Freeways

Dark Sky Sanctuary

Dying Victims Productions (2024)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 30/12/2024
Αρίστης ποιότητας hard rock κατευθείαν από το δεύτερο μισό των '70s με ασυναγώνιστη αύρα Καναδά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάποιες φορές τα πράγματα είναι απλά και δεν χωρούν μεγάλη ανάλυση. Οι Freeways διαθέτουν την μοναδική στόφα των Καναδών, ακόμη και αν δεν περιπλέκουν πολύ την κατάσταση. Προσανατολισμένοι περισσότερο στο hard rock του δεύτερου μισού των '70s και λιγότερο στο proto-metal, πιο ώριμοι σε σχέση με το ντεμπούτο τους, με υπέροχη οργανική παραγωγή και διάχυτη ατμόσφαιρα, προσφέρουν ένα μεστό και περιεκτικό άλμπουμ που μιλάει στη καρδιά, αλλά και στο μυαλό.

Ισορροπώντας λοιπόν ιδανικά μεταξύ παιξιμάτων και ουσίας, σε μια οκτάδα πιασάρικων τραγουδιών που μετα βίας υπερβαίνουν στο συνολό τους τα 33 λεπτά, οι Freeways καταφέρνουν να πουν όσα χρειάζεται, και να αφήσουν τα υπόλοιπα στη φαντασία. Ως κεντρική ιδέα στέκει ο αναχωρητισμός από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αλλά και από οποιαδήποτε μοντέρνα πρόσμιξη θα μπορούσε να αλλοιώσει τον χαρακτήρα.

Μεταξύ άλλων, οι φωνητικές γραμμές του "Give Em The Gears" κλείνουν το μάτι στους Diamond Head του θρυλικού "Lightning To The Nations", το ομότιλο του άλμπουμ επαναφέρει το θυμικό των Black Trip που τόσο αγαπήσαμε και τόσο μας λείπει, ενώ το "Travelling Heart" γκαραζίζει χωρίς να μπορώ να βρω τι μου θυμίζει. Εντούτοις, οι Καναδοί από τα περίχωρα του Τορόντο έχουν στην πραγματικότητα πολύ λιγότερες αναφορές από όσες θα χωρούσαν στο στυλ τους.

Με την ουσία να υπερέχει μεν και την υπέροχη, λιτή φωνή του Jacob Montgomery σε ρόλο αφηγητή να μοιράζει απλόχερα hooks, υπάρχουν διάσπαρτα όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να ομορφύνουν ένα σύνολο, όπως το όργανο στο φινάλε του εναρκτήριου "Forever Protected", τα εξαιρετικά σόλο των "Can't Deny Destiny" και "Fortune's Favourite", η southern αύρα του "Private Myth" και οι εναλλαγές του "Cracked Shadow" στο μεγάλο, ως είθισται, φινάλε.

Στο λυκόφως του 2024 ή το λυκαυγές του 2025, το "Dark Sky Sanctuary" δεν αποτελεί επουδενί ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο της μουσικής, μπορεί όμως να τον κάνει να φαίνεται πιο όμορφος, όπως μια βόλτα στην απανταχού ύπαιθρο ή μια καταδρομική σε στίβα με δίσκους που πλησιάζουν τα πρώτα ήντα και κακώς αγνοούμε την υπαρξή τους. Και εις άλλα με υγεία!

  • SHARE
  • TWEET