Code Orange

Η αλήθεια είναι πως μας φάνηκε πολύ μεγαλύτερο από τρία χρόνια το διάστημα από τη κυκλοφορία του "The Above" σε σχέση με το προηγούμενο "Underneath" και αυτό είναι μάλλον προς τιμήν του "Underneath" αφού είχαν οι ίδιοι θέσει την μπάρα πολύ ψηλά και οι προσδοκίες μας για τους πρωτοπόρους τους hardcore ήταν αρκετά μεγάλες. Αλλά με τους Code Orange το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν ξέρεις ακριβώς ποιά είναι η μπάρα, ποιός ο πήχης και δεν ξέρεις κανείς που θα πάνε τη μουσική τους και σε ποιά μονοπάτια θα περπατήσουν.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο album νο.5 όπου για ακόμα μια φορά μας συστήνονται με ένα διαφορετικό προφίλ, με ένα απροσδόκητο (;) αποτέλεσμα δεκατεσσάρων (!) κομματιών. Απροσδόκητο όσο το άνοιγμα με το πειραματικά εφιαλτικό και "Never Far Apart" με την Reba Myers και το πιάνο να έρχεται σε αντιδιαστολή με τους industrial ήχους από τη κόλαση. Οκ παιδιά μας αποπροσανατολίσατε τελείως. Πριν ακόμα να συνειδητοποιήσεις τί προσπάθησαν να μας πουν με το ακραίως επιθετικό "Theatre Of Cruelty" όπου πάλι συνδυάζεται με αποχρώσεις μελωδικής ηρεμίας και πολλά electronic glitches (trademark των CO), έρχεται μάλλον το πιό ‘κλασσικό’ τραγούδι τους, αυτό που ο ως τώρα ήχος τους σε είχε προετοιμάσει να ακούσεις. Μια συνεργασία με τον Billy Corgan στο "Take Shape" όπου σε προσκαλεί να δραπετεύσεις και να απλώσεις τα φτερά σου να πετάξεις. Ένα κομμάτι από παλιότερες δεκαετίες σε ολόκληρη την αισθητική του και από τα καλύτερα του δίσκου. Ο Corgan συμμετέχει προς το τέλος του κομματιού συνοδεία ακουστικής κιθάρας σαν μια γέφυρα, σαν καταλύτης ανάμεσα στο πριν και το μετά της μεταμόρφωσης. Δεν θα κακολογίσουμε τους CO που συνεχώς ψάχνονται και προσπαθούν να βρουν νέους ήχους και νέους τρόπους να διοχετεύσουν τη δημιουργικότητα τους αλλά στα αρκετά τραγούδια του "The Above" υπάρχουν αρκετές παραφωνίες και -δυστυχώς- πολλές μέτριες στιγμές που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Ενδεικτικά αναφέρω "The Mask Of Sanity" όπου κινείται σε ρηχά mainstream ρηχά ενω η sludge βρωμιά του "A Drone Opting Out Of The Hive" δεν μας πείθει και πάρα πολύ. Υπάρχουν οι ενίοτε σφαλιάρες που σε ζαλίζουν ("The Game") με τη punk επιθετικότητα τους και την ‘σκληρή’ παραγωγή όπως και το "Grooming My Replacement" που θυμίζει πρώιμους Slipknot και σίγουρα θα κερδίσει τις καρδιές των χαρντκοράδων εκεί έξω με την ωμότητα του. Εξερευνούν και άλλες ηχητικές λεωφόρους δείχνοντας μας όλες τους τις πλευρές. Το "Mirror" είναι ένα όμορφο, απαλό κομμάτι με την Reba να τραγουδάει με όλο της το συναίσθημα αλλά και την μαυρίλα των CO να υπάρχει εκεί φανερά, σκεπάζοντας και καθορίζοντας τη τελική εμπειρία. Νιώθω ότι αν αύριο αποφάσιζαν να γράφουν μόνο indie rock θα τους λάτρευαν όλα τα ραδιόφωνα του κόσμου (άκου πχ το "Circle Through").

Γεμάτο αντιθέσεις, καταλήγει να είναι τελικά περισσότερο μπερδεμένο από όσο ίσως να θέλανε ή μπορεί και να το θέλανε κανείς δεν ξέρει. Οι Code Orange είναι σαν ένας teenager με πολλά θεματάκια που δεν ξέρει πως καλύτερα να διοχετεύσει την οργή του και την δημιουργικότητα του. Η ωριμότητα του έρχεται με ακόμα περισσότερη αναρχία και ένα δρόμο ολόδικο τους μακριά από καλούπια και κανόνες συμπεριφοράς. Το αποτέλεσμα του "The Above" είναι όπως το ομότιτλο κομμάτι στο φινάλε του δίσκου: έχει τις καλές στιγμές του αλλά βασικά ψάχνεται και δυστυχώς είναι περισσότερο miss παρά hit παρά το ότι φαίνεται ότι προσπαθεί. Και ίσως αυτό να είναι το ψεγάδι του, ότι προσπαθεί πάρα πολύ.