Craneium

Εκτίμησα δεόντως την The Sign Records όταν συγκρούστηκα προ μηνών με το "Mountain Of Sugar" των Heavy Feather. Η σουηδική εταιρεία υπήρξε ξεκάθαρα ο λόγος που αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στους Craneium και εν τέλει χαίρομαι διπλά.

Στις δύο προηγούμενες ολοκληρωμένες δουλειές τους που κυκλοφόρησαν από τη γνωστή μας αμερικάνικη Ripple Music, οι Φινλανδοί heavy/psych rockers είχαν αποδείξει ότι μπορούν να γράψουν καλά και αξιομνημόνευτα τραγούδια με τη σημασία που έχει αυτό στις μέρες μας.

Είχαν αποδείξει επίσης την ικανότητά τους να εξελίσουν τη μουσική τους, μειώνοντας παράλληλα τη συνολική διάρκεια των δίσκων. Η πρόοδος που σημειώνεται σε όλους τους τομείς είναι καταφανέστατη στο ηχογραφημένο κατά την περσινή χρονιά στο Τούρκου "Unknown Heights".

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι αρκετά πιο συμπαγές, οι ενορχηστρώσεις υποδειγματικές, τα παιξίματα φίνα, όσο ενδιαφέροντα χρειάζεται χωρίς να κουράζουν, οι εναλλαγές θυμίζουν παλιές καλές εποχές και ο ήχος κατάλληλος να αναδείξει τις αρετές του υλικού.

Οι διαφορετικές στρώσεις των φωνητικών τέλος υπηρετούν άψογα την ονειρική διάσταση της μουσικής της τετράδας με δύο κιθάρες, σε αντίθεση και αρμονία με τις desert και heavy εξάρσεις. Όλα τα παραπάνω συντελούν σε έξι σπουδαία και ξεχωριστά τραγούδια, το καθένα με τη δική του σημασία στο σύνολο.

Το εναρκτήριο "A Secret Garden", πρώτο τραγούδι που δόθηκε στη δημοσιότητα και video clip με την τετράδα επί το έργο, έχει το κουπλέ και το ρεφρέν ενός εν δυνάμει hit, έχει και στο μέσο έναν τρομερό συνδυασμό ριφάρας, σολάρας και sing along φωνητικής μελωδίας.

Από την εισαγωγή του "Somber Aeons" καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό θα συμβεί, η εξέλιξη φέρνει στο νου τους δικούς μας Earthbound που τόσο μας λείπουν, η ριφάρα σκάει και ξανασκάει, και το σφυροκόπημα θα τα αποτελείωνε όλα, αν δεν έκλεινε η συγκλονιστική, σκοταδιστική απαγγελία. Ανατριχίλα στο διάστημα, στο καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Επιπέδου "Strange Machines" (The Gathering, 1995) και "Cold Black River" (The Sabians, 2003).

Ομοίως στο "Weight To Carry" αντιλαμβάνεσαι εξ αρχής πως κάτι πολύ καλό θα ξανασυμβεί. Σημείο ταύτισης η απογνώση στο ρεφρέν, αποκορύφωμα τα τρία υπέροχα και διαφετικά μεταξύ τους κιθαριστικά σόλο. Ειδικά το μεσαίο είναι από τα βαρύτερα που έχεις ακούσει ποτέ σου και γενικότερα τα σόλο έχουν παλιοροκάδική ή κλασικομεταλάδικη παιδεία και μπράβο τους.

Επειδή περάσαμε και εξακολουθούμε να περνάμε πανδημία και καραντίνες, λίγη ακόμη ωραία γκρούβα και αισοδοξία δεν βλάπτει, αντιθέτως επιβάλεται. Καλοί ή κακοί οι ανάποδοι σταυροί στο λογότυπο - ό,τι αγαπάει ο καθένας, darkness is nothing then darkness is everything είχε καταλήξει προηγουμένως ο ποιητής, εδώ πάντως καταλήγει Ι will "Shine Again". Και έχουμε και ωραιότατο lyric video.

Στο ίδιο κλίμα συνεχίζει και το "The Devil Drivers", τελευταίο single που απολαύσαμε πριν την επικείμενη κυκλοφορία. Με χορευτική διάθεση, μεθυστικό κουπλέ, ρεφρενάρα a la "Bed Of Nails" και ένα ακόμη πανέμορφο σόλο, φλερτάρει μαζί με το εναρκτήριο ως η ιδανική επιλογή για να συστήσει το "Unknown Heights" σε ευήκωα ώτα.

Το ομώνυμο του δίσκου "Unknown Heights" φαίνεται να κλείνει τον αέναο κύκλο με τον καλύτερο τρόπο, καθώς οι δύο βασικοί πυλώνες του υλικού ξεπροβάλλουν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Η dreamy ψυχεδέλεια του πρώτου μέρους δημιουργεί αίσθημα ανάτασης, πριν το φαζαριστό ξέσπασμα στο δεύτερο. Μετά από 35 λεπτά και έξι τραγούδια η επανάληψη είναι αυτονόητη.