Dvne

Επιβαλλόταν μία μικρή αναφορά στο Dune του Frank Herbert για να προλογήσουμε το σπουδαίο Σκωτσέζικο συγκρότημα με το ίδιο όνομα, κυρίως διότι αποτελεί και πηγή έμπνευσης του ονόματός τους. Από εκεί και πέρα, όμως, ό,τι ενώνει αυτά τα δύο μεταξύ τους είναι μάλλον μία εστίαση στο επικό, το διαστημικό, και το υπερμεγέθες που χαρακτηρίζει κάθε τι στην επιστημονική φαντασία, παρά η ίδια η πλοκή του μυθιστορηματικού Dune. Οι Dvne, σαν να βάζουν προμετωπίδα το φανταστικό στοιχείο και τη μεγάλη κλίμακα, πλέκουν το δικό τους σύμπαν, με κλωστές διαφόρων θρησκειών, κόσμων, πολιτισμών, και φιλοσοφιών, σ’ ένα υφαντό τρομερής ομορφιάς και ατμόσφαιρας, με τα δικά του μηνύματα κατά της οργανωμένης θρησκείας.

Το σοκ που προκάλεσε το "Etemen Ænka" τρία χρόνια πριν, εν μέσω παγκόσμιας καραντίνας, ήταν μεγάλο. Θηριώδες. Η παρέα από το Εδιμβούργο κατάφερε και έκανε το μεγάλο μπαμ με τον δεύτερο δίσκο της, και μπήκε για τα καλά στα ραντάρ μας με έναν ποιοτικό δίσκο-χωνευτήρι ακραίου ήχου, ψυχεδέλειας, λάσπης (όπως θα έλεγε κι ο φίλτατος Γενιτσαρίδης), μελωδικότητας και groove. Αν αυτά πέτυχε το δεύτερο πόνημά τους, το τρίτο έρχεται να τους καταξιώσει ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της σκηνής τους, και με έναν ήχο πια ολόδικό τους –μα τα διαολεμένα hammer ons/pull offs!

"Voidkind", λοιπόν, στο κατά σύμβαση κομβικό τρίτο δίσκο ενός συγκροτήματος. Οι The Ocean, παλιοί και νέοι (λ.χ. οι πεσμένοι τόνοι στο single "Pleroma"), δείχνουν τον ατμοσφαιρικό δρόμο, ενώ και οι Neurosis (μαζί με ορισμένους πρώιμους Mastodonισμούς) προσφέρουν την ζυγαριά για το ειδικό βάρος των συνθέσεων και των φωνητικών. Οι αναφορές πάμπολλες, μιας και οι Dvne φαίνεται να είναι ένα συγκρότημα που όχι μόνο τιμά τις επιρροές του, αλλά απ’ όσο φάνηκε και στην συνέντευξη που μας παραχώρησαν, φροντίζουν να τις διευρύνουν και διαρκώς. Το ιεροτελεστικό άρωμα των Tool θα αναδυθεί σε στιγμές (βλ. το "Eleonora" ή το δεύτερο μισό του "Abode Of The Perfect Soul"), ενώ ο κατηφής, μπάσος, και ρυθμικός χαρακτήρας που διαμόρφωσε το djent έρχεται εδώ να διαφανεί σε δίκασες λεπτομέρειες στο background, σ’ έναν υπέροχα οργανικό ήχο στα τύμπανα που απέχει πολύ από τις καλογυαλισμένες και συνθετικές επιλογές που συνήθως συναντάμε (για παράδειγμα, στους παλμούς που διαπερνούν σαν σε κώδικα morse τη σύνθεση στο τελευταίο λεπτό του " Sarmatae").

Παρά τα ατμοσφαιρικά περάσματα και διαλείμματα ("Path of Dust" και "Path of Ether"), ο δίσκος δεν ξαποσταίνει για πολύ για να πάρει(ς) ανάσα, και προσκρούει πάνω σου με κυματική μανία. Περιπεπλεγμένα κιθαριστικά riffs, παχιά ακόρντα, νευρωτικά κρουστά, κι ένα μπάσο πιο τραγανό κι από σοκολάτα Crunch, αποτελούν το σκελετό, μαζί με τα βορβορώδη φωνητικά και τα ένρινα καθαρά (βελτιωμένα σε σχέση με πριν, όχι λιγότερο ιδιοσυγκρασιακά όμως). Αν χρειάζεται να βρω ένα δυνατό χαρτί του δίσκου, πλάι φυσικά στην αποστομωτική τεχνική και την ταιριαστή παραγωγή, θα ήταν μάλλον η ισορροπημένη δυναμική του tracklist, καθώς έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αντέχεις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις για να χαρτογραφήσεις το αρκετά αχανές υλικό –το οποίο, κακά τα ψέματα, δεν μαθαίνεται γρήγορα. Ενδεικτικό το εννιάλεπτο "Cobalt Sun Necropolis", το μοναδικό τέτοιας έκτασης αυτή τη φορά, που δεν κάνει αισθητή τη διάρκειά του, χάρη σε μία προσεκτική εξέλιξη των μουσικών του θεμάτων.

Πρόκειται για μία ώρα πυκνής και πληθωρικής μουσικής, που ξετυλίγει το αφηγηματικό κουβάρι μιας ολόκληρης ιστορίας (η κινηματογραφική ματιά των Hypno5e έρχεται συνειρμικά στο νου). Οι στίχοι μπορεί να είναι κρυπτικοί και να δίνουν την εντύπωση ότι κατάπιαν κάποιο λεξικό, όμως αυτή η γλωσσική αισθητική αφενός ταιριάζει τρομερά στο θεολογικό κόνσεπτ, αφετέρου προσφέρει μία επίγευση λογοτεχνικής μυθοποιίας στην οποία φαντάζομαι ότι γενικώς αποβλέπει το συγκρότημα.

Αν υπήρξε η υπόσχεση μίας μεγαλειώδους πορείας με τις πρώτες δύο κυκλοφορίες, οι Σκωτσέζοι Dvne έρχονται με τον τρίτο τους δίσκο να μας ξεδιψάσουν. Μπορεί να μην είναι μεσσίες –έχουμε πάψει, εξάλλου, να τους περιμένουμε– ξεπροβάλλουν, όμως, πάνω από το μέσο όρο κυκλοφοριών ενός είδους που αν μη τι άλλο, τα τελευταία χρόνια έχει προσφέρει πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Το "Voidkind" αποτελεί αυτή τη στιγμή τους Dvne στα καλύτερά τους, και γράφεται ήδη στα κατάστιχα ως ένα από τα πιο ωραία metal άλμπουμ της χρονιάς.

Υ.Γ. Η φιγούρα του εξωφύλλου μου πήγε στην λατρευτική φιγούρα της Ludovica, από την ιταλική σειρά graphic novels, "Sky Doll". Αν σας ενδιαφέρει, δηλαδή, να ανακαλύψετε λιγότερο γνωστά αλλά εξίσου σπουδαία lores θεοκρατικού σχολιασμού σε sci-fi περιβάλλον, εξερευνήστε άφοβα.

Bandcamp