Father John Misty

Ανοίγεις τα μάτια σου μια μέρα, και η Kate Bush είναι στο #1 των charts, στον κινηματογράφο παίζει Top Gun, η συζήτηση γυρνάει γύρω από την κακιά Μητέρα Ρωσία, και αν είναι κομμουνισταί που απειλούν τον προοδευτικό κόσμο. Ώπα βρε παιδιά, πότε γυρίσαμε στο 1980; Μήπως το Stranger Things δεν έπαιζε με την αναβίωση της '80s αισθητικής, αλλά την προκαλούσε; Για να πάμε, όμως, πιο βαθιά. Τα 90's αντεπιτίθενται με post-punk αναβίωση σε VHS και Jurassic Park, μετά έχουμε τα '00s να μας σκάνε στη μούρη γυμνασιακό pop-punk, με την Avril Lavigne να κρατά ξανά το λάβαρο, και φυσικά το Matrix ξαναχτυπά, λίγα χρόνια αφού πλημμυρίσαμε με μπάντες με doom και occult ρίζες στους Black Sabbath. Ψυχεδέλεια και '60s πάνε μαζί ακόμη και σήμερα, με το φάντασμα των Beatles να υπάρχει κι ας είναι ζωντανοί ακόμη οι μισοί, κοινωνικός αναβρασμός και αστυνομία στα πανεπιστήμια να καθιστούν το Zabriskie Point ξανά επίκαιρο. Θέλετε να πάμε ακόμη πιο πίσω; Το μόνο εύκολο, με τη μεγαλύτερη δίκη ναζί, 74 χρόνια μετά τη Νυρεμβέργη. Για να μην κουράσουμε, συνυπολογίστε και σε όλα αυτά ένα διάχυτο ρομαντισμό για το μεσοπόλεμο που ποτέ δεν έφυγε από την pop κουλτούρα και έχουμε πια την ερώτηση: εν τέλει, σε ποια εποχή ζούμε; Μάλλον τα ψηφιακά ημερολόγια όντως χάλασαν στο Υ2Κ, και διανύουμε το 122^ο έτος του εικοστού αιώνα, του απέθαντου - όχι του αναβιωμένου. Το ρολόι έχει χαλάσει, η γραμμικότητα του χρόνου ξεχαρβαλώθηκε, κι εμείς έχουμε στα χέρια μας τον νέο δίσκο του Father John Misty, που μας προσκαλεί να χορέψουμε στους ήχους μίας μεγάλης jazz ορχήστρας στις σκοτεινές πίστες του παρελθόντος.

Τέσσερα χρόνια και μία πανδημία μετά το "God's Favourite Customer", o κατά κόσμον Josh Tillman και πρώην ντράμερ των Fleet Foxes επιστρέφει με έντεκα τραγούδια βουτηγμένα στις κλασικές μουσικές στιγμές του προηγούμενου αιώνα. Με επίκεντρο ιστορίες αγάπης και ματαίωσης, νεκρούς τετράποδους συντρόφους, και κατεστραμμένες οικογενειακές σχέσεις, ο Father John Misty φτιάχνει έναν δίσκο που θα μπορούσε να έχει τραγουδηθεί από τον Frank Sinatra, ή τον Harry Nilsson, ενώ υπάρχουν και καταθλιπτικά κομμάτια για καπνισμένα μπαρ, που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από τον Tom Waits (για σένα λέω, "Kiss Me (I Loved You)"). Τα βιολιά, τα σαξόφωνα, και οι νωχελικές νότες ενός κοντραμπάσου μας φορτώνουν στο jazz βανάκι, κάνοντας περιστασιακές στάσεις σε bossa nova και folk, αν και δεν είναι αυτές που θα κρατήσω προσωπικά ως ενδεικτικές του δίσκου.

Καμία ιστορία δεν έχει κάποιο τέλος, όλες, χάνονται στην αβεβαιότητα, στο ανεκπλήρωτο και το ανικανοποίητο, σαν να προσπαθούμε να δούμε μία ταινία με καμμένο φιλμ. Ξεχωρίζουμε μόνο μερικά σκόρπια πλάνα και ασυγχρόνιστους διαλόγους. Η αφηγηματική πρόζα του Tillman είναι τόσο σκόρπια, που προκαλεί αυτήν τη φαγούρα του «σχεδόν εκεί αλλά όχι ακόμα» αντί απλώς να μας την περιγράφει. Λίγο λιγότερο από το αρκετό κάθε φορά, όπως στους στίχους του "(Everything But) Her Love", που η σχέση ενός ζευγαριού στοιχειώνεται από ένα τρίτο πρόσωπο: When I ask what he wants, his only response / Is a single word less than I need. Με τη ράθυμη μελωδικότητά της φωνής του Tillman στις συνθέσεις να τραγουδούν τις λέξεις ξέγνοιαστα, σαν να πρόκειται για μία ξεθαμμένη συλλογή pop καψουροτράγουδων από τα '50s, υπάρχουν κορυφώσεις που δεν έρχονται, απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν παίρνουμε. Τέσσερα χρόνια αναμονής για τον νεό δίσκο του Father John Misty μετατρέπονται με τη σειρά τους στην προσμονή (και την απαίτηση) των fans για το next-big-thing, τη μεγάλη λύτρωση. Ο Τillman παίζει με αυτή την ιδέα και στο "Q4", το πιο κυνικό ίσως κομμάτι του άλμπουμ, με μία πικρόχολη γνώμη για τη βιομηχανία του θεάματος και της τέχνης, που κάνει το ταλέντο και την προσωπική κατάθεση ένα ακόμη προϊόν.

Η νεωτερικότητα ήρθε κι έφερε με τη σειρά της πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Ο 20^ος αιώνας έδειξε τις ανεπάρκειες αυτών των υποσχέσεων, αλλά και το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιπέσει. Η αυτοκτονία της Chloë είναι η μία έξοδος από αυτήν τη διαρκή λούπα. Το άχρονο της αγάπης και του έρωτα είναι αυτό που επιλέγει ο Tillman στο τελευταίο κομμάτι, "The Next 20^th Century". Με αναφορές σε αυτήν την επανάληψη, την αλλαγή και την κυκλικότητα, το κομμάτι αποτελεί το μήνυμα του δίσκου αποκαλυμμένο. Ο σταθερός ρυθμός του beat σκίζεται από ένα σπαρακτικό και τραχύ κιθαριστικό σόλο, που μοιάζει να μας τραβάει απότομα από τη ρομαντική υπνηλία των προηγούμενων πενήντα λεπτών, κι ύστερα ένα κατευναστικό γύρισμα των εγχόρδων μας γυρνάει πάλι πίσω στο γνώριμο και σταθερό μοτίβο. Υπάρχει διέξοδος; Μπορούμε να σπάσουμε τον κύκλο; Μπορούμε να ξεφύγουμε από τις εικόνες του παρελθόντος; I don't know 'bout you, but I'll take the love songs / If this century's here to stay καταλήγει ο Josh Tillman, κι αν αυτό είναι μία δήλωση παραίτησης, ή μία άρνηση υποταγής, είναι ένα ερώτημα που πριν το θέσουμε στον δημιουργό, πρέπει πρωτίστως να το θέσουμε σε εμάς.

Bandcamp
Youtube Music