελιώθηκαν από τους γνωστούς πρωτομάστορες του είδους.

Εάν ένας νέος δίσκος και η αποδοχή του αποτελούν στοίχημα με τους ακροατές του, η μπάντα κρατάει δυνατά χαρτιά ώστε να το κερδίσει: δεν πατάει σε μεγάλης διάρκειας συνθέσεις (συχνό φαινόμενο με δυσάρεστα αποτελέσματα ενίοτε), μένει αυστηρά κάτω από τα έξι λεπτά, ομαλοποιώντας έτσι την ακρόαση και τη ροή της. Προσφέρει εννέα συνθέσεις, αρκετές ώστε να ολοκληρωθεί το όραμά της και να μη μιλάμε για τραγούδια - filler.

Συναντάμε την επιθυμητή διαφορετικότητα και ποικιλία, με χαρακτηριστικό αυτής το πώς είναι δομημένος ο δίσκος. Έναρξη, με τις πρώτες τέσσερις συνθέσεις να έχουν ένα σχεδόν groove ρυθμό, είτε με Cathedral, είτε με Count Raven στυλ. Ο ήχος βαραίνει και η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει άπαξ και ξεκινήσει το "Blind Dead", μία μουσική συνθήκη που θα κρατήσει έως τις έσχατες νότες του δίσκου. Ακόμα και το ιδιαίτερο "She" δε δύναται να κρατήσει τη λυρικότητά του έως τέλους και μεταμορφώνεται σε ένα doom κτήνος.

Ένα επιπλέον πλεονέκτημα που εκμεταλλεύονται στο έπακρο, αποτελούν οι δύο ερμηνευτές. Φέρουν διαφορετικά ηχοχρώματα και χροιές, αναλαμβάνοντας ο καθένας τις κατάλληλες συνθέσεις. Πιο λυρικός ο κιθαρίστας Steve Wilson, με περίσσιο γρέζι ο μπασίστας - ιδρυτής Jonathan Seale, συνθέτουν με τον Scott Naylor στα ντραμς ένα παντοδύναμο τρίο, που ενδεχομένως παρουσιάζει φέτος την αρτιότερη δουλειά του έως τώρα.

Ιδανικά έκλεισε η περσινή χρονιά για το doom metal και εξίσου δυναμικά ξεκινάει η καινούργια. Με μπάντες που αναπτύσσουν το ιδίωμα από διαφορετική σκοπιά, δείγμα του πόσο συναρπαστικό και ποικίλο μπορεί να παρουσιαστεί. Έχει λοιδορηθεί ως βαρετό και μονολιθικό και εδώ δίνεται μια ηχηρή απάντηση για το αντίθετο, έστω και αν ο πυρήνας του είναι τίγκα παραδοσιακός. Doom on!

Bandcamp