Ezra Furman

Αυτή είναι μία κριτική που άργησε να ολοκληρωθεί. Λίγο το backspace που έφαγε τις λογοτεχνικές μου εξάρσεις, λίγο τα πιο επείγοντα και σημαντικά, ο κύριος Furman έμεινε στο συρτάρι για αργότερα. Με την νηφαλιότητα που (λέμε ότι) μας διακρίνει τις τελευταίες μέρες του έτους, κάνουμε τη σούμα της σεζόν. Κι έτσι κατέληξα να αποκαταστήσω έναν αρκετά παραγκωνισμένο δίσκο που, κατά διαβολική σύμπτωση, ταιριάζει αφηγηματικά σε ορισμένα πρόσφατα περιστατικά που βίωσε η ελληνική κοινωνία. Τον άκουσα, τον ξαναάκουσα, τον αναζήτησα με εκατοντάδες καθημερινές αφορμές και βρίσκει πλέον τη δική του περίοπτη θέση.

Η περίπτωση του Furman τράβηξε τα βλέμματα για το λάθος λόγο. Η ασυνήθιστη εμφάνιση και η non-binary ταυτότητα του έγιναν θέμα συζήτησης, με τη μουσική να περνά σε δεύτερη μοίρα. Μέχρι ένα σημείο κι ο ίδιος χρησιμοποίησε τα παραπάνω ως μαρκετίστικο κόλπο, όμως η πρόσφατη κυκλοφορία του ήρθε να μας κάνει να το βουλώσουμε μια και καλή.

Και το όνομα αυτού "Transangelic Exodus". Ένα concept άλμπουμ με θέμα τον έρωτα ενός άντρα (αυτοβιογραφικό;) με έναν άγγελο, σε μία κοινωνία όπου οι άγγελοι είναι παράνομοι και διώκονται. Οπότε, το μόνο που μένει στους δύο εραστές, είναι η διαφυγή. Καθ’ όλη την εξέλιξη, λοιπόν, της πλοκής, παρακολουθούμε μία σειρά από μικρότερες ιστορίες από τη διαδρομή και το παρελθόν που μας βοηθούν να ανακαλύψουμε τον ήρωα- άρα και τον ίδιο τον Furman. Κι αν η αναλογία με τον άγγελο σε ξενίζει όσο να ναι, ας μου επιτρέψεις να θυμίσω πως οι άγγελοι, στη θρησκευτική παράδοση, θεωρούνται άφυλα όντα και επιπλέον η κυκλοφορία και προστασία τους θεωρούνταν εξίσου απαράδεκτη στην κοινωνία που διαδραματίζεται η ιστορία. Ο ίδιος ο δημιουργός του αποκάλεσε αυτό το δίσκο «παράνομο queer έπος» και ποιοι είμαστε εμείς που θα τον αμφισβητήσουμε.

Το edgy θέμα αποτελεί την ιδανική αφήγηση για τα υπέροχα κομμάτια που υπάρχουν εδώ πέρα. Σε αντίθεση με το "Perpetual Motion People", το ρολόι δείχνει επιτέλους παροντικό χρόνο και ξεφεύγει από την καταραμένη ρετρομανία. Ακόμα κι αν έχει επιρροές από heartland και κλασική rock και φλερτάρει ανοιχτά με τις art rock τάσεις του και προτιμά σε αρκετά σημεία να παίξει με τα synth και τις fuzzy κιθάρες. Η indie rock του Furmanδεν έχει περίπλοκες συνθέσεις αλλά περιορίζεται σε μικρότερης έκτασης κομμάτια που το καθένα διατηρεί ξεχωριστό χαρακτήρα, είτε αυτός προσιδιάζει σε blues, garage ή ακουστικό κλίμα. Η μελωδικότητα διατρέχει κάθε κομμάτι και αθροιστικά δημιουργούν ένα τρομερά συνεκτικό αποτέλεσμα, μακράν το πιο σφιχτοδεμένο έχουμε ακούσει ως τώρα από το μουσικό. Το πρώτο μισό είναι πιο δυνατό και οι συνθέσεις πιο ενδιαφέρουσες, ενώ στο δεύτερο η down-tempo κλίση παίρνει κεφάλι, βοηθώντας, κατά βάση, την εξέλιξη της πλοκής.

Όμως τι είναι αυτό που μας έκανε να στρέψουμε το βλέμμα μας πάλι στον Furman; Αφενός το ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που χωλαίνει, αλλά αντιθέτως αλληλοσυμπληρώνονται και προσαρμόζονται στην έννοια του concept άλμπουμ. Αφετέρου, ο ιδιόρρυθμος δημιουργός έφτιαξε ένα δίσκο-μανιφέστο χωρίς παραπομπές και μηνύματα που βγάζουν μάτι. Κάθε άλλο, έδεσε πολλά θέματα έξυπνα και αφηγηματικά, έβγαλε όλη του την τέχνη στους στίχους και μίλησε για προσωπικά του βιώματα και προσλήψεις. Ένας δίσκος που μιλά για τη σεξουαλική και προσωπική καταπίεση, τη θρησκευτική πίστη, την αυτοκαταστροφή, την ανεκτικότητα και την έλλειψη αυτής. Το μεγάλο queer αφήγημα της χρονιάς είναι εδώ, με εξαιρετική μουσική για απόδραση (με τη διττή έννοια της λέξης), στο μακρύ ταξίδι προς την αποδοχή.