Devin Townsend

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή πως «ο Devin Townsend είναι ιδιοφυία», η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι παραδοχή αλλά μια αλήθεια. Μας το επιβεβαίωση κι ο σπουδαίος Mike Keneally πρόσφατα πως «ο Devin ο ίδιος είναι ένα φαινόμενο, εύκολα μια από τις λίγες πραγματικές ιδιοφυίες με τις οποίες είχα το προνόμιο να συνεργαστώ». Και το είπε αυτό ένας επί πολλά χρόνια στενό συνεργάτης μουσικών όπως ο Frank Zappa, ο Steve Vai κι ο Joe Satriani.

Επίσης, ο Devin είναι μια αστείρευτη πηγή δημιουργίας και η καραντίνα δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει ανενεργό. Ετοιμάζει όχι ένα αλλά δυο στούντιο άλμπουμ (τα "Puzzle" και "Snuggles"), έχει καθιερώσει τα quarantine sessions όπου γράφει νέα μουσική, κάνει συνεχώς ενδιαφέροντα podcasts και γενικά δεν σταματάει με τίποτα. Κι εκτός αυτού, σχεδόν ό,τι κάνει είναι υπέροχο. Λογικό κι επόμενο η Inside Out να του προτείνει να ξεκινήσει μια σειρά από κυκλοφορίες, οι οποίες θα περιλαμβάνουν υλικό που έχει συλλέξει ή που δημιουργεί αυτή την περίοδο.

Το πρώτο πόνημα των "Devolution Series" έρχεται με μια ακουστική εμφάνιση που είχε πραγματοποιήσει στο Leeds, της Αγγλίας, πριν ξεκινήσει η μεγαλειώδης περιοδεία για το "Empath", το αποτέλεσμα της οποίας απαθανατίστηκε στο τρομερό "Order Of Magnitude". Εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό.

Όπως εξηγεί στην αρχή του σόου ο Devin, ούτως ή άλλως τα περισσότερα τραγούδια τα γράφει αρχικά με μια ακουστική κιθάρα, τη φωνή του και κάποια εφέ, ενώ ήθελε να ζεσταθεί ενόψει της επερχόμενης περιοδείας, οπότε αποφάσισε να κάνει μια μικρή ακουστική περιοδεία. Τις εξαιρετικές «απογυμνωμένες» εκδοχές των τραγουδιών, που τυχαία επέλεγε κάθε βράδυ, τις συνόδευε με τρομερές ατάκες είτε σχολιάζοντας τα τραγούδια, είτε επικοινωνώντας με το κοινό. Νομίζω πως δεν μπορώ να περιγράψω πόσο οξυδερκής είναι αυτός ο τύπος και πόσο υπέροχη είναι η αίσθηση του χιούμορ του, ειδικά όταν αυτοσαρκάζεται.

Το πιο εντυπωσιακό είναι πως καταφέρνει να διατηρεί τη σοβαρότητα/βαρύτητα των τραγουδιών του και ταυτόχρονα να διακωμωδεί τον εαυτό του. Με κάποιο τρόπο καταφέρνει να σε φέρνει στα όρια της κατάθλιψης όταν ακούς την φορτωμένη ερμηνεία του "Funeral", αλλά στο τέλος του, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε κάνει να δακρύζεις από τα γέλια. Παράλληλα, αποδομεί με εξαιρετικό τρόπο τη βαρύτητα του "Love?" των Strapping Young Lad και βγάζει όλο το συναίσθημα του "Deadhead" («relationships are a motherfucker»). Και κάπου ανάμεσα εξηγεί γιατί ο πατέρας του τελικά είδε δίκιο όταν του έλεγε ότι η ζωή είναι «15 χαρούμενα λεπτά κάθε μήνα» και θυμάται πως η μητέρα του ήλπιζε να μη βγάλει ποτέ το project του Ziltoid στην δημοσιότητα, μεταξύ άλλων ξεκαρδιστικών στιγμών.

Κι αν είναι οι ατάκες του που δίνουν την επιπρόσθετη αξία, καθαρά μουσικά και μόνο το "Acoustically Inclined, Live In Leeds" στέκεται αξιοπρεπέστατα, με τον Devin να ακούγεται σαν one man army, μόνος του με την ακουστική κιθάρα επί σκηνής. Όπως αναφέρει κι ο ίδιος σωστά στο ΔΤ της κυκλοφορίας το αποτέλεσμα άξιζε να ακουστεί μέσω μιας ξεχωριστής κυκλοφορίας. Αναμένουμε και τη συνέχεια των "Devolution Series" για να μας πάρει πάλι τα μυαλά και τα λεφτά.