Guided By Voices

Αλήθεια, τι ωραία περίπτωση συγκροτήματος είναι οι Guided By Voices; Σε μια βιομηχανία που συνεχώς ψάχνει το επόμενο "big thing" αυτοί, για παραπάνω από 35 χρόνια, βαδίζουν έναν δικό τους δρόμο δείχνοντας να αδιαφορούν για οτιδήποτε άλλο πέραν της καλλιτεχνικής τους έκφρασης. Μετά το reunion στις αρχές της προηγούμενες δεκαετίας και τις διάφορες αναχωρήσεις κι επιστροφές που συνέβησαν από τότε, ο Robert Pollard, το 2016, κατάφερε να σταθεροποιήσει επιτέλους το line-up. Έτσι, τώρα το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον 30ο του, και 14ο για αυτή τη δεκαετία, δίσκο με τίτλο "Surrender Your Poppy Field".

Το άλμπουμ αποτελεί την έβδομη κυκλοφορία του Pollard με τους Doug Gillard και Bobby Bare, Jr. στις κιθάρες, τον Mark Shue στο μπάσο και τον Kevin March στα ντραμς. Σε αντίθεση όμως με τις πρόσφατες δουλειές του συγκροτήματος, με κορυφαίο παράδειγμα το αριστουργηματικό περσινό "Sweating the Plague", όπου η προσέγγιση και οι ενορχηστρώσεις έδειχναν να φλερτάρουν με το prog rock, στο "Surrender Your Poppy Field", οι Guided By Voices επαναπροσεγγίζουν με επιτυχία το indie παρελθόν τους. Πιο ηλεκτρισμένοι απ’ ό, τι υπήρξαν εδώ και πολύ καιρό αλλά, παράλληλα, απολύτως πιστοί στις lo-fi ρίζες τους, οι Αμερικανοί μας πετάνε στη μούρη δεκαπέντε συνθέσεις μέσα στις οποίες καταφέρνουν να χωρέσουν όλη την ιστορία τους.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον μάλιστα παρουσιάζει η δομή των κομματιών εκ των οποίων τα περισσότερα χαρακτηρίζονται από την έλλειψη επανάληψης αφού το συγκρότημα, μέσα στα λίγα λεπτά που διαρκεί κάθε τραγούδι, αλλάζει συνεχώς διαθέσεις και στυλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί το "Year of the Hard Hitter" που ανοίγει τον δίσκο καθώς και το "Cul-De-Sac Kids", μια πραγματικά πανέμορφη σύνθεση, που διαρκεί λίγο περισσότερο από δυόμιση λεπτά. Το πραγματικά εντυπωσιακό βέβαια είναι το πόσο μη επιτηδευμένα γίνεται όλο αυτό και το ότι οι Guided By Voices δείχνουν να είναι τέλεια συγχρονισμένοι υπηρετώντας με ακρίβεια το μουσικό όραμα του Pollard.

Συγχρόνως, στο single του δίσκου με τίτλο "Volcano", το συγκρότημα φλερτάρει με τους Pixies, στο "Physician" δείχνει να εμπνέεται από τους R.E.M., ενώ σε τραγούδια όπως το "Arthur Has Business Elsewhere" και το "Andre the Hawk" οι GBV θυμίζουν έντονα εκείνο το συγκρότημα που τριάντα χρόνια πριν μας χάρισε άλμπουμ όπως το "Self-Inflicted Aerial Nostalgia". Με μια παραγωγή δια χειρός Travis Harrison που ανά φάσεις προσεγγίζει ήχο παλιάς κασέτας και με γερές δόσεις νοσταλγίας και '90s εναλλακτικού αέρα, οι Guided By Voices επέστρεψαν φέτος με έναν από τους καλύτερους δίσκους της πρόσφατης ιστορίας τους, ικανό να συγκινήσει όλους τους οπαδούς τους, ανεξάρτητα από την περίοδο του συγκροτήματος που προτιμάει ο καθένας. Τη στιγμή εξάλλου που γράφεται αυτή η κριτική, ο Robert Pollard έχει ήδη ανακοινώσει τον επόμενο δίσκο τους με τίτλο "Mirrored Aztec", ο οποίος αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά και πιθανά θα κινείται σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση.

Αυτό μάλλον είναι και το βασικό πρόβλημα που έχω με τους GBV, το ότι η παραγωγικότητα τους καθιστά πολύ δύσκολο το να προλαβαίνεις να ακούσεις κάθε τους νέα κυκλοφορία. Από την άλλη βέβαια, νομίζω πως είναι πολύ όμορφη η αίσθηση του να επιστρέφεις σε αυτούς, ακόμη και ως επισκέπτης, και να διαπιστώσεις πως το συγκρότημα συνεχίζει να στέκεται περήφανα στην ανεξάρτητη αμερικάνικη σκηνή. Το 30ο άλμπουμ τους λοιπόν είναι μια πραγματικά εορταστική κυκλοφορία που μέσα της χωράει μια διαδρομή πολλών δεκαετιών ενώ, παράλληλα, συνεχίζει να διευρύνει το πού μπορεί να φτάσει ηχητικά το συγκρότημα. Μετά από διάφορες περιπέτειες με διαλείμματα, reunions και αντικαταστάσεις μελών, οι Guided By Voices μοιάζουν έτοιμοι να διασχίσουν ακόμη μία δεκαετία κάνοντας αυτό που ξέρουν να κάνουν τόσο καλά. Να γράφουν καλή μουσική, αδιαφορώντας για μόδες και κινήματα, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα για άλλη μία φορά με το "Surrender Your Poppy Field".