Devin Townsend

Θα έσωζες μια οικογένεια από ένα φλεγόμενο κτίριο; Ή μήπως θα έσωζες ένα μωρό σε καρότσι που έχει μείνει πάνω στις γραμμές του τρένου; Ή μήπως θα προτιμούσες να βοηθήσει κάποιον που παιδεύεται απεγνωσμένα να συνθέσει το καινούργιο κρεβάτι που αγόρασε; Αν είσαι ο super ήρωας κατά τα πρότυπα που έχει στο μυαλό του ο Devin Townsend, όχι μόνο θα επέλεγες το τρίτο, αλλά θα βοήθαγες και κάποιον να βάλει σωστά το καλώδιο στην USB υποδοχή. Τέτοια αυταπάρνηση χαρακτηρίζει έναν "PowerNerd"…

Φαντάζομαι πως ήδη από τον παραπάνω πρόλογο είναι προφανές ότι ο μέγας Devin έχει ετοιμάσει για μια ακόμα φορά κάτι ιδιαίτερο με τη νέα δισκογραφική δουλειά του. Όχι πως θα περίμενε κάποιος κάτι διαφορετικό από έναν καλλιτέχνη που σε όλη του τη σταδιοδρομία ισορροπεί μεταξύ τρέλας και ιδιοφυίας, αλλά σε κάθε περίπτωση το "PowerNerd" έχει την δική του - κρυμμένη ως ένα βαθμό - ταυτότητα και κάτι σημαντικό να πει και να προσφέρει.

Σχεδόν πάντα υπήρχαν στις μουσικές του Devin στοιχεία που έμοιαζαν με τον τρόπο τους ψυχοθεραπευτικά. Όμως, οι τελευταίες στούντιο δουλειές του, το αριστουργηματικό "Empath" και το πολύ καλό "Lightwork", το πήγαν ένα βήμα παραπέρα και θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μουσική του απέκτησε μια αποστολή, με το να βοηθήσει πρώτα τον ίδιο και μετά τους ακροατές του, αλλά ο ίδιος το αρνείται. Ακόμα κι αν απλά προέκυψε έτσι, όμως, το "PowerNerd" συνεχίζει σε αυτή την κατεύθυνση, επιχειρώντας να παρέχει στήριξη και ενδυνάμωση με τον δικό του τρόπο.

Ξεκινώντας από το μουσικό κομμάτι, αυτή εδώ είναι η πρώτη εκ των τεσσάρων δουλειών πάνω στις οποίες δουλεύει ταυτόχρονα ο Devin και έχει το ρόλο της πιο άμεσης, heavy κυκλοφορίας. Επίσης, θέλοντας να προκαλέσει τον εαυτό του και να βγει από τη ζώνη ασφαλείας του, αποφάσισε να πάρει ό,τι υλικό είχε και να ολοκληρώσει το άλμπουμ σε 11 ημέρες! Τέλος, αναγκάστηκε να κάνει τα πάντα μόνος του, με εξαίρεση τα drums που ανέλαβε ο σταθερός συνεργάτης του Darby Todd κι τα πλήκτρα στα οποία βοήθησε ο Diego Tejeida (Temic, ex-Haken). Το αποτέλεσμα ακούγεται όντως πιο άμεσο σε σχέση με τον μέσο όρο που μας έχει συνηθίσει, αλλά είναι για μια ακόμα φορά εξαιρετικά δουλεμένο ηχητικά και δεν ακούγεται καθόλου βιαστικό. Αντιθέτως, αναδεικνύει πολλές πτυχές του με κάθε ακρόαση.

Την ίδια στιγμή, είναι αδύνατο να μην μιλήσουμε για το στιχουργικό/υφολογικό κομμάτι, το οποίο σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τον τρόπο ακρόασης του άλμπουμ, προσφέροντας ένα πολύ ιδιαίτερο κεντρικό νόημα: Πως όλοι μας έχουμε την επιλογή να καθορίσουμε εμείς τα πράγματα και ποιος/τι επικρατεί στο τέλος. Για τον Devin αυτή η επιλογή είχε να κάνει με το να μην αφήσει την στεναχώρια και την κατάθλιψη που βίωνε όσο έγραφε το άλμπουμ να το κυριεύσουν. Κάπως έτσι, ξεκινάει με το ομότιτλο τραγούδι να καλεί τους nerd αυτού του κόσμος να αγκαλιάσουν αυτό που αγαπούν και να το μετατρέψουν σε κινητήριο δύναμη που θα τους κάνει ξεχωριστούς, ενώ αρνείται να κλείσει το άλμπουμ με το βαρύ συναισθηματικά "Goodbye", δίνοντας τους τίτλους τέλους με το παλαβό "Ruby Quaker" και τους φαινομενικά χιουμοριστικό «I love my coffee» να εστιάζει στο γεγονός πως υπάρχει πάντα μια επόμενη μέρα μετά από κάθε δυσκολία, ακόμα και μετά από μια τραγωδία.

Στο τόσο όμορφα στημένο πλαίσιο, φυσικά υπάρχουν και τα ανάλογα καλά τραγούδια. Μάλιστα, θα έλεγα πως το "PowerNerd" αποτελεί ένα από τα πιο ευκολοάκουστα άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Devin από αρχής έως τέλους. Χωρίς να προκύπτει κάποιος συμβιβασμός στον πολυεπίπεδο τρόπο με τον οποίο χτίζει τις συνθέσεις του, οι μελωδίες μοιάζουν καταφέρνουν να ακουστούν πιο άμεσες, και πολλά εκ των ρεφραίν είναι αν μη τι άλλο ευκολομνημόνευτα. Αλήθεια, πως να γίνεται μην σιγοτραγουδάς παρέα με το τόσο όμορφο "Gratitude", φερ’ ειπείν;

Στις περισσότερες συνθέσεις, ο δυναμισμός και η μελωδικότητα συνυπάρχουν, όπως στο "Falling Apart", στο "Ubelia" ή στο "Jainism", με προσωπικά αγαπημένο να είναι το "Knuckledragger", και οι καυστικοί- τόσο to the point - στίχοι του. Το "Younger Lover" προσφέρει ταυτόχρονα μια ανάταση με το πομπώδες στοιχείο του και μια νοσταλγία με τη μελωδικότητά του, ενώ το "Goodbye" είναι από τα πιο ευχάριστα στενάχωρα τραγούδια που θυμάμαι να έχω ακούσει. Το δε κλείσιμο του "Ruby Quaker" ξεκινάει από country, γίνεται hard rocky, περνάει μέσα από ένα proggy όργιο, σε μια cabaret γέφυα για να καταλήξει σε κάτι που θα μπορούσε να σταθεί κι ως euro-power, με ό,τι νόημα βγάζει όλο αυτό το εν τέλει υπέροχο μίγμα.

Με το "PowerNerd" ο Devin προσφέρει εκ νέου ουσία και διασκέδαση, αυτή τη φορά φορώντας το πιο straight forward μουσικό καπέλο του, διατηρώντας όμως τα δομικά στοιχεία του μουσικού χαρακτήρα του διακριτά και ξεκάθαρα. Σε ένα άλμπουμ που συνδυάζει τα καλά τραγούδια με σπουδαία μηνύματα, μας καλεί να αγκαλιάσουμε τον nerd που έχουμε μέσα μας και να αντιληφθούμε πως το τέλος το γράφουμε εμείς, αν κι όπως το θελήσουμε.

Αρκεί να μην ξεχνάμε να απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας, κάθε επόμενο πρωί...