Helloween: «Ο κόσμος δεν νοιάζεται αν είναι καλύτερος o Kiske ή ο Deris»

Γνώριζα ήδη από παλιότερες συνομιλίες που είχαμε κάνει πόσο ωραίος τύπος είναι ο Andi Deris και αυτό δεν θα μπορούσε να αλλάξει έτσι εύκολα. Ήρεμος και ευδιάθετος στο σπίτι του στην Τενερίφη, άναψε το πούρο του και ξεκινήσαμε να συζητάμε για το status των Helloween και φυσικά για το υπέροχο "Giants & Monsters", το δεύτερο άλμπουμ μετά την επιστροφή των Michael Kiske και Kai Hansen στις τάξεις του συγκροτήματος.

Όπως θα ανακαλύψετε και μόνοι σας στις παρακάτω γραμμές, η κουβέντα είχε την δική της αδιάκοπη ροή, με τον Andi εκτός των άλλων να δείχνει μια καταπληκτική ταπεινότητα όταν μιλάει για την επιτυχία την οποία απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια, να μας εξηγεί με λεπτομέρεια πως δούλεψαν πάνω στα τραγούδια για το νέο άλμπουμ, πόσο αρμονικά συνεργάζεται με τον Kiske (και τον Hansen) στο μοίρασμα των φωνητικών και γιατί το κλειδί όλων είναι η έλλειψη εγωισμών από όλους. Μεταξύ πολλών άλλων…

Είχαμε πολλά ακόμα να πούμε όταν τελείωσε ο χρόνος της συνέντευξής μας, και ο ίδιος ο Andi ζήτησε να συνεχίσουμε, αλλά η τεχνολογία δεν υπήρξε σύμμαχός μας. Παρόλα αυτά, θα έλεγα πως είναι μάλλον η πιο πλήρης «ημιτελής» συνέντευξη που έχω πραγματοποιήσει, και αποτελεί ένα ιδανικό συνοδευτικό πριν (ή και κατά τη διάρκεια) της ακρόασης του "Giants & Monsters" που προσωπικά βρίσκω ως το πιο δυνατό άλμπουμ των αγαπημένων Γερμανών από το "The Dark Ride" και μετά.

Γεια σου Andi!

Γεια σου Χρήστο! Τι κάνεις;

Καλά είμαι. Εσύ; Πώς είναι το καλοκαίρι στην Τενερίφη;

Λοιπόν, σήμερα βρέχει…

Καμία σχέση με εδώ δηλαδή. Εδώ έχουμε περίπου 40° και ξηρασία...

Μόλις μίλησα με τον Martin στην Ελβετία κι έχουν επίσης πάνω από 40°C…

Πρέπει να είναι πιο δύσκολο για αυτούς. Εμείς τουλάχιστον έχουμε συνηθίσει τους 40° το καλοκαίρι...

Για την Ελλάδα δεν είναι τόσο δύσκολο. Στην Ελβετία, με 40° πεθαίνουν άνθρωποι και το τυρί λιώνει... (γέλια)

(γέλια) Δεν ξέρω τι να σκεφτώ επί αυτού. Το λιωμένο τυρί ακούγεται καλό. Οπότε, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Δεν μπορώ να αποφασίσω αυτή τη στιγμή…

Μάλλον γι' αυτό εφευρέθηκε το fondue τυριών... (γέλια)

Οκ τότε... (γέλια)

Πάντως, εδώ είναι ανεκτά τα πράγματα. Έχουμε περίπου 25^ο και βροχή. Οπότε, είναι καλά στην πραγματικότητα. Και είναι επίσης σημαντικό γιατί δεν είχε βρέξει για τουλάχιστον δύο μήνες. Οπότε, είναι καλό που βρέχει…

Φαντάζομαι θεωρείσαι ντόπιος πλέον εκεί. Ζεις στην Τενερίφη αρκετά χρόνια. Τι σε τράβηξε να μετακομίσεις εκεί αρχικά; Και τι σε έκανε να μείνεις;

Λοιπόν, πρώτα απ' όλα, για να επιστρέψω στο θέμα του καιρού, η θερμοκρασία δεν ξεπερνά ποτέ τους 32^ο βαθμούς. Αυτή είναι η μέγιστη θερμοκρασία εδώ, 32 βαθμοί! Και παράλληλα δεν πέφτει ποτέ κάτω από τους 20^ο . Οπότε, 20^ο είναι η χαμηλότερη θερμοκρασία που μπορεί να έχει εδώ στην περιοχή μου. Αν πας στα βουνά, κάνει λίγο πιο κρύο. Μπορεί να πέσει στους 15° ή ακόμα και στους 14°, αλλά εδώ κάτω, στη θάλασσα, είναι περίπου 20°. Αυτή είναι η πιο κρύα θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της ημέρας, και μου αρέσει πολύ.

Δεύτερον, είχαμε έρθει εδώ τέσσερεις φορές για διακοπές (σ.σ.: φαντάζομαι με τη γυναίκα του) και οι δύο ερωτευτήκαμε τους ανθρώπους εδώ. Οι άνθρωποι είναι τόσο θερμοί... Στην πραγματικότητα, όπως και στην Ελλάδα, οι άνθρωποι είναι πολύ εγκάρδιοι και σε προσκαλούν στο σπίτι τους. Εννοώ, ακόμα και ως εντελώς άγνωστος, με προσκάλεσαν στο σπίτι τους. Είναι απίστευτο! Δεν θα ήταν εφικτό σε κάποιο μέρος της Γερμανίας, για παράδειγμα, να σε προσκαλέσουν στο σπίτι τους ως εντελώς άγνωστο. Θα ήταν αδύνατο. Νομίζω ότι είναι η νοοτροπία του Νότου, λίγο πιο εγκάρδια... Ίσως να έχει να κάνει με το κλίμα. Δεν ξέρω. Οι άνθρωποι είναι απλά πολύ ωραίοι εδώ. Μια πρόκληση ήταν το να μάθω ισπανικά. Τα ισπανικά μου είναι ακόμα «gringo», όπως λένε εδώ, αλλά δεν με πειράζει... (γέλια) Όποτε πιάνω κάποια συζήτηση εδώ όλοι μου μιλάνε λίγο πιο αργά κι αυτό λειτουργεί. Η ζωή είναι ωραία εδώ.

Εμένα, πάντως, μου φαίνεται πολύ φυσικό το να σε καλεί κάποιος στο σπίτι του...

Ναι, το ξέρω. Επειδή είσαι Έλληνας. Η νοοτροπία σας είναι σχεδόν ίδια. Αλλά, αν πας στη Γερμανία, για παράδειγμα, ή στη Γαλλία ή οπουδήποτε αλλού... Κανείς δεν θα σε προσκαλούσε. Είσαι απλά ένας ξένος. Θα μπορούσες να είσαι serial killer, ψυχοπαθής ή οτιδήποτε άλλο... (γέλια)

Ο αναστοχασμός είναι μέρος της ζωής μου ούτως ή άλλως. Και μετά από μια παγκόσμια περιοδεία που είναι τόσο γεμάτη αναμνήσεις και τόσο γεμάτη από πράγματα που συμβαίνουν, προσωπικά χρειάζομαι χρόνο για να τα αφομοιώσω

Λοιπόν, έχουμε 2025 και είμαστε εδώ για να συζητήσουμε όχι μόνο για το νέο άλμπουμ των Halloween, αλλά και για μια από τις καλύτερες περιόδους στην ιστορία της μπάντας. Και αναρωτιόμουν, αν βρίσκεις λίγο χρόνο να σταματήσεις και να σκεφτείς όλα όσα έχουν συμβεί σε αυτό το 30χρονο ταξίδι από τότε που μπήκες στη μπάντα;

Ναι, φυσικά! Μετά από κάθε περιοδεία, όταν επιστρέφεις στο σπίτι, κάνεις μια ανασκόπηση των όσων συνέβησαν. Για μένα, αυτό είναι μια περίοδος τουλάχιστον δύο ή τριών εβδομάδων μετά από κάθε παγκόσμια περιοδεία, κατά την οποία προσπαθώ να απομνημονεύσω... ή μάλλον να ανακεφαλαιώσω, για να το πω έτσι… τα όσα μόλις ζήσαμε και κάναμε. Όπως μπορείς να φανταστείς κάθε παγκόσμια περιοδεία είναι μια περιπέτεια από μόνη της. Και κάθε παγκόσμια περιοδεία έχει τις στιγμές της. Θα υπάρξουν στιγμές που θα πεις «Ουάου, αυτό ήταν φανταστικό! Αυτό ήταν αστείο» ή «Αυτό ήταν μαλακία», καταλαβαίνεις; Οπότε, προσπαθείς να τις αναλογιστείς και ελπίζεις να ωριμάσεις μέσα από αυτό. Προσωπικά, μου αρέσει να σκέφτομαι πράγματα όπως «Συμπεριφέρθηκα σωστά; Ήμουν καλός; Ήμουν κακός; Υπάρχει κάτι που έκανα και νιώθω άσχημα γι' αυτό;». Ο αναστοχασμός είναι μέρος της ζωής μου ούτως ή άλλως. Και μετά από μια παγκόσμια περιοδεία που είναι τόσο γεμάτη αναμνήσεις και τόσο γεμάτη από πράγματα που συμβαίνουν, προσωπικά χρειάζομαι χρόνο για να τα αφομοιώσω. Το θεωρώ πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μου. Άσε που πάντα μου προσφέρει τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις ιδέες για τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ... (γέλια)

Αυτό μου θυμίζει την τελευταία φορά, πριν από μερικά χρόνια, που μίλησα με τον Danny όταν ήρθατε στην Ελλάδα που μου έλεγε: «Δεν ξέρω τι να σου πω για τον Andi. Κάθεται στον καναπέ και μετά σηκώνεται και λέει: «Έχω ένα τραγούδι» ή κάτι τέτοιο... (γέλια)

Ε, να μην το γιορτάσω αν μου έρθει ιδέα για ένα τραγούδι; Θα το γιορτάσω... (γέλια)

Αξίζουμε να βρισκόμαστε εδώ. Αλλά, υπάρχουν τόσες πολλές μπάντες που έχουν κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με εμάς, και δεν είχαν την ίδια επιτυχία. Γι' αυτό πάντα λέω «ευχαριστώ» σε όποιον ακούει εκεί πάνω

Πρέπει να σου πω ότι ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική των Helloween πριν από 30 χρόνια, το καλοκαίρι του 1995, όταν ένας φίλος μου έφερε μια κασέτα και μου είπε: «Αυτή η μπάντα που μπορεί να σου αρέσει. Έχουν βγάλει καινούριο άλμπουμ». Ήταν το "Master Of The Rings". Ακολουθώντας, λοιπόν, το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια από τότε μέχρι σήμερα, σκεφτόμουν ότι αυτό που συμβαίνει τώρα, από όταν ενωθήκατε με τον Kai και τον Mickey, είναι κάπως σαν να αποδόθηκε δικαιοσύνη. Και επιτρέψτε μου να το πω αυτό, γιατί οι Helloween είναι ένα από τα πιο σημαντικά metal συγκροτήματα στην ιστορία αυτής της μουσικής. Και αξίζετε να παίζετε μπροστά σε μεγάλα κοινά, όπως την τελευταία φορά στην Αθήνα ή στις εμφανίσεις που γυρίσατε σε DVD για το "United Alive". Η κληρονομιά σας λάμπει καλύτερα με αυτόν τον τρόπο, κι αυτό ισχύει για όλες τις εποχές της μπάντας. Συμφωνείς με αυτό;

Ναι... Κοίτα, ελπίζω να συμφωνώ! Γιατί είναι ωραίο να συμφωνώ με αυτό που λες... (γέλια)

Λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τη σκληρή δουλειά που έκαναν όλοι τα μέλη της μπάντας και όλες τις καλές και κακές στιγμές που περάσαμε όλοι μαζί, νομίζω ότι είναι δίκαιο να βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε.

Βέβαια, αυτό θα ήταν δίκαιο και για πολλούς άλλους που δεν είχαν την τύχη να κερδίσουν το «λαχείο» όπως εμείς. Αυτό είναι κάτι που πρέπει πάντα να έχεις κατά νου ή τουλάχιστον θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να πεις στον κόσμο ότι το ταλέντο, η δουλειά, ίσως ακόμα η επιτυχία είναι κάτι που δεν εξαρτώνται μόνο από εσένα. Είναι και κάτι που σου δίνεται. Αυτό εννοώ με το «λαχείο»...

Αυτό που θέλω να πω είναι πως «ναι, έχεις δίκιο». Το αξίζουμε μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά, είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος ότι - παρά όλη τη δουλειά και τις καλές και τις κακές στιγμές και όλα τα υπόλοιπα - υπάρχουν τόσες πολλές μπάντες που έχουν κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με εμάς, και δεν είχαν την ίδια επιτυχία. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι χειρότερες, απλά δεν είχαν το «λαχείο» που ανέφερα πριν. Και το γνωρίζω καλά αυτό. Γι' αυτό πάντα λέω «ευχαριστώ» σε όποιον ακούει εκεί πάνω. Λέω «ευχαριστώ γι' αυτό»… Γιατί γνωρίζω συγκροτήματα που δεν ήταν χειρότερα από εμάς, πιθανώς να ήταν ακόμα καλύτερα από εμάς, αλλά δεν παίζουν μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό. Το οποίο δεν μου φαίνεται δίκαιο...

Είναι δείγμα μετριοφροσύνης εκ μέρους σου που το λες αυτό. Δεν σκέφτεσαι μόνο για τον εαυτό σου.

Δεν είναι σεμνότητα. Είναι ρεαλισμός... Θυμάμαι καλά τα πρώτα μας βήματα, με τις πρώτες μπάντες στην Καρλσρούη της Γερμανίας. Μόνο στην Καρλσρούη υπήρχαν τουλάχιστον δύο μπάντες που θεωρούσα πολύ καλύτερες από εμάς. Είχαν υπέροχη μουσική, σπουδαίο ταλέντο, αλλά δεν τα κατάφεραν ποτέ. Κάποιος πρέπει να μου δώσει την απάντηση γιατί συμβαίνει αυτό.

Είναι σαν να κερδίζεις το λαχείο. Πρέπει να είσαι εκεί τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, με τα σωστά τραγούδια

Κάπου στην πορεία, η απάντηση πάντα προκύπτει...

Ναι, γι' αυτό λέω πάντα «Είναι σαν να κερδίζεις το λαχείο. Πρέπει να είσαι εκεί τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, με τα σωστά τραγούδια». Κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει αυτό. Γι' αυτό λέω ότι είμαι πολύ ευγνώμων. Αλλά πάντα υπάρχει αυτό το μεγάλο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου «Γιατί εγώ;» ή «Γιατί εμείς;», όταν ξέρω ότι υπάρχουν τόσα άλλα υπέροχα συγκροτήματα εκεί έξω. Δεν είναι κάποιου είδους παράπονο ή κάτι τέτοιο. Είναι απλά ένα ερώτημα που πάντα έχω...

Υποθέτω ότι οι περισσότεροι επιτυχημένοι άνθρωποι δεν θα αμφισβητούσαν ποτέ την επιτυχία τους ή θα έθεταν τον παράγοντα της τύχης... Θα έλεγαν ότι απλά το αξίζουν...

Οι περισσότεροι συνάδελφοι που γνωρίζω, και είναι πολύ πιο διάσημοι από εμάς, αναρωτιούνται συχνά το ίδιο πράγμα, να ξέρεις...

Αυτό είναι σίγουρα καλό…

Υπάρχει περισσότερη μετριοφροσύνη από ό,τι νομίζει κανείς...

Αυτό που ξέρε είναι ότι στο heavy metal υπάρχει περισσότερη ανθρωπιά και σεμνότητα από ότι νομίζει ο έξω κόσμος...

Ναι, σίγουρα!

Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν easy listening τραγούδια μεταξύ των speed metal και πιο heavy τραγουδιών, όπως υπήρχαν στην εποχή των "Keepers". Αυτό ακριβώς κάναμε και τώρα...

Ας πάμε λοιπόν στο επίκεντρο αυτής της συνέντευξης, καθώς το νέο άλμπουμ πρόκειται να κυκλοφορήσει σε περίπου ένα μήνα. Πριν σας τη γνώμη μου, θέλω να μου πεις εσύ πως νιώθεις καθώς πλησιάζει η ημερομηνία κυκλοφορίας;

Νομίζω ότι πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Θέλαμε να είναι λίγο πιο ελαφρύ, όχι τόσο φορτωμένο και «τσιτωμένο» όσο το προηγούμενο άλμπουμ. Οπότε, προσπαθήσαμε να βάλουμε μερικά πιο «χαλαρά» κομμάτια, στο ύφος των "Keeper" άλμπουμ. Υπάρχουν φυσικά και speed metal και heavy κομμάτια που είναι πιο δύσκολα να τα χωνέψεις, αλλά τα ακολουθεί ένα πιο εύκολο κομμάτι, το οποίο με τη σειρά του ακολουθείται από ένα πιο δύσκολο, speed metal τραγούδι. Α, υπάρχει και μια μπαλάντα! Και αυτό κάνει την ακρόαση του άλμπουμ να περνάει σαν δροσερό αεράκι. Δεν με δυσκολεύει στην ακρόασή του και δεν νιώθω ότι πιέζομαι για να το ακούσω στην ολότητά του, διότι δεν είναι όλο βαρύ σαν άκουσμα. Και για να είμαστε δίκαιοι, ένα speed metal κομμάτι που διαρκεί 8, 10 ή 15 λεπτά, ε δεν είναι και το πιο εύκολο άκουσμα... (γέλια). Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε σε αυτό.

Μετά από ένα τέτοιο ύμνο (σ.σ.: anthem), προσωπικά πάντα ένιωθα ότι είναι υπέροχο όταν ξαφνικά έμπαινε ένα "Future World" ή ένα "Power" ή ένα "If I Could Fly", ή ένα"Doctor Stein" ή ένα "I Want Out" βεβαίως... μου αρέσει να υπάρχουν τέτοιου είδους κομμάτια στο ενδιάμεσο. Τα οποία πάντα τα θεωρούσα κάτι σαν pop metal. Μου αρέσει πολύ αυτό το μίγμα των τραγουδιών που κάνει ένα άλμπουμ πιο εύκολο στην ακρόαση, που δεν σε ζορίζει επί πενήντα λεπτά, με δίκαση και διπλά κιθαριστικά σόλο, τα οποία - μιλώντας για τον εαυτό μου - μετά από είκοσι λεπτά με κάνουν να χάνω την συγκέντρωσή μου.

Δεν μπορώ να εκτιμήσω ούτε καν το καλύτερο speed metal τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ μετά από είκοσι λεπτά που ακούω συνεχόμενα speed metal, γιατί το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί. Οπότε, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν αυτά τα easy listening τραγούδια στο ενδιάμεσο, όπως υπήρχαν στην εποχή των "Keepers". Αυτό ακριβώς κάναμε και τώρα...

Δεν εννοώ να αντιγράψαμε τα "Keepers", λέω αυτό επ’ ουδενί. Προσπαθώ, απλά, να εκφράσω την αίσθηση που έχω όταν ακούω αυτό το άλμπουμ. Και μου δίνει την ίδια αίσθηση. Είμαι χαρούμενος που ακούω πχ το "Giants On The Run" ή το "Majestic", γνωρίζοντας ότι «OK, μετά θα μπει ένα πιο easy listening τραγούδι». Και με αυτό τον τρόπο είμαι έτοιμος για τον επόμενο metal ύμνο που ακολουθεί. Αυτό είναι που μου αρέσει στο μίγμα των τραγουδιών αυτού του άλμπουμ.

Όλες οι αγαπημένες μου μπάντες, από τους Judas Priest, μέχρι και τους Black Sabbath είχαν κάποια pop metal στοιχεία

Ναι, συμφωνώ μαζί σου. Ξέρεις, έμεινα αρκετά ικανοποιημένος με το "Helloween" ως το reunion άλμπουμ, αλλά θεωρώ ότι το "Giants And Monsters" είναι ένα πολύ καλύτερο και πιο συνεκτικό άλμπουμ κατά κάποιον τρόπο. Είναι ένα άλμπουμ που το ακούω πιο εύκολα από την αρχή μέχρι το τέλος και το απολαμβάνω πραγματικά. Και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένα pop metal άλμπουμ, αντιθέτως έχει όλη την ποικιλία που πραγματικά αγαπώ και εκτιμώ σε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ...

Το «pop metal» είναι απλώς η έκφραση που χρησιμοποιώ για ένα τραγούδι που δεν είναι speed ή heavy metal...

Ναι, το ξέρω...

Πάντα προσπαθώ να το εξηγήσω ή να περιγράψω ένα τέτοιο τραγούδι ως pop metal. Και είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Θέλω να πω, όλες οι αγαπημένες μου μπάντες, από τους Judas Priest, μέχρι και τους Black Sabbath μερικές φορές, έχουν κάποια pop metal στοιχεία, τα οποία είναι πιο εύκολα στην ακρόαση, πριν ξαναμπεί κάτι πιο heavy, το οποίο τότε μου αρέσει ακόμα περισσότερο. Αλλά, όπως είπα, αν έπρεπε να ακούσω speed metal για σαράντα ή πενήντα λεπτά συνεχόμενα, το κεφάλι μου θα εκρήγνυτο και δεν θα μπορούσα να το εκτιμήσω όπως πρέπει... Γι' αυτό το θεωρώ τόσο σημαντικό στοιχείο την ύπαρξη πιο χαλαρών στιγμών.

Με τόσους πολλούς συνθέτες, έχεις τόσες πολλές ιδέες που ποτέ δεν ανησυχείς για το αν θα έχεις καλά τραγούδια

Το καταλαβαίνω και συμφωνώ. Πάντως, η μεγαλύτερη απορία μου ακούγοντας το προηγούμενο άλμπουμ σας, κι ακόμα περισσότερο αυτό, είναι πως διαχειρίζεστε το ότι έχετε επτά μέλη στη μπάντα και οι περισσότεροι από εσάς - αν όχι όλοι - είστε συνθέτες. Πώς λειτουργείτε όταν πρόκειται για τη σύνθεση των τραγουδιών για ένα νέο άλμπουμ; Ο καθένας γράφει τα δικά του τραγούδια, μετά τα παρουσιάζει στους άλλους και όλοι μαζί αποφασίζετε ποια θα κρατήσετε; Ή είναι μια πιο συνεργατική και πιο περίπλοκη διαδικασία μέχρι να φτάσετε στο τελικό αποτέλεσμα;

Όλα μπορούν να συμβούν! Η βασική ροή εργασίας ξεκινά μετά την εκάστοτε περιοδεία, όταν όλοι κάνουν έναν απολογισμό (σ.σ.: reflection)... Εγώ, για παράδειγμα, χρειάζομαι δύο ή τρεις εβδομάδες. Άλλοι ίσως χρειάζονται μόνο μία εβδομάδα, κάποιοι δύο εβδομάδες, κάποιοι ακόμα και έναν ή δύο μήνες. Ό,τι χρειάζεται ο καθένας... Αλλά είναι απαραίτητο να γίνει αυτός ο απολογισμός και να υπάρχει χρόνος για αυτόν. Κι όταν αυτό συμβεί, τότε είσαι έτοιμος να ξαναπιάσεις την κιθάρα σου. Είσαι έτοιμος να γίνεις δημιουργικός, κάτι που δεν είναι και τόσο εφικτό κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας. Ναι, υπάρχουν μέρες που δεν έχουμε live, και μερικές φορές θέλω να έχω μια κιθάρα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, επειδή θέλω να παίξω. Σε αυτή την περίπτωση κάποιος από τους τεχνικούς μου φέρνει μια κιθάρα στο δωμάτιο, αλλά δεν συμβαίνει συχνά αυτό. Προσωπικά, χρειάζομαι να έχω καθαρό μυαλό για να μπορέσω να συγκεντρωθώ και να είμαι δημιουργικός.

Οπότε, μετά την περιοδεία, όλοι αργά ή γρήγορα αρχίζουν να γράφουν ξανά, και να συλλέγουν ιδέες. Τότε ξεκινάει η διαδικασία της σύνθεσης. Και νομίζω ότι αυτή είναι η πιο σημαντική φάση, στην πραγματικότητα. Αυτή η συλλογή ιδεών... Γιατί είναι κάτι που κάνεις χωρίς να νιώθεις καμία ευθύνη. Απλά παίζεις και πειραματίζεσαι σαν από χόμπι και αυτό είναι ακριβώς το πιο σημαντικό στοιχείο για μένα. Το ότι είναι χόμπι. Δεν υπάρχει καμία πίεση… Η διαδικασία σύνθεσης των τραγουδιών πρέπει να ξεκινήσει σε τρεις μήνες, αλλά εγώ κάθομαι ήδη εδώ και συλλέγω ιδέες επειδή μου αρέσει να παίζω. Απλά μου αρέσει να παίζω κιθάρα, τελεία. Και όταν αυτή είναι η κύρια απασχόληση, τότε είναι που ξαφνικά μου έρχονται ιδέες για τραγούδια, απλά και μόνο ακούγοντας τις ιδέες και τα αποσπάσματα που έχω ηχογραφήσει... Χωρίς καμία ευθύνη! Το μόνο που σκέφτομαι είναι «Γάμα το. Εμένα μου αρέσει!». Δεν αναρωτιέμαι καν αν «Είναι καλό για τους Helloween;». Όχι! Δεν με ενδιαφέρει. Μου φτάνε που είναι καλό για μένα και που μου αρέσει! Εν συνεχεία, μεταφέρω την ευθύνη στους φίλους μου στη μπάντα και τους λέω «Όπως πάντα, μπορεί να υπάρχουν πολλές ιδέες που δεν έχουν σχέση με εμάς. Ίσως να μην είναι καθόλου Helloween. Οπότε πρέπει να αποφασίσετε εσείς αν θα τις κρατήσουμε!». Και οι υπόλοιποι κάνουν κι αυτοί το ίδιο.

Οπότε, αυτό που κάνεις είναι απλά να παρουσιάζει ιδέες, ίσως και τραγούδια που είναι άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο τελειωμένα. Ή ακόμα και μια ιδέα για στίχους... Και αυτό λειτουργεί πολύ καλά, γιατί ο καθένας διαλέγει τα αγαπημένα του και λέει «Μου αρέσει αυτό! Μπορώ να γράψω κάτι από πάνω; Έχω μια ιδέα για ρεφρέν». Και λες «Ναι, ρίξ’ το!». Και αυτό είναι το πιο διασκεδαστικό μέρος της όλης διαδικασίας…

Διότι όταν έρχεται το management και μας λέει «Παιδιά, είναι ώρα να γράψετε άλμπουμ!», ξέρουμε ότι έχουμε ήδη τουλάχιστον 20-25 ιδέες στο τραπέζι. Αυτό το κάνει πολύ πιο εύκολο και αφαιρεί πολλή πίεση. Και θεωρώ ότι αυτός είναι ο τέλειος τρόπος. Απλά αφήνεις όλους να εκφράσουν τις ιδέες τους... ή και όχι… Ξέρεις, το αστείο της υπόθεσης είναι πως με τόσους πολλούς συνθέτες, έχεις τόσες πολλές ιδέες που ποτέ δεν ανησυχείς για το αν θα έχεις καλά τραγούδια, στο τέλος της ημέρας.

Γράφω τα τραγούδια μου σε μια κασέτα και αν ακούγονται καλά κι ο Kai, o Sascha ή ο Weiki τα κάνουν να ακούγονται ακόμα καλύτερα, τότε είμαι περήφανος για αυτούς

Σε αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το πρόβλημα του εγωισμού έχει σχεδόν εξαφανιστεί από αυτό το συγκρότημα, οπότε όλοι μας λατρεύουμε να ακούμε τις ιδέες των άλλων, απλά και μόνο επειδή ΊΣΩΣ έχουμε μια ιδέα να προσθέσουμε. Αλλά, ξέρεις, αυτό πρέπει να επιτρέπεται σε μια μπάντα. Ξέρω πολλά συγκροτήματα όπου ο συνθέτης δεν θα επέτρεπε ποτέ στους άλλους να συμμετάσχουν στο τραγούδι ΤΟΥ. Είναι το ΜΩΡΟ ΤΟΥ. Κανείς δεν πρέπει να το αγγίξει και κανείς δεν πρέπει να βάλει χέρι στο μωρό του. Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από αυτό!

Αλλά, αυτό είναι που λατρεύω όταν είμαι σε μια μπάντα. Απλά πετάς ιδέες σαν κλανιές και κάποιος λέει «μου αρέσει αυτή η μυρωδιά»... (γέλια) Και μετά προσπαθήσει να δημιουργήσει κάτι με αυτό, στο τέλος της ημέρας... Αυτό είναι τέλειο! Μέχρι τη μέρα που θα ξεκινήσουν επίσημα οι ηχογραφήσεις μπορείς να συνεχίσεις να πειραματίζεσαι, και ίσως μέσα σε μια-δυο μέρες να έχεις ένα σχεδόν τελειωμένο τραγούδι. Κι αν αυτό αρέσει στους υπόλοιπους, θα προσπαθήσουν να το ενορχηστρώσουν, και θα το κάνουν καλύτερα από ό,τι το έκανες εσύ. Γιατί σίγουρα δεν είμαι τόσο καλός στα drums όσο ο drummer μου. Και δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν σπουδαίο κιθαρίστα όπως είναι ο Kai, ο Sascha ή ο Weiki. Αυτό που ξέρω είναι να γράφω τα τραγούδια μου σε μια κασέτα και αν ακούγονται καλά κι αυτοί τα κάνουν να ακούγονται ακόμα καλύτερα, τότε είμαι περήφανος για αυτούς.

Ο εγωισμός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι μπάντες δεν τα καταφέρνουν. Να βοηθάτε ο ένας τον άλλον, να είστε περήφανοι για τον εαυτό σας και για τους άλλους!

Καταλαβαίνω τι εννοείς. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει καθόλου εγωισμός...

Αυτό λέω. Ο εγωισμός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι μπάντες δεν τα καταφέρνουν. Επειδή, για οποιονδήποτε λόγο, τα μέλη της δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ΜΠΆΝΤΑ. Να βοηθάτε ο ένας τον άλλον, να είστε περήφανοι για τον εαυτό σας και για τους άλλους! Αυτός είναι ο κύριος λόγος που αποτυγχάνουν... Πόσες μπάντες βγάζουν ένα ντεμπούτο άλμπουμ που ακούγεται υπέροχο και μετά περιμένεις το δεύτερο άλμπουμ και σου λένε «διαλύθηκαν». Και είσαι σε φάση «Τι;»...

Ναι, ναι...

Ο εγωισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός. Αν έχεις τόσο μεγάλο εγώ, κάνε σόλο καριέρα.

Δοκίμασε να τα καταφέρεις μόνος σου...

Ακριβώς!

Το metal και το rock από τη φύση τους είναι μουσικές για άλμπουμ. Οι ακροατές δεν streamάρουν ένα τραγούδι και το ακούνε ξανά και ξανά. Θέλουν να ακούσουν ολόκληρο το άλμπουμ!

Το καταλαβαίνω. Και όμως, με τόσες πολλές ιδέες, καταφέρατε να τις περιορίσετε σε μια πολύ καλή ποσότητα, γιατί νομίζω ότι το άλμπουμ διαρκεί λιγότερο από μία ώρα. Διαρκεί περίπου 55 λεπτά, που σημαίνει ότι μάλλον κόψατε ότι ήταν περιττό και κρατήσατε μόνο ό,τι χρειαζόταν. Πρέπει να είναι δύσκολο όταν έχεις τόσες πολλές ιδέες, να κρατήσεις μόνο αυτές που κάνουν τη διαφορά, έτσι δεν είναι;

Ναι και όχι. Από εμπειρία, όταν έχεις, ας πούμε20 τραγούδια... ή όπως εμείς που είχαμε 23 τραγούδια και πίστεψέ με, όλα τα τραγούδια ήταν υπέροχα… πρέπει να βρεις ένα κατάλληλο μείγμα για ένα άλμπουμ. Γιατί γράφουμε κυρίως μουσική για ακροατές που ακούνε άλμπουμ. Γιατί το metal και το rock από τη φύση τους είναι μουσικές για άλμπουμ. Οι άνθρωποι που ακούνε αυτή τη μουσική δεν streamάρουν ένα τραγούδι και το ακούνε ξανά και ξανά. Όχι! Θέλουν να ακούσουν ολόκληρο το άλμπουμ! Οπότε, ο συνδυασμός των τραγουδιών σε άλμπουμ είναι πολύ σημαντικός για να μη χαθεί το ενδιαφέρον μέση της ακρόασης, όπως πχ μετά από 20 λεπτά να είσαι εντελώς εξαντλημένος και να λες «Τι στο διάολο; Δεν μπορώ να ακούσω άλλο. Μέχρι τώρα μου άρεσε, αλλά δεν θέλω κι άλλο από αυτό». Γι' αυτό επιστρέφω σε αυτό που έλεγα νωρίτερα για το μίγμα των τραγουδιών. Είναι πολύ σημαντικό. Και δεν ταίριαζαν όλα τα τραγούδια από τα 20 ή 22 ή 23 που είχαμε μπροστά στο μείγμα που δημιουργούταν.

Αν αύριο έπρεπε να μπούμε ξανά στο στούντιο και να ηχογραφήσουμε ένα νέο άλμπουμ, θα σου έλεγα ότι μπορούμε να το ηχογραφήσουμε άμεσα. Έχουμε τόσα υπέροχα τραγούδια έτοιμα, ακόμη και ενοχρηστρωμένα, που θα μπορούσαμε να τα ηχογραφήσουμε κι αύριο

Το θετικό της υπόθεσης είναι πως μπορώ να πω ότι αν αύριο έπρεπε να μπούμε ξανά στο στούντιο και να ηχογραφήσουμε ένα νέο άλμπουμ, θα σου έλεγα ότι μπορούμε να το ηχογραφήσουμε αμέσως, δίχως αμφιβολία. Έχουμε τόσα υπέροχα τραγούδια έτοιμα, ακόμη και ενοχρηστρωμένα, που θα μπορούσαμε να τα ηχογραφήσουμε κι αύριο. Απλά δεν μπήκαν σε αυτό το άλμπουμ, επειδή το μίγμα αυτών που επιλέξαμε είναι , κατά τη γνώμη μας, τέλειο για το άλμπουμ που κυκλοφορούμε τώρα. Ίσως στο επόμενο άλμπουμ να χρειαστεί να γράψουμε ένα ή δύο τραγούδια ακόμα για να έχουμε και πάλι ένα τέλειο μείγμα. Αλλά, θα έλεγα ότι το επόμενο άλμπουμ είναι ήδη έτοιμο. Είχαμε τόσα πολλά τραγούδια που ήταν απίστευτο... Τόση δημιουργικότητα, δεν την είχα ξαναζήσει ποτέ.

Χαίρομαι που το ακούω αυτό...

Ναι, ήμασταν κι εμείς πολύ χαρούμενοι με την παραγωγικότητα...

Περιμένω ήδη το επόμενο άλμπουμ, παρόλο το καινούργιο δεν έχει καν κυκλοφορήσει ακόμα... Είμαι λίγο άπληστος, ξέρεις. ..

Το έχω στο MacBook μου εδώ...

Εντάξει, δώσε μου ένα λεπτό να βρω έναν χάκερ...

(γέλια)

Πόσο ηλίθιο θα ήταν να ντουμπλάρω τον εαυτό μου στα φωνητικά, όταν έχω τον Michael Kiske στη μπάντα;

Λοιπόν, υπάρχει και κάτι άλλο που σχετίζεται με το μίγμα των τραγουδιών, ή ίσως με τη ροή του άλμπουμ, και το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Και νομίζω ότι κάνατε καταπληκτική δουλειά σε αυτό. Αλήθεια, πώς αποφασίζετε ποιος από σας, εννοώ μεταξύ εσένα, του ο Mickey και του Kai, θα τραγουδήσει σε κάθε μέρος; Μερικές φορές στο ίδιο τραγούδι υπάρχουν δύο ή τρεις τραγουδιστές και μετά μπορεί να υπάρχει ένα ολόκληρο τραγούδι με μόνο έναν από εσάς. Κι αυτό διατηρεί μια ωραία ροή. Είναι κάτι που το σχεδιάζει να είναι έτσι ή απλά προέκυψε; Πώς αποφασίσατε ποιος θα τραγουδήσει τι; Λέγατε από την αρχή ότι «Αυτό είναι ένα τραγούδι για τον Kai; Αυτό είναι ένα τραγούδι για τον Mikey και αυτό είναι ένα τραγούδι για τον Andi» ή δοκιμάσατε διαφορετικές εκδοχές και διαφορετικά πράγματα, τα ακούσατε και αποφασίσατε ποια φωνή ταιριάζει καλύτερα σε κάθε τραγούδι και μέρος;

Από τα εικοσικάτι τραγούδια που είχαμε, δύο ή τρία ήταν σίγουρα του Michael και δύο ή τρία ήταν σίγουρα του Andi. Παράλληλά, υπήρχαν τραγούδια που είχα γράψει εγώ, για παράδειγμα το "This Is Tokyo", το οποίο είναι ήδη γραμμένο για δυο φωνές. Και πόσο ηλίθιο θα ήταν να ντουμπλάρω τον εαυτό μου, όταν έχω τον Michael Kiske στη μπάντα; Καταλαβαίνεις τι εννοώ! Αυτό συνέβη πολλές φορές... Σκεφτόμουν «Γιατί να νουμπλάρω τον εαυτό μου;». Έτσι, το "This Is Tokyo", για παράδειγμα, είχε σίγουρα δύο φωνές στο κουπλέ, οπότε σκέφτηκα «Ας τραγουδήσουμε αυτό το γαμημένο τραγούδι μαζί!». Αντίστοιχα, το "A Little Is A Little Too Much" μπορούσες εύκολα να το χωρίσεις σε A-B. Εγώ τραγουδάω το πρώτο μέρος, εσύ τραγουδάς το δεύτερο μέρος του τραγουδιού. Μερικές φορές δεν είναι εφικτό να γίνει αυτό, αλλά σε αυτό το τραγούδι ήταν τέλειο. Τα μέρη έχουν ακριβώς το την ίδια διάρκεια, οπότε μπορούσαμε να το χωρίσουμε σε A-B τέλεια. Οπότε, αποφασίσαμε να τραγουδήσουμε όλο το τραγούδι μαζί...

Ο Michael και εγώ, τραγουδήσαμε το κάθε μέρος των περισσότερων τραγουδιών… Είχε αυτός μια εκδοχή του τραγουδιού, είχα κι εγώ μια εκδοχή του ίδιου τραγουδιού, και αφήσαμε όλη τη δουλειά στους παραγωγούς. Τους είπαμε «Αποφασίστε εσείς!»

Ναι, καταλαβαίνω...

Επίσης, υπήρχαν τραγούδια όπως για παράδειγμα το "Giants On The Run", που ήταν αρκετά σαφές τι έπρεπε να γίνει... «Εντάξει, αυτό το υπέροχο μεσαίο μέρος που έγραψε ο Kai για το τραγούδι μου, για το "Giants On The Run", πρέπει σίγουρα να το τραγουδήσει ο Kai». Διότι, εγώ δεν θα μπορούσα να το πω καλύτερα! Οπότε, γιατί να τραγουδήσω εγώ το τραγούδι ως κύριος τραγουδιστής, όταν ο κιθαρίστας μου ο Kai, που είναι επίσης εξαιρετικός τραγουδιστής, έχει γράψει ένα υπέροχο μεσαίο μέρος, σαν τραγούδι μέσα στο τραγούδι; Οπότε του είπα «Απλά κάνε τη δουλειά σου! Το λες τέλεια!» (γέλια)

Για όλα τα υπόλοιπα, πρέπει να πω ότι ο Michael και εγώ, τις περισσότερες φορές τραγουδήσαμε το κάθε μέρος τους… Είχε αυτός μια εκδοχή του τραγουδιού, είχα κι εγώ μια εκδοχή του ίδιου τραγουδιού, και αφήσαμε όλη τη δουλειά στους παραγωγούς. Τους είπαμε «Λοιπόν, αποφασίστε εσείς! Γιατί, τελικά, δεν μας νοιάζει! Κάντε το να ακούγεται όσο το δυνατόν καλύτερο. Αν ο Michael ακούγεται υπέροχος εδώ, κρατήστε τον Michael. Αν εγώ ακούγομαι τέλειος, κρατήστε τον Andy. Ό,τι να 'ναι. Δεν μας νοιάζει»...

«Αποφασίσαμε ότι αυτό το τραγούδι θα το τραγουδήσει ο Michael, αλλά Andi, πρέπει να κάνεις όλα τα overdubs τώρα». Και εγώ με τη σειρά μου τους απάντησα: «Να πάτε να γαμηθείτε!»

Άρα, αφήσατε τη δουλειά στον Charlie και τον Dennis; Γιατί νομίζω ότι αυτοί ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι της παραγωγής, σωστά;

50%-50% θα έλεγα. Το 50% έπρεπε να το αποφασίσουν αυτοί, γιατί τους είπαμε ότι δεν μας νοιάζει! Ό,τι πιστεύουν αυτοί, είναι εντάξει με εμάς. Αργότερα, όμως μας είπαν: «Εντάξει, αποφασίσαμε ότι αυτό το τραγούδι θα το τραγουδήσει ο Michael, αλλά Andi, πρέπει να κάνεις όλα τα overdubs τώρα». Και εγώ με τη σειρά μου τους απάντησα: «Να πάτε να γαμηθείτε!» (γέλια)

Το ίδιο συνέβη και με τον Michael. Είπαν στον Michael «Ο Andi τραγουδάει αυτό το τραγούδι, αλλά εσύ πρέπει να κάνεις όλες τις δεύτερες φωνές, μπλα, μπλα, μπλα»... Ούτε αυτός είναι οπαδός αυτής της διαδικασίας… Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να τραγουδάς δεύτερη φωνή σε έναν τραγουδιστή που έχει τόσο ξεχωριστό στυλ. Και δεδομένου ότι ο Michael Kiske έχει το δικό του στυλ, για μένα, όταν πρέπει να τραγουδήσω μια ψηλότερη φωνή, για παράδειγμα, πρέπει να αντιγράψω το στυλ του.

Επειδή, τις περισσότερες φορές, ο Michael δεν τραγουδάει απλά... [συντάκτης: ο Andi τραγουδάει μια απλή μελωδία] Αυτό είναι εύκολο να το αντιγράψεις. Γράφεις τ δεύτερη φωνή από πάνω [συντάκτης: ο Andi τραγουδάει τη δεύτερη φωνή της μελωδίας και εν συνεχεία τραγουδάει μια σύνθετη μελωδία]. Αλλά ο Michael έχει όλα αυτά τα γυρίσματα στη φωνή του… Μου αρέσει πολύ να τα ακούω, αλλά μισώ να πρέπει να τα ντουμπλάρω!»... (γέλια). Αυτή η διαδικασία μας έβαλε πολλή έξτρα δουλειά. Αλλά άξιζε τον κόπο, σίγουρα.

Έτσι, μερικές φορές έχεις τον Andi πάνω από τον Michael, μερικές φορές έχεις τον Michael πάνω από τον Andi, ακόμα κι αν είναι τραγούδι του Andi ή ένα τραγούδι του Michael. Στο προηγούμενο άλμπουμ ήταν διαφορετικά. Είπαμε «Εσύ τραγούδα αυτό και εσύ τραγούδα εκείνο. Και ντούμπλαρε τον εαυτό σου». Αυτή τη φορά πήγαμε ένα βήμα παραπέρα και είπαμε «Εντάξει, είναι το τραγούδι σου, αλλά οι άλλοι τραγουδιστές πρέπει να σε ντουμπλάρουν!» (γέλια)

Το συζητήσαμε με τον Dennis Ward, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να είναι οι Pink Cream 69 όπως παλιά

Ακούγεται όντως πολύ πιο δύσκολο. Μιλώντας για το ρόλο των παραγωγών, είδα ότι έχετε τον Dennis Ward στην παραγωγή και σκέφτηκα «Ο Andi και ο Dennis, αυτοί οι δύο έχουν μια ιστορία μαζί». Και σκεφτόμουν τους Pink Cream 69. Σοβαρά, θα σκεφτόσασταν να κάνετε κάτι για το "One Size Fits All", το οποίο θεωρώ θρυλικό άλμπουμ; Το λατρεύω! Μιλήσατε καθόλου για αυτό ενώ ήσασταν στο στούντιο, να παίξετε ξανά μαζί ή να συνεργαστείτε με κάποιον τρόπο;

Η ιδέα είναι πολύ πιο παλιά. Το πρόβλημα είναι ότι χωρίς τον κιθαρίστα μας, χωρίς τον Alfred, δεν θα είχε νόημα. Και ο Alfred, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν μπορεί να κουνήσει πια τα δύο του δάχτυλα. Οπότε, δεν είναι δυνατό. Δεν θα μπορούσες ποτέ να έχεις την αρχική σύνθεση των Pink Cream στη σκηνή, γιατί θα χρειαζόσουν πάντα έναν άλλο κιθαρίστα δίπλα στον Alfred. Και αυτό θα ήταν πραγματικά λυπηρό, κάτι που δεν θα ήθελα να κάνω. Το συζητήσαμε, αλλά ποτέ δεν θα ήταν οι Pink Cream όπως παλιά.

Ναι, το καταλαβαίνω. Τουλάχιστον υπάρχει σκέψη για επανακυκλοφορία αυτού του άλμπουμ σε βινύλιο για εμάς τους λάτρεις του βινυλίου. Το έχω σε CD από τη δεκαετία του '90, αλλά θα ήθελα πολύ να το έχω σε βινύλιο. Πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με αυτό και να αναγνωρίσουν πόσο υπέροχο άλμπουμ είναι. Δεν είναι φτιαγμένο για το Spotify, είναι φτιαγμένο για βινύλιο, αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο...

Ναι, σίγουρα. Είναι σίγουρα πολύ αναλογικό. Τα έχω ακόμα όλα τα βινύλια εδώ στο πατάρι...

Λοιπόν, επιστρέφοντας στο άλμπουμ, αναρωτιόμουν γιατί στο καλό το "A Little Is A Little Too Much" δεν ήταν το πρώτο single; Είναι ένα τόσο ωραίο και πιασάρικο τραγούδι, ένα από τα καλύτερα pop metal τραγούδια, από αυτά που ξέρουν να γράφουν οι Helloween. Για μένα θα ήταν πανεύκολη επιλογή. Ίσως θα πρέπει να γίνω ο παραγωγός την επόμενη φορά…

Ναι, αλλά το "This Is Tokyo" είναι το καλύτερο single για το καλοκαίρι... Οπότε, το "This is Tokyo" είναι το πρώτο single και το δεύτερο single θα είναι σίγουρα το "A Little Is A Little Too Much"...

Δεν μου αρέσει η ιδέα να γράφω τραγούδια για το αμερικανικό ραδιόφωνο, κι ούτε το "A Little Is A Little Too Much» είναι γραμμένο για το αμερικανικό ραδιόφωνο, αλλά ακούγεται σαν να μπορούσε να παιχτεί εκεί

Ναι, απλά αστειεύομαι. Και τα δύο είναι υπέροχα. Απλά ήθελα να τονίσω πόσο πιασάρικο είναι και πόσο σου κολλάει στο μυαλό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...

Ναι, το λατρεύω κι εγώ. Και έχουμε ήδη γυρίσει το βίντεο κλιπ. Είναι ένα πολύ αστείο βίντεο. Έχει πολλά σημεία που νομίζω ότι οι οπαδοί του Halloween, οι Pumpkin-heads θα το λατρέψουν σίγουρα. Και νομίζω ότι είναι ένα από αυτά τα mainstream τραγούδια, όπως τα "Doctor Stein", "I Want Out", "Future World" ή το "Power", που συνήθως προσελκύουν νέο κοινό. Θα μπορούσα να το ακούσω ακόμα και στο αμερικανικό ραδιόφωνο, κάτι που συνήθως δεν συμβαίνει με τα τραγούδια που γράφω. Αλλά, αυτό είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσα να ακούσω και στο αμερικανικό ραδιόφωνο. Μέχρι στιγμής, δεν μου αρέσει η ιδέα να γράφω τραγούδια για το αμερικανικό ραδιόφωνο, κι ούτε αυτό είναι γραμμένο για το αμερικανικό ραδιόφωνο, αλλά ακούγεται σαν να μπορούσε να παιχτεί εκεί. Οπότε, θα μπορούσα να το δω να συμβαίνει κι αυτό. Ποτέ μην λες ποτέ. Χτύπα ξύλο!

"Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να γράψω το "This Is Tokyo". Αυτό το τραγούδι ήταν για πάντα στην καρδιά μου κι αυτή τη φορά είχα επιτέλους την ευκαιρία να το ολοκληρώσω

Θα ζοριστούν στην Ιαπωνία. Δεν θα ξέρουν ποιο από τα δυο τραγούδια τους αρέσει περισσότερο...

Νομίζω ότι στους Ιάπωνες θα αρέσει σίγουρα το "This Is Tokyo". Ήταν πολύ, πολύ σημαντικό για μένα να γράψω αυτό το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι ήταν για πάντα στην καρδιά μου κι αυτή τη φορά είχα επιτέλους την ευκαιρία να το ολοκληρώσω.

Μετά από την μεγάλη επιτυχία που είχαμε με το "Live In Budokan" στην Ιαπωνία, νομίζω ότι ήταν καιρός να γράψουμε αυτό το τραγούδι. Δεν είχε καμία σχέση με το άλμπουμ, αλλά ταιριάζει κάπως σε αυτό. Θα έλεγα και πάλι ότι είναι ένα από αυτά τα pop metal τραγούδια που χαλαρώνει λίγο την ένταση του άλμπουμ, κάτι που το καθιστά ως ένα σημαντικό τραγούδι, όχι μόνο λόγω του ότι είναι single, αλλά και ως μέρος του άλμπουμ. Το ίδιο ισχύει και για το "A Little Is A Little Too Much". Έχουν παρόμοια αίσθηση. Χρειάζεσαι κάτι για να χαλαρώσεις τον ακροατή και να τον προετοιμάσεις για τον επόμενο heavy metal speed metal ύμνο... (γέλια)

Μέσα από τις συναυλίες καταλάβαμε ότι ο κόσμος δεν σκέφτεται «Ω, ο Andi είναι καλύτερος από τον Michael» ή «Ο Michael είναι καλύτερος από τον Andi» και τέτοιες μαλακίες... Θέλουν να μας βλέπουν μαζί

Ναι, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς. Επίσης, είε περάσει αρκετός καιρός από τότε που γράψατρ μια μπαλάντα, όπως το "Into The Sun", για ένα άλμπουμ των Helloween. Ήταν το υπέροχο ντουέτο σου με τον Mickey όταν ερμήνευσατε το "Forever And One" στις ζωντανές εμφανίσεις που σας έδωσε την έμπνευση για αυτό το τραγούδι; Καταλαβαίνεις… να γράψετε μια μπαλάντα με ντουέτο ανάμεσα σε σένα και τον Mickey... Αλήθεια, για τι μιλάνε οι στίχοι;

Οι στίχοι αναφέρονται στη μετενσάρκωση. Και, ναι, έχεις δίκιο! Όταν τραγουδήσαμε ντουέτο το "Forever And One"για πρώτη φορά έμεινα έκπληκτος που ο κόσμος αποδέχτηκε τον Michael αμέσως. Κανείς δεν σκέφτηκε ούτε για ένα δευτερόλεπτο «Γιατί τραγουδάει ο Michael τώρα;». Και αυτό είναι κάτι που διαπίστωσα στις δύο τελευταίες παγκόσμιες περιοδείες, ακόμα και όταν τραγουδούσα ένα τυπικό τραγούδι του Michael μαζί με τον Michael, ο κόσμος το εκτιμούσε. Ήταν σε φάση «Ουάου, οι δύο τους είναι τέλειοι». Μέσα από αυτό μάθαμε είναι εντάξει, ότι ο κόσμος δεν σκέφτεται «Ω, ο Andi είναι καλύτερος από τον Michael» ή «Ο Michael είναι καλύτερος από τον Andi» και τέτοιες μαλακίες... Όχι, θέλουν να μας δουν μαζί. Και αυτό είναι κάτι που μας άρεσε πολύ όταν το ανακαλύψαμε και που μας έδινε την ευκαιρία να το αξιοποιήσουμε ακόμα περισσότερο στο μέλλον, φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να έχουμε διπλά φωνητικά στο άλμπουμ.

Κι αυτό είναι κάτι που μάθαμε μετά την πρώτη περιοδεία. Γι' αυτό αναμίξαμε όλα αυτά τα τραγούδια, ακόμα και στο προηγούμενο άλμπουμ, στο "Helloween". Τα αναμίξαμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Και το αστείο είναι ότι ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει καν μερικές φορές. Πολλοί έλεγαν «Α, ναι, το "Fear Of The Fallen" είναι το τραγούδι που τραγουδάει ο Andy, έτσι;»... Όχι, δεν είναι! Είναι 50% Andy, 50% Michael. Ή το αντίστροφο. Ή λενε «Α, αυτό το τραγούδι είναι υπέροχο. Ο Michael το τραγουδάει τόσο ωραία». Ναι... αλλά το τραγουδάνε ο Michael και ο Andi, 50%-50%... Είναι πραγματικά αστείο μερικές φορές

Το "Into The Sun" ήταν ένα πείραμα. Όπως σου είπα και πιο πριν το τραγουδήσαμε και οι δύο μας, ο καθένας ξεχωριστά. Τελικά, η απόφαση των παραγωγών ήταν να δημιουργήσουν διάφορες εκδοχές και μίξεις. Και μια από αυτές τις μίξεις ήταν ένα πλήρες ντουέτο, το οποίο μας άρεσε πολύ. Οπότε, είπαμε «Εντάξει, ας βάλουμε αυτή έκδοση του άλμπουμ. Γιατί όχι; Αφού λειτουργεί ωραία!» Και ως B-sides έχουμε μια έκδοση «μόνο με τον Michael» και μια έκδοση «μόνο με τον Andi», όπως επίσης έχουμε επίσης μια έκδοση με κλασική κλασσική ενορχήστρωση. Βασικά, το "Into The Sun" έχει πιθανώς πέντε διαφορετικά mix.

Θα υπάρχει πολύ υλικό για B-sides, αν αποφασίσετε να κυκλοφορήσετε κάποιο box set ή κάτι τέτοιο για τους hardcore οπαδούς…

Νομίζω ότι οι Ιάπωνες θα λατρέψουν, για παράδειγμα, την κλασική εκδοχή. Είναι πράγματι υπέροχη! Συνήθως, δεν είμαι και πολύ οπαδός των κλασικών ενορχηστρώσεων. Πάντα λέω «Αν είχα αποφασίσει να μην μου αρέσει η κιθάρα, τότε θα έγραφα διαφορετική μουσική». Αλλά αγαπώ την κιθάρα, γι' αυτό και παίζω rock μουσική. Δεν μου αρέσει να ακούω μουσική χωρίς κιθάρα, αλλά σε αυτή την ειδική περίπτωση, μου αρέσει! Είναι δύσκολο να στο περιγράψω. Πρέπει να αποφασίσεις μόνος σου όταν το ακούσεις αν σου αρέσει. Αλλά έχει μια δύναμη που νομίζεις ότι υπάρχουν κιθάρες, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Είναι κάπως αστείο.