Cradle Of Filth

Μου φαίνεται ώρες-ώρες αδιανόητο ότι οι νεοσύστατες μπάντες της εφηβικής μου ηλικίας έχουν συμπληρώσει ένσημα για σύνταξη. Έτσι όταν διάβασα στο δελτίο τύπου ότι αυτό είναι το πρώτο live album των Cradle Of Filth εδώ και 20 χρόνια κούνησα το μπαστούνι μου με έκπληξη.

Με λίγες εξαιρέσεις τύπου κάποιων κλασικών live album μετρημένων στα δάκτυλά των χεριών, δεν βρίσκω κανένα νόημα στις φουλ κυκλοφορίες ζωντανών ηχογραφήσεων. Θεωρώ επίσης την ύπαρξη δύο νέων στούντιο ηχογραφήσεων που μας προϊδεάζουν για το μέλλον της μπάντας ένα απαράδεκτο τρικ. Να το ερμηνεύσω ως ότι το live είναι μια ανεπαρκής κυκλοφορία και χρειάζεται κάτι να το σπρώξει;

Όπως και να έχει το "She Is A Fire" και το "Demon Prince Regent" δεν ξεφεύγουν από τη γραμμή που διατηρούν τα τελευταία χρόνια οι CoF. Δεν μπορώ να πω ότι αποτελούν συγκλονιστικές συνθέσεις, αλλά έχουν έντονο το ατμο-γκοθ στοιχείο και διαθέτουν guitar hero σόλο, πράγμα που τα καθιστά εξαιρετικά και ευχάριστα για κάθε διάθεση. Πίσω στο live κομμάτι τώρα.

Υπάρχουν φυσικά πολλά live όπου οι εκτελέσεις είναι απίστευτα άρτιες, τελείως διαφορετικές από το αυθεντικό και σου μεταδίδουν την ένταση της σκηνής σαν να βρίσκεσαι και εσύ εκεί. Είναι πιο σύνηθες όμως ο ήχος να είναι απαράδεκτος, οι εκτελέσεις των τραγουδιών να απογυμνώνουν το καλλιτέχνη ως προς τις μουσικές του δεξιότητες και γενικά να μην έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα καινούριο ή διαφορετικό.

Οι Cradle of Filth καταφέρνουν θεωρώ ότι κατά κάποιο τρόπο πέφτουν περίπου στην μέση αυτού δίπτυχου. Ο δίσκος είναι ηχογραφημένος σε μια περίοδο πέντε ετών και κυρίως κατά την διάρκεια της περιοδείας για το "Cryptoriana" σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από την Δυτική ακτή των ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Επομένως ξεκάθαρα έχουν διαλέξει τις the best of the best εκτελέσεις.

Καθώς έχει βάλει το χεράκι του στην μίξη ο Scott Atkins ο ήχος είναι εξωφρενικά διαυγής, αλλά ο ακροατής θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι επρόκειτο για live ηχογράφηση. Δεν ξέρω κατά πόσο αν κάποια πράγματα είναι φτιαγμένα στο στούντιο. Σε πολλά τραγούδια δεν ακούγεται καν το χειροκρότημα. Ενίοτε είναι, πραγματικά, σαν στούντιο ηχογραφήσεις. Οι εκτελέσεις δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου από το αυθεντικό και η χρήση των εφέ στην φωνή του Dani σώζουν την παράσταση, διότι σε ορισμένα σημεία είναι ξεκάθαρο ότι δίχως αυτά είναι πρακτικά αδύνατο να ερμηνευθούν τα τραγούδια.

Το live αίσθημα προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από κάποια κάλτσα που θα πει ο Dani στην αρχή ή στο τέλος ενός τραγουδιού. Ο Dani βέβαια όταν μιλάει δίνει μια χαμένη μάχη. H επιτηδευμένη βραχνή φωνή του είναι τουλάχιστον αστεία, αλλά και να μιλούσε ο καημένος με την κανονική του φωνή θα γείωνε το ακροατήριο τελείως.  Τα γυναικεία φωνητικά από την άλλη είναι τελείως στεγνά και θεωρώ ότι παραμελήθηκαν στην μίξη, αλλά είναι ίσως το πιο γνήσιο στοιχείο σε όλο το live.

Τα παλαιά τραγούδια ωφελούνται από την παραγωγή και προσφέρουν ένα αίσθημα ανανέωσης και ενδιαφέροντος στους αφοσιωμένους ακροατές, αλλά τα πιο πρόσφατα που διαθέτουν έτσι και αλλιώς σύγχρονη παραγωγή στους δίσκους τα αντιμετωπίζω ως επανεκτελέσεις. Ως ακροατής που θεωρεί το «Midian» ακόμα πρόσφατο, αδυνατώ να συγκρίνω τραγούδια από το αξεπέραστο έπος του «Dusk» ή από το «Cruelty» με το πιο πρόσφατο υλικό.

Μακάρι να έπαιζαν όλες οι μπάντες έτσι ζωντανά. Βέβαια στο "Haunted Shores" ακούγεται ξεκάθαρα ότι του βγαίνει το λάδι του Dani και γενικά η μπάντα ζορίζεται, αλλά το προτιμώ τελικά έτσι. Αν το αποτέλεσμα του “Trouble and Their Double Lives” είναι 100% γνήσιο δεν έχω παρά μόνο να δηλώσω τον απέραντο σεβασμό μου σε αυτό που κάνουν οι Cradle of Filth με συνέπεια εδώ και 30+ χρόνια.