Green Day

Συνειδητοποιώ ότι σαστίζω λίγο ξεκινώντας να γράψω κάτι για τους Green Day. Ένα συγκρότημα που έχει καταφέρει να ισοσταθμίσει στη δισκογραφία του μερικούς από τους καλύτερους δίσκους της εκάστοτε δεκαετίας αλλά και μερικές απίστευτες πατάτες, το σίγουρο είναι ότι αποτελούν πνευματικούς πατέρες όλων όσων αγαπήσαμε το punk rock και το pop-punk. Η αγαπημένη τριάδα των Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt και Tre Cool, μετά την κάπως απογοητευτική κυκλοφορία του "Father Of All...", συνειδητοποίησε ότι της πάει πολύ ο αριθμός 4. Εκκινώντας το ταξίδι του middle class anti-hero το 1994 με το "Dookie" ξεκίνησαν μια ιστορία που πήρε πιο αναλυτική μορφή σε έναν από τους χαρακτηριστικότερους δίσκους της δεκαετίας των 00s. Φυσικά μιλάμε για το "American Idiot" που ήρθε με τη σειρά του το 2004, με έναυσμα την πολιτική κατάρρευση της Αμερικής και του Αμερικάνικου ονείρου, μέσα από τα μάτια του St Jimmy, του θρησκευτικού ηγέτη των εναλλακτικών προαστίων.

Είκοσι χρόνια μετά, οι Green Day καταφέρνουν μετά από ένα σερί μετρίως αποδεκτών κυκλοφοριών να κερδίσουν της καρδιές μας με το σχεδόν αυτοαναφορικό "Saviors". Ο δίσκος αυτός είναι σωτηρία για τους ίδιους, καθώς καταφέρνει να φέρει στο τραπέζι μουσική και ιστορική συνέχεια και συνέπεια με του δύο κορυφαίους δίσκους τους, ενώ αποτελεί τον τρίτο που έχει στιχουργική και θεματολογική συνοχή. Επιπλέον, αν εξετάσουμε την κατάσταση σε βάθος χρόνου, οι Green Day φαίνεται πως με πλήρη συναίσθηση, ακολουθούν την ηλικία τους, μένουν σταθεροί στα πιστεύω τους και προσεγγίζουν την εκάστοτε εποχή τους με έναν τρόπο που δεν μοιάζει παρωχημένος (σ.σ., "boomer"). Αν εμείνουμε στο μουσικό, το pop-punk διαδέχεται το alt-rock σε μια ευχάριστη αλληλουχία, ενώ πολλά κομμάτια μοιάζουν απαντήσεις σε προηγούμενες συνθέσεις τους.

Η αρχή του δίσκου μας μοιάζει κάπως γνώριμη, καθώς μας "χτυπά" κυρίως με τα singles του δίσκου. Ο ύμνος "The American Dream Is Killing Me" συνοψίζει όλα όσα κατάπιαν στο "American" Idiot", το "Look Ma, No Brains!" ένα πλάγιο μα έξυπνο σχόλιο στην άγνοια που οδηγεί στο φασισμό, το "One Eyed Bastard" θυμίζει τόσο ξεδιάντροπα το "Holiday" που μοιάζει ευθεία αναφορά αν δεν βασιζόταν στις εντελώς rock κιθάρες του, ενώ το "Dilemma" σχεδόν "απαντάει" μουσικά στο "Whatsername" πραγματευόμενο τον πειρασμό του εθισμού - κάτι που θα επαναληφθεί και αργότερα με το "Suzie Chapstick". Φεύγωντας από τα singles, το "Saviors" χαρίζει σαρανταπέντε λεπτά ακόρεστου punk-rock μεγαλείου από αυτά που ξέραμε ότι μπορούν να φτάσουν οι Green Day αλλά μας είχαν λείψει. Σε θέμα ευθείας μουσικής αναφοράς θα βρούμε αργότερα και το "Coma City" όπου οι φωνητικές του γραμμές θα μας θυμίσουν το πρώτο μέρος του "Homecoming: The Death Of Saint Jimmy".

Σε καμία περίπτωση όμως το "Saviors" δεν είναι ένας δίσκος που απλά θυμίζει το "American Idiot". Οι Green Day έβλεπαν τα προβλήματα της κοινωνίας στα είκοσι τους, στα τριάντα μα και τώρα στα πενήντα τους. Κάθε φορά και ειλικρινά με τα εκάστοτε "ηλικιακά μάτια" που διαθέτουν ανά περίπτωση, εξετάζουν τα τωρινά αλλά και τα παλαιότερα προβλήματα που βλέπουν να διαιωνίζονται - όλα αυτά με συναίσθηση της δικής τους ταξικής πραγματικότητας που τη λες πολύ παραπάνω από άνετη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το φεμινιστικό στίγμα του "Saviors". Οι Green Day πάντα υπήρξαν υπέρμαχοι της αυτοδιάθεσης ακόμη και σε χρόνια που αυτό ήταν ιδιαίτερα ρηξικέλευθο. Η bisexual ταυτότητα του Billie Armstrong βρίσκει φωνή στο "Bobby Sox", όπου θαυμάζει την ομορφιά των άλλων φύλων - "Do you wanna be my girlfriend" ή "Do you wanna be my boyfriend", δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Παράλληλα, το "1981" μιλάει με έναν περίσσιο θαυμασμό για τα εναλλακτικά κορίτσια, που δεν ακούγεται καθόλου σεξιστικός ή περίεργος, μα μοιάζει να εξυμνεί.

Ένα ακόμη στοιχείο που θα βρούμε εντός του "Saviors" είναι και η υιοθέτηση των απενοχοποιημένων πλέον rock 'n' roll ριζών των Green Day. Με κομμάτια όπως τα "Corvette Summer" και "Living In The 20s" (όπου cowbell και ντέφι τραβούν την προσοχή) προσθέτουν μια αναχρονιστική, νοσταλγική νότα σε μια εποχή καλοπέρασης που μοιάζει ωραίο να θυμάσαι αλλά τελικά δεν έχει θέση σε έναν κόσμο που υποφέρει από πολλά. Κάτι που θα πεις ότι ίσως και να δείχνει την τωρινή τους ηλικία, όπως και θέλουν άλλωστε. Πέρα από την ηλικία υπάρχει και αυτή η πατρική ιδιότητα που τώρα ένας νηφάλιος πλέον Billie Joe αγκαλιάζει και εκθέτει εντελώς ειλικρινά και απογυμνωμένα στο "Father To A Son". Τουλάχιστον αυτός το κατάφερε, μιας που πολλοί πεθαίνουν νέοι. Κλείνοντας με το "Fancy Sauce", οι Green Day μας θυμίζουν, "Everybody's famous, stupid and contagious, as we all die young someday", κάτι που μας μυρίζει σαν εφηβικό πνεύμα και είναι η δική τους μνεία στον Kurt Cobain.

Στα χορταστικά δεκαπέντα κομμάτια του "Saviors", βρίσκουμε τρία punk rock μεσήλικα είδωλα που είναι σε πλήρη συνειδητοποίηση και ότι μεγάλωσαν αλλά και ότι είναι η προσωποποίηση του punk rock. Γυρίζουν στον τρόπο γραφής και παιξίματος που και καθιέρωσαν και απότι φαίνεται, προτιμούν παραπάνω μιας που τους βγαίνει σε δίσκους που ζεσταίνουν την καρδιά και έγραψαν ιστορία. Αν σου είχαν λείψει οι Green Day που αγάπησες, ήρθε ξανά αυτή η ώρα. Για τους στίχους που γράψαμε πάνω στα θρανία αλλά και πάνω μας, το "Saviors" είναι η επιβεβαίωση πως το τρίο όσο κι αν μας απογοητεύσει, όταν ο χρόνος λήγει σε -4 θα έρθει να μας ζεστάνει την καρδιά, πατρικά.

Bandcamp | Spotify