Faust

Οι Γερμανοί underground θρύλοι του Krautrock, οι πιο μυθικοί του είδους όπως τους είχε αποκαλέσει ο Julian Cope στον οδηγό του είδους "Krautrocksampler", σίγουρα ένα από τα πιο αντισυμβατικά συγκροτήματα ακόμα και για ένα, ούτως ή άλλως, αντισυμβατικό είδος, δήλωναν σταθερά την παρουσία τους τα τελευταία χρόνια με σποραδικές κυκλοφορίες. Ίσως καμία να μην είχε τον αντίκτυπο ή την ποιότητα των κορυφαίων "Faust Tapes" ή "Faust IV" αλλά κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι δεν παρέμειναν πιστοί σε ένα καλλιτεχνικό όραμα που (συν)διαμόρφωσαν από παλιά.

Ο ηγετικός πυρήνας των Jean-Herve Peron και Werner "Zappi" Diermaier μας προσφέρει φέτος το "C'est Com… Com… Complique" κινούμενοι στα γνώριμά τους διαστημικά αλλά και πρωτο-industrial μονοπάτια τους. Οι συνθέσεις τους κινούνται γύρω από μία κεντρική έμπνευση (όχι απαραίτητα μελωδία) και αναπτύσσονται αργά, «αναπνέοντας». Ενδεικτικό είναι το πόσο διαφορετικά μπορεί να καταλήγει μία σύνθεση σε σχέση με το πώς ξεκίνησε. Κι όμως η μετάβαση αυτή είναι τόσο ομαλή που γίνεται ανεπαίσθητη. Το στρώμα «θορύβου» που δημιουργούν κιθάρες και πλήκτρα χρησιμεύει ως η βάση πάνω στην οποία τύμπανα, μπάσο και ενίοτε φωνή παρασέρνουν τον ακροατή σε ρυθμούς άλλοτε πρωτόγονους και άλλοτε φουτουριστικούς.

Παρά το γεγονός ότι χωρίζεται σε εννέα συνθέσεις, αποτελεί, τουλάχιστον αισθητικά, ένα ενιαίο σύνολο που αλληλοσυμπληρώνονεται. Η μελωδία του "Petit Sons Appetissan" στο μέσο του άλμπουμ έρχεται ως απαραίτητο διάλειμμα στην επιτηδευμένη «κακοφωνία» που προηγείται και έπεται, αλλά ταυτόχρονα την αναδεικνύει και αναδεικνύεται από αυτήν. Παραμένει η μόνη σύνθεση που μένει στην μνήμη μετά την ακρόαση του δίσκου αλλά και όχι η ουσία του. Αυτή θα έπρεπε να αναζητηθεί στη φαινομενική μονοτονία του "Kundalini Tremolos", τα κλασικίζοντα μέρη του "Bonjour Gioachino", τους μεθυστικούς ρυθμούς του "Accroche A Tes Levres".

Η ολοκλήρωση της ακρόασης του δίσκου είναι απαιτητική και προϋποθέτει μία διαφορετική από την τρέχουσα προσέγγιση της Μουσικής ως τέχνης. Όμως αποκαλύπτει και έναν όμορφο, γεμάτο εμπειρίες κόσμο τον όποίο αφομοιώνεις τόσο περισσότερο όσο πιο πολύ αφήνεσαι να βυθιστείς σε αυτόν.