Celeste

Οι Γάλλοι κρατάνε σταθερές που στον μοντέρνο μουσικό κόσμο, ο οποίος μπλέκει πολλά διαφορετικά παρακλάδια πολλές φορές χωρίς βάση και ιδιαίτερο συνθετικό νόημα, φαντάζει παράξενο. Δεν ξεφεύγουν ιδιαίτερα από τον ήχο που ξεκίνησαν και τόσο στις πρόσφατες σχετικά δουλειές τους με τα "Infidele(S)" και "Animale(S)", αλλά και σε όλες τις παλιότερες, "Pessimiste(S)" (2006), "Nihiliste(S)" (2008), "Misanthrope(S)" (2009) και "Morte(S) Nee(S)" (2010), διατηρούν τα τρομακτικά και σάπια ουρλιαχτά σε μια έντονη metal μίξη post, black και shoegaze.

Έτσι και φέτος το μουσικό τους ύφος είναι σήμα κατατεθέν τους. O ήχος παραμένει σκοτεινός και η ατμόσφαιρα κατέχει μια μαύρη αλλά ρομαντική χροιά. Αυτό το post-black που ακούμε κι από άλλους συνοδοιπόρους της ίδιας χώρας είναι ποιοτικό και κρατάει τα έργα της μπάντας πάντα πάνω από το μέτριο και το καλό. Πότε δεν έκαναν κάτι εξαιρετικό ή καινοτόμο, αλλά ποτέ και σε καμία περίοδο δεν κυκλοφόρησαν κάτι κακό. Φυσικά και είχαν ατοπήματα. Προφανώς και οι τελευταίες δουλειές τους κάπου μπούκωσαν και δεν είχαν το κάτι παραπάνω που όλοι μας περιμέναμε, αλλά και πάλι, ποτέ δεν απογοήτευσαν και δεν έδειξαν ζημιά.

Το "Assassine(S)" είναι λοιπόν μια όμορφη, πολύ έντονη και σκληρή δημιουργία που για άλλη μια φορά θα πάρει στον έλεγχο 6 αλλά δεν θα καταφέρει να ανέβει ούτε λίγο πάνω από το 7. Ίσως δεν τα κατάφεραν ποτέ εδώ που τα λέμε. Οπότε αυτή η επανάληψη και η σταθερότητα δεν μπορεί να τους οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Όλα τα κομμάτια είναι σταθερά, έχουν σωστή προσέγγισή και προσεγμένη ενορχήστρωση. Τα τύμπανα γυρνάνε πάντα με τις προσταγές των φωνητικών, το μπάσο βαδίζει μόνο με ένα τρόπο και οι κιθάρες γεμίζουν το υπόβαθρο χωρίς ποζεριές και μόστρες. Δυστυχώς νιώθεις σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις κάτι μονότονο και μερικές (λίγες) στιγμές αντιλαμβάνεσαι μια περιττή υπερφόρτωση των πάντων. Οι κορυφώσεις αν και ακούγονται λυτρωτικές δεν είναι όσο περήφανες θα έπρεπε. Όμως αυτό το ταλέντο να ακούγονται σαν να παίζουν μοντέρνο proggressive metal ενώ είναι ξεκάθαρα black αυτό που παράγουν είναι τουλάχιστον ενθουσιαστικό.

Αποφεύγουν τις ακρότητες και τις τολμηρές ιδέες. Το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο και στο ξεκίνημα κάθε τραγουδιού αναρωτιέσαι πως θα εξελιχθεί. Κάπου στο τέλος το χάνεις και κουράζεσαι καθώς εμφανίζονται άσκοπες επαναλήψεις. Δεν σε διώχνουν, δεν σε κρατάνε (για πάντα), αλλά σίγουρα σε ταξιδεύουν και σε ψυχαγωγούν στη διάρκεια της ακρόασης. Αν θα το ξανακούσεις ποτέ είναι το ζήτημα. Και η πιο πιθανή απάντηση είναι όχι.