Hekátē

Οι Hekátē, η all-female μπάντα που γνωρίσαμε 5 χρόνια πριν με τις "Μέρες Οργής", επέστρεψαν τον Ιούνιο με το νέο τους album, την "Μαύρη Τρύπα". Μια επιπλέον δόση από την ηχητική εμπειρία της, πήραμε όσες είχαμε την ευκαιρία να τις δούμε σε ένα από τα live τους στην Ελλάδα τον Απρίλιο - που πλέον είναι περιορισμένα μιας και μία εκ των τεσσάρων ζει στο εξωτερικό. Και εμείς κάνουμε προγραμματισμό μηνών για να μην τα χάσουμε.

Η "Μαύρη Τρύπα" είναι ένας δίσκος που ανήκει σε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος, με ένα ακόμη πιο συγκεκριμένο κοινό, αλλά οφείλεις να τον ακούσεις - αρχικά και ειδικά αν θες να έχεις μια ουσιαστική εικόνα για τις πτυχές του punk σήμερα. Ο ήχος των Hekátē έχει ωριμάσει και η στιχουργική έκφρασή τους έχει εξελιχθεί. Έτσι κινούμαστε για 33 λεπτά μεταξύ συνθετότερων synthwave ηχοτοπίων, εσωτερικότητας και δυναμικού punk. Το αδιέξοδο, αυτό το αίσθημα εσωτερικής ασφυξίας που έχει κοινωνική ρίζα, είναι μοτίβο  που διαπερνά τη διαθεματική στιχουργική δομή συνολικά και διαμορφώνει την ατμόσφαιρα του δίσκου - τραχιά, ωμή μα και βαθιά συναισθηματική, γιατί δεν έχει χαριστεί. Το σήμα-θέση, δίνεται ήδη από το εισαγωγικό κομμάτι "Εμφύλιος" για να γίνει η έκρηξη με τη "Δίνη". Πρόκειται για το πρώτο κομμάτι που είχε δημοσιευθεί πριν την κυκλοφορία του album και φόρτιζε την αναμονή με τον τόνο και τα ξεσπάσματα των synths και των drums.

Προσωπικά, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από μια μπάντα που από το ντεμπούτο της παγίωσε τον ήχο της στην ελληνική DIY punk σκηνή και έκανε μια τολμηρή δήλωση που δεν έχει δυστυχώς συχνό προηγούμενο - δήλωση μουσική, φεμινιστική, κοινωνικοπολιτική - δίνει όμως χώρο και έμπνευση (representation matters). Πλέον, σε συνεργασία με την νέα ανεξάρτητη fem δισκογραφική Μascara Rocks - που έχει τη βάση της στο Παρίσι και μερικές ακόμη κυκλοφορίες που αξίζουν την προσοχή - οι Hekátē μας θυμίζουν ότι η σκηνή είναι δυναμικά παρούσα, πως η μουσική δημιουργία μπορεί να σημαίνει κάτι σε μια συνθήκη ήττας, απελπισίας και αναταραχής. Όπως και ότι νέα εγχειρήματα μπορούν να ξεκινούν, όχι με το βλέμμα στο κέρδος, αλλά στην εκπροσώπηση μιας άλλης αντίληψης, όπως στην αλληλοϋποστήριξη όσων τη μοιράζονται. Πιστές στη θεότητα-πηγή έμπνευσης του ονόματός τους, οι Hekátē βρίσκονται ξανά σε εκείνα τα σταυροδρόμια που δημιουργούν νέα, σκοτεινά μονοπάτια.

Στη "Μαύρη Τρύπα" ο ζόφος του Αθηναϊκού/σύγχρονου αστικού τοπίου δεν μένει στο εξώφυλλο. Βρίσκει τον synth, punk, υπόγειο ήχο του, με την έκφραση να βαθαίνει για να γίνει εγκάρσια ρωγμή. Η ηχητική διαδρομή χαράσσεται στις μπασογραμμές (Χαρά), πάνω από τις οποίες περνούν ως άλλες ηλεκτρικές γραμμές τα σύνθια της Ίριδας. Τις εντάσεις και τον σφιχτό ρυθμό δίνουν τα ντραμς (Βίκυ), για να έρθουν τα επιβλητικά φωνητικά της Λυδίας - φωνή βγαλμένη από την ιστορία του punk (που δεν είναι μονοδιάστατα λευκή και ανδρική): ξόρκι, κραυγή. Σταθμοί αυτής της διαδρομής, το εξαιρετικό (και αγαπημένο) "Ricochet", ένας ύμνος φεμινιστικού reclaim με synths που σε βγάζουν εκτός εαυτού, όπως και το αντιπολεμικό "Τears of Blood" με μπάσο και τύμπανα σε αιχμηρό punk ρυθμό και στίχους ανατριχιαστικά επίκαιρους στην εποχή μιας γενοκτονίας σε ζωντανή μετάδοση στην Παλαιστίνη - "When bombs like rain fall from the sky then teαrs of blood fall from their eyes". Το "Service State", πιστό στην σαρκαστική punk παράδοση με ένα ιδιαίτερο twist ωστόσο, που καταλήγει σε μια ηλεκτρονική και dance οριακά κορύφωση, είναι ο οργισμένος καλοκαιρινός αντι-ύμνος μιας πόλης-τουριστικού θέρετρου που σιχαίνεται τους ανθρώπους της, όσο και τις ελευθερίες τους. Σε αυτή την πόλη για να περάσεις καλά πρέπει να "αφήσεις πίσω την ηθική σου πυξίδα".

Κάθε album που σηματοδοτεί τα προχωρήματα μιας μπάντας, κρύβει και πτυχές των επιρροών της.  Το στοίχημα βρίσκεται στο πώς η επιρροή δεν θα εγκλωβίσει, αλλά θα δώσει τροφή για μια νέα ηχητική έκφραση που θα κάνει τη φυγή μπροστά. "Χίλιες αλλαγές κι όμως όλα μένουν ίδια" - αυτός ο στίχος της "Παράλογης Ζωής", κομματιού που φέρνει τον ήχο της darkwave, post-punk ελληνικής σκηνής των 80s στο σήμερα, μοιράζεται την σύγχρονη οδύνη μιας κοινής βιωμένης φρίκης - η οποία δεν ξεχνιέται, ίσως μόνο ανατρέπεται, κατά προτίμηση με άγριο χορό. Oι "Βουβές Φωνές", με την εισαγωγή του μπάσου να κλείνει το μάτι σε θεμέλιες μουσικές αναφορές (όπως οι Bauhaus και το "The Passion of Lovers") ακολουθούν τη δική τους πορεία, με τα synths να επιβάλλουν τον ηλεκτρισμό τους. 

Σημεία από τις "Μέρες Οργής" συνομιλούν με τη "Μαύρη Τρύπα" - πιο ιδιαίτερο στοιχείο το ηχητικό κολλάζ μιας "Αθήνας" σε κοινωνικό πόλεμο, που μεταφέρεται (ίσως και μέσα από ένα προσωπικό και εσωτερικό βίωμα) στην εσώστρεφη, ambient και εκ διαμέτρου αντίθετη με κάθε τι αστικό, διάθεση του ηχοτοπίου της υπαίθρου στο "Ηeavenly Howler". Οι ηχογραφήσεις πεδίου του συγκεκριμένου έγιναν στην Ισλανδία, και αναδεικνύουν πώς μια ατμόσφαιρα μπορεί να διατηρείται χωρίς να μένει στάσιμη, πως η Εκάτη μπορεί να είναι πολύμορφη, σκοτεινή και μαγική ή και να μην παίρνει καν από ορισμούς, εν τέλει πώς οι Hekátē βρίσκονται σε μετακίνηση, όχι όμως μετατόπιση.

O δίσκος κλείνει με το "Εchoes (Heart of Glass)" μια μελωδική dark synthwave στιγμή, βαθιά συναισθηματική και μοναχική. "I hope you find your way out of this big black city. I hope you find your way home" και πάλι ο διάλογος είναι ανοιχτός. Στις "Διακοπές στην Αβυσσηνία" (Ελίζα Παναγιωτάτου, Εκδόσεις Αντίποδες 2023) η κεντρική χαρακτήρας είναι εμπνευσμένη, μεταξύ άλλων, από τις Hekátē. Βιώνει τα ίδια παραλυτικά άγχη, δεν χωράει πουθενά και αναζητεί μια διέξοδο. "Προχωράει" όμως "ευθεία, μπροστά, δείχνει θάρρος γιατί κανείς δεν θα την αναστήσει αν δεν το κάνει αυτή". Στην Αβησσυνία, την Ισλανδία ή την Ελλάδα, μια τέτοια διεργασία δεν θα μπορούσε παρά να έχει αυτόν τον ήχο.

Η "Μαύρη Τρύπα" είναι ένα album σημείο αναφοράς της σκηνής στην Ελλάδα. Οι Hekátē έχουν βρει τον ήχο τους μέσα από την εξέλιξη και το "άνοιγμά" του, ενώ επαναφέρουν εμφατικά τη σημασία της αντίστασης ως καθημερινής πρακτικής, ως δημιουργίας και σύνδεσης, βγάζοντας από τη μαύρη τρύπα όσα είχαν περάσει στην αορατότητα. Ακούστε το (αν έχετε τη δυνατότητα και σε βινύλιο), νιώστε το, αφήστε το να ανατρέψει τις βεβαιότητες.

Xαρά Καραγιαννάκη - Μιχάλογλου