Hammerfall

Μιλώντας για εμβληματικές μπάντες εντός των power metal υδάτων, οι Hammerfall κατέχουν μια περίοπτη θέση πλέον - και όχι αδίκως. Οι Σουηδοί αποτελούν ένα από τα δημοφιλέστερα και πιο εμπορικά ονόματα του είδους σταθερά τα τελευταία χρόνια, με το χρόνο να μην τους ακουμπά και την έμπνευση να τους χτυπάει σταθερά την πόρτα. Διανύοντας μια περίοδο παρατεταμένης δεύτερης νιότης από το "(r)Evolution" κι έπειτα, το 2022 τους βρίσκει να κυκλοφορούν ακόμη ένα άλμπουμ με νέα μουσική, το οποίο τους θέλει «ίδιους και απαράλλαχτους», γεγονός που διόλου μας χαλάει.

Άλλωστε, οι Hammerfall πλέον μοιάζουν με μια όμορφη συνήθεια που έχεις διατηρήσει από τα χρόνια της νιότης σου και δεν λες να διαφοροποιήσεις όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε. Σε έναν δίσκο όπου οι Hammerfall παίζουν, γράφουν κι ακούγονται σαν Hammerfall, ο οποίος θα μπορούσε - με λίγες διαφοροποιήσεις κυρίως σε θέματα παραγωγής - να έχει κυκλοφορήσει ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια της 25-ετούς πορείας τους, δίχως εκπλήξεις αλλά με το συνθετικό πήχη μονίμως ψηλά κι εκείνη την οικειότητα που προαναφέρθηκε πανταχού παρούσα.

Οι διαφοροποιήσεις του "Hammer Of Dawn" σε σχέση με τους προκατόχους του, λιγοστές. Ακόμη και η tracklist ακολουθεί τη γνωστή τους πεπατημένη, με δυνατό opener, τα singles να έρχονται νωρίς - νωρίς κατά τη ροή του (βλέπε ομότιτλο και "Venerate Me"), ακόμη και την αναμενόμενη μπαλάντα να έχει τη σταθερή θέση της κάπου προς τη μέση του άλμπουμ, προτού εκείνο επιταχύνει ξανά σε euro-power μονοπάτια. Ο αειθαλής Joacim Cans ακούγεται - όπως πάντα - άφθαρτος, έχοντας προσέξει τη φωνή του σε σημείο να ακούγεται σαφώς πιο ανταγωνιστικός από άλλους, ίδιας ηλικίας και μεγαλύτερης προβολής συναδέλφους τραγουδιστές του χώρου, ενώ συνολικά ο ήχος της μπάντας καταφέρνει να παρουσιάζεται ταυτόχρονα απολύτως παραδοσιακός, αλλά συνάμα σύγχρονος με τις επιταγές του τώρα.

Το παραπάνω γεγονός είναι και το στοιχείο εκείνο που έχει δώσει τέτοια διαχρονικότητα και απήχηση στην μπάντα, η οποία απολαμβάνει πια το status μιας ηγετικής δύναμης στο χώρο του power metal. Τη στιγμή που μπάντες σαν τους Sabaton φαντάζουν το εμπορικό πρόσωπο του είδους, έχοντας απωλέσει, όμως, τις δυναμικές του για χάρη μιας πιο εύληπτης και γυαλισμένης προσέγγισης, οι Hammerfall συνεχίζουν και παίζουν σαν να βρίσκονται στα late '90s/early '00s, την ίδια στιγμή που έχουν ανανεώσει τόσο - όσο τον ήχο τους ώστε να μην χάσουν το χαρακτήρα τους.

Ελαφρώς πιο σκοτεινό και με το άγγιγμα του King Diamond να προσδίδει μια eerie ατμόσφαιρα στο έτσι κι αλλιώς τρομερό "Venerate Me", με κολλητικές κομματάρες σαν τον '90s ύμνο "No Son Of Odin" ή το καταληκτικό ταχυδύναμο "No Mercy", με κάθε τους συνθετικό και στιχουργικό μοτίβο να φωνάζει παρόν εμφατικά και με την αυτοπεποίθηση που αποπνέει η δουλειά μιας μπάντας σίγουρης για τον εαυτό της, το "Hammer Of Dawn" αποτελεί ακόμη ένα σφυροκόπημα από τη συνεπέστερη μπάντα του ευρωπαϊκού power metal τα τελευταία χρόνια.