Envision

Υπάρχουν μερικές απολαύσεις στη ζωή που είναι ασύγκριτες. Μια από αυτές, προσωπικά μιλώντας είναι ο ενθουσιασμός που βιώνεις όταν κάτι που θεωρείς πως το ξέρεις καλά σε εκπλήσσει ευχάριστα. Αυτό το plot twist, που δεν διαλύει την πραγματικότητα, αλλά της προσφέρει μια ακόμη εναλλακτική για να εξερευνήσεις, να απορροφηθείς, να δεθείς. Σε ένα μουσικό αντίστοιχο, ο ενθουσιασμός που έφερε η ακρόαση του δεύτερου δίσκου των Envision από τη Φιλαδέλφεια, όπως φαίνεται θα αργήσει να κοπάσει.

Το "The Gods That Built Tomorrow", έρχεται τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο της μπάντας, "In Desperation…" και αποτελεί κάτι περισσότερο από μια κατακόρυφη βελτίωση. Πολλές φορές, ειδικά στην εν λόγω σκηνή, ένα υποσχόμενο ντεμπούτο θεωρούμε, με το ενδεχόμενο λανθασμένης γενίκευσης να είναι παρόν, πως «δικαιώνεται» όταν η επόμενη κυκλοφορία αγγίζει περισσότερο κόσμο δίχως να αποτάξει τις βασικές της αξίες. Η περίπτωση των Envision, μιας φανταστικής vegan straight edge hardcore μπάντας, κινείται εν πολλοίς σε αυτό το μοτίβο. Φυσικά, δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι αποδοχή θα έχει αυτό το άλμπουμ, αλλά το θέμα είναι, πως μουσικά, και κυρίως καλλιτεχνικά, το συγκρότημα βρήκε έναν εντελώς προσωπικό ήχο που ανανεώνει μια αυστηρά οριοθετημένη παράδοση.

Στα χαρτιά, αυτό που προσφέρει το "The Gods That Built Tomorrow", είναι απλό. Ο ήχος των Integrity, Earth Crisis και των άλλων μεγάλων που στα ‘90s φλέρταραν με metal-ικές αποχρώσεις και κυκλοφόρησαν άλμπουμ που μέχρι και σήμερα διαμορφώνουν συνειδήσεις, εμπλουτίζεται με την φορτισμένη χροιά σύγχρονης πτυχής του ήχου, καθώς και με μια ευφάνταστη κιθαριστική δουλειά. Και, εάν το πρώτο σημείο καθιστά το άλμπουμ απαραίτητο για άτομα που στους One Step Closer βρήκαν τους σύγχρονους ήρωές τους όσο και για όσα συγκινούνται βαθιά με σχήματα σαν τους ClearxCut, ο τρόπος που οι Envision παίρνουν το ‘80s metal αλλά και τις μετέπειτα μελωδικές παραφυάδες του, και το αποκωδικοποιούν κιθαριστικά, είναι σεμιναριακός.

Κοινώς, οι Envision αποφάσισαν να γεμίσουν τα 21 λεπτά του δίσκου τους με στοχευμένα solos, εμπνευσμένες δισολίες και leads, και κυρίως με riffs που θα σε κάνουν να θες να αποστηθίσεις κάθε λεπτό. Αν διαβάζεις αυτές τις σελίδες τακτικά, τότε ίσως έπεσες πάνω στην περσινή μου παρουσίαση του "Grim Wisdom" των Age Of Apocalypse, ενός σχήματος που βρήκε στο crossover του τον ιδανικό τρόπο να συνδυάσει (επικό) metal με τις παραδοσιακές διδαχές του. Οι Envision, με παρόμοια αισθητική και στο εξώφυλλο, αποτελούν μέρος του ιδίου ρεύματος, και με κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Dawn Of A New Age" αποδεικνύουν πως αυτή η συνένωση μπορεί να φέρει τρομακτικά αποτελέσματα.

Οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ είναι όλες προσεγμένες στην εντέλεια. Η παύση πριν το ξέσπασμα του "Advent", τα riffs και τα τύμπανα του "Redemption" σε συνδυασμό με το "Heartwork"-ικό του lead, το "In Spite Of Fate" που η κιθαριστική του ραχοκοκκαλιά φαντάζει βγαλμένη από τις φαντασιώσεις κάποιου από τα μυριάδες NWOBHM revival σχήματα που όμως προσκυνάει Voivod, δεν είναι απλώς στιγμές που ξεχωρίζουν. Σε συνδυασμό με τα φορτισμένα φωνητικά, μετατρέπονται σε παθιασμένα τραγούδια που πέραν του να συγκινήσουν ή να ευαισθητοποιήσουν, κινούν το είναι. Το "I won’t sacrifice my soul" που κλείνει το "Sacred Heart" αντηχεί εκκωφαντικά, αναδεικνύοντας τον σκοτεινό τόνο του δίσκου.

Το δραματικό φινάλε του ομότιτλου κομματιού, που στα σχεδόν τέσσερα λεπτά αποτελεί και τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του δίσκου, αφήνει μια αίσθηση απαισιοδοξίας, αλλά και νεανικού πείσματος. Περνάει από όλες τις διαθέσεις, αυξάνει τις ταχύτητες με τρόπο κομβικό, εκτονώνεται σε breakdowns και απογειώνεται με ένα φανταστικό σόλο. Προοικονομεί πως αυτό το άλμπουμ δεν θα προσπεραστεί εύκολα. Δικαίως. Οι Envision, που τόλμησαν να μπλέξουν μέσα στην αυστηρή τεχνικότητα τους, με τις μπασογραμμές να κυριαρχούν στο σκοτάδι, την δυσοίωνη ατμόσφαιρα, κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο ευφάνταστα και ιδιαίτερα άλμπουμ της χρονιάς.

Bandcamp
Spotify