Rocking Raccoon - Με λένε Wes και είμαι καλά

Αποψάρα 13

Με πλησίασε μια φορά, στην ουρά της ΔΟΥ Αμαρουσίου, ένας γέροντας. Σοφία αλλά και αλλοφροσύνη στο βλέμμα, και μια ελαφρά υποψία ζύθου στην αναπνοή, τόση που δεν τον πέρναγες για μπεκρή, αλλά μάλλον για κάποιον που του αρέσει να ζει. Και να πίνει.

Μου λέει, «Ψηλέ, μ' αρέσεις. Έχεις λίγο από αυτό το κάτι που με συναρπάζει σ' έναν άνθρωπο, και σαφώς αναφέρομαι στις αταίριαστές σου κάλτσες». Έβγαλα όλο ενδιαφέρον και περιέργεια τα ακουστικά μου, δεν είναι δα και κάθε μέρα που κάποιος φιλοφρονεί την παθολογική μου βαρεμάρα να ταιριάζω κάλτσες. «Σου δίνω φίλε μου, λοιπόν, το δικαίωμα και τη δύναμη να μπορείς να μπεις στο μυαλό και τις σκέψεις οποιουδήποτε μέλους της αρσενικής φυλής, γιατί, ας μη γελιόμαστε, ούτε καν με τρελόγερους με μαγικές δυνάμεις δεν πείθεις κάποιον ότι μπορείς να καταλάβεις μια γυναίκα». Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ και τη διόλου άστοχη προσβολή, ανασυγκροτήθηκα και ζήτησα εξηγήσεις. «Είμαι το Πνεύμα της Ευφορίας (see what I did there?), και ενίοτε κερνάω ευχές σε άτομα που μου φαίνονται σόι και ξηγημένοι. Εσύ, meh, είσαι με τό ζόρι 'εντάξει', οπότε σου δίνω μία δύναμη του βεληνεκούς σου». Μόρφασα και ξανάβαλα τα ακουστικά μου. Tο audiobook του Game Of Thrones είχε προχωρήσει 36 δεύτερα και ήδη εμφανίστηκαν 3 νέοι χαρακτήρες. Κατάρες. Ο γέρος με κοίταξε περιπαικτικά, κάνοντας μια παιδιάστικη γκριμάτσα, ρεύτηκε περήφανα και επικίνδυνα στη μούρη μου, κάνοντας παράλληλα τη γενειάδα του ανεμιστηράκι, για να δώσει έμφαση και κύρος στην πράξη του. Έβαλε τον ορειβατικό του σάκο με το σληπιν-μπαγκ στον ώμο και προχώρησε προς το «Μητρώο». Δεν τον ξαναείδα. Άκουσα προσφάτως όμως πως άφησε την τελευταία του πνοή στην ίδια εκείνη ουρά, τέσσερα χρόνια μετά.

Δε θα το αρνηθώ όμως, με έβαλε σε σκέψεις, με προβλημάτισε. Έχοντας αποκλείσει όλο το θηλυκόκοσμο, έβγαλε και οποιοδήποτε προσωπικό όφελος από το παιχνίδι, γιατί ποσώς με ενδιαφέρει τι σκέφτονται για μένα άλλα αρσενικά, κυρίως επειδή θα έβαζα τα κλάμματα. Έπαιξε έξυπνα ο γέροντας. Όντας λοιπόν μουσικόφιλος, ονόματα τριγυρνούσαν μανιωδώς μέσα στο κεφάλι μου. Τι να σκέφτεται ο Grohl για τον Cobain, τι φοβάται ο Lemmy, τι λέει ο Χάρης για τον Πάνο. Και ξαφνικά, μου ήρθε. Wes. Wes Borland.

Όλα τελικά μπαίνουν σε μια σειρά. Γιατί μου αρέσει ο Lurtz, γιατί δεν ενοχλούμαι από τα φορέματα της Γκάγκως, γιατί έβρεχα το κρεβάτι μου μέχρι τα δεκάξι. Για όλα φταίει ο Borland, από τις πιο ιδιαίτερες, υποτιμημένες και γενικώς σαλεμένες μόρφες του rock στερεώματος. Οι Limp Bizkit τον κράτησαν πίσω. Το λέω και το πιστεύω με πάθος. Ο Durst ήταν λίγος, όπως και η ψευτοργή, το καπελάκι και η βερμούδα του. Τα πάντα βέβαια είναι λίγα όταν βγαίνεις στη σκηνή σαν ένα υπερτροφικό μεταλλαγμένο γκρέμλιν. Μυστήρια κουρδίσματα, tapping, whammy και εφτάχορδες κιθάρες, και έχεις τον μπόμπο από δίπλα να σκούζει. Γιατί;

Βγήκε αυτή τη βδομάδα το "Gold Cobra", Limp Bizkit εν έτει 2011, με Borland πάλι on board. Δεν τ' άκουσα ακόμα, δεν ξέρω αν θα το κάνω κιόλας, αλλά τα είδα όλα.



Άλλο ένα κεφάλαιο στην παρανοϊκή ιστορία του Borland. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Έχω δει και έχω διαβάσει συνεντεύξεις, έχω παρακολουθήσει τα μαθήματα κιθάρας που κάνει, διαβάζω το Twitter του. Τίποτα. Τίποτα δε μπορεί να μου δώσει μια σαφή εικόνα για το τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τον νορμάλ άνθρωπο Wes Borland στην on-stage persona του. Ο άνθρωπος έχει συνθέσει κομμάτια απίστευτα, τα οποία καλύπτουν τεράστιο ψυχοσυναισθηματικό φάσμα, από απλή και ωμή βία και οργή, σε απόλυτη μοναξιά και μιζέρια. Δε μπορεί να το κάνει ο καθένας αυτό, και δε μπορεί ο καθένας που είναι εντελώς στα συγκαλά του επίσης να το κάνει αυτό. Θα μου πεις, όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είμαστε βαρεμένοι, damaged goods και τα ρέστα, και θα συμφωνήσω, και άμα μου πεις την ιστορία σου, θα σου πω και εγώ τη δικιά μου, και Wes, πίστεψε με, πεθαίνω να ακούσω τη δικιά σου.

Κάποιο site του εξωτερικού, όχι ιδιαίτερα μεγάλο και τρανό, έκανε ένα review πάνω στο νέο τους δίσκο, εκθειάζοντας, όπως ήταν αναμενόμενο, τη δουλειά του Borland, αλλά θάβoντας με τέχνη και μαεστρία τον Durst και τον εμετό του. Ο Wes, ως μυστήριο τραίνο που είναι, απάντησε, και ζήτησε εξηγήσεις. Σαν κύριος ε, ούτε βρισιές, κατινιές και λοιπά. Σαν δύο απλοί μουσικόφιλοι που τσακώνονται για τη μουσική, πάνω από μπύρες, απλά σε email. Είναι πράγματι ένα πανέμορφο και πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, το οποίο προτρέπω σε όλους να διαβάσετε, κυρίως όμως για τους haters της μπάντας σαν και μένανε. Και δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω να μεταφράσω όλο αυτό το κατεβατό, όσο και να σας αγαπώ. =*

Τελοσπάντων, Rockwave από σήμερα, και γενικώς φουλ συναυλιές αυτές τις μέρες, άντε μπας και σκάσει λιγό το χειλάκι μας με το μπουρδέλο. Χαμός και με τις αλλαξοκωλιές με τα εισιτήρια του Waters, δίνω τόσα, ανταλλάζω τόσα, πάνω διάζωμα, αρένα, διπλό χρυσό Charizard. Οπότε ναι, καλά να περάσουμε, ελπίζω, δίχως ευτράπελα, και ναι.

Until next time,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

Ps