Canal Irreal

Το δεύτερο άλμπουμ του punk σχήματος από το Chicago αποτελεί για μένα μια από τα απροσδόκητα μουσικά δώρα του 2024. Το προ τριετίας ομότιτλο ντεμπούτο τους, με τον τιτάνα Martin Sorrondeguy των Los Crudos και Limp Wrist στο μικρόφωνο, ήταν ένας μελωδικός punk χείμαρρος, που ακουμπούσε εξίσου στο post-punk κοπής Portland, όσο και στο hardcore, προφανώς. Ο διάδοχός του, το “Someone Else’s Dance”, επισφραγίζει τη μοναδική άποψη του σχήματος, αυξάνοντας εντάσεις και ποιότητα.

Το “Someone Else’s Dance” ακολουθεί επί της ουσίας την ίδια μουσική συνταγή. Τα έντεκα κομμάτια που το απαρτίζουν, κινούνται στο δίπολο μεταξύ dark punk και post-punk, ρυθμικά, με κιθάρες που είτε γλυκαίνουν είτε ξυρίζουν, με τύμπανα που δίνουν ασταμάτητο παλμό. Τα 31 λεπτά του δίσκου ηχούν ασταμάτητα, και δεν καταλαβαίνεις πότε τον ξαναβάζεις να παίξει. Το εναρκτήριο “Withdrawal” θα μπορούσε να είναι κάποια χαμένη σύνθεση από το εναλλακτικό underground του 1983 που ήρθε στο φως της δημοσιότητας και σε κάνει να παραμιλάς. Η συνέχεια με το οργισμένο “Stuff To Dodge” υπενθυμίζει γιατί το ντεμπούτο των Canal Irreal ήχησε τόσο αναζωογοννητικό όταν είχε κυκλοφορήσει. Και φυσικά, γιατί τους χρειαζόμαστε ακόμα.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός πως κάπως στο “Someone Else’s Dance” όλα τα επιμέρους στοιχεία του ήχου της μπάντας ηχούν πιο πειστικά. Υπό μια έννοια, η προαναφερθείσα συνταγή, αποδίδει νοστιμότερα και ποιοτικότερα, λες και τελειοποιήθηκε. Η αρτιότητα όμως δεν είναι το ζητούμενο των Canal Irreal, αλλά η επικοινωνία. Και με στιγμές όπως το φανταστικό “I Failed” ή το “Watch Me Burn” με την φοβερή ισορροπία μπασογραμμών και κιθαριστικών leads, είναι βέβαιο πως και φέτος, βρήκαμε τον καλύτερο (post) punk δίσκο που ο πολύς κόσμος θα αγνοήσει.

Φυσικά, οι Canal Irreal με τους κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς τους απευθύνονται στοχευμένα, και κυρίως συνειδητοποιημένα. Το ξέσπασμα του “Hope For More” και η ποιητική μελαγχολία του “Tranquility”, απηχούν διαφορετικές οπτικές του αδιέξοδου της ρουτίνας στα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι, όταν οι Canal Irreal αφιερώνουν το καυστικό “Chicago” στην δική τους μητρόπολη, μπορείς να ταυτιστείς. Το punk, στις πιο ανατριχιαστικές του εκδοχές, έχει την ικανότητα να ξυπνήσει μέσα από την βαθιά προσωπική και εξατομικευμένη του απεύθυνση μια αίσθηση κοινότητας. Ο ατομικός απελευθερωτικός χορός του καθενός, μπορεί πολύ εύκολα να είναι και ο χορός κάποιου άλλου ατόμου, που είτε θα ενδώσει σε αυτόν γιατί θα ταυτιστεί, είτε στην ανάποδη, επειδή εσύ βρήκες θάρρος και κουράγιο από την προσπάθεια του διπλανού σου, του ξένου, αλλά όχι του αγνώστου.

Αφέσου λοιπόν στην 10 συν μίας bonus, συνθέσεων, στην ενέργεια του “40 Chairs”, και τότε θα αντιληφθείς πως πράγματι το σχήμα παρέχει ένα δίαυλο, ένα κανάλι αλληλοτροφοδότησης και εκδηλωτικότητας. Δίσκοι όπως το “Someone Else’s Dance”, που ηχούν τόσο γεμάτοι και σαρωτικοί, δεν εμφανίζονται συχνά. Και όταν το πράξουν, δεν σου χτυπούν επίμονα την πόρτα, ούτε παριστάνουν τον ιεροκύρηκα της απελευθέρωσης. Γίνονται προσωπικό άκουσμα, βίωμα, επικοινωνούν βαθύτερα μέσα σου, ξεδιπλώνουν τις καλλιτεχνικές και πολιτικές τους αρετές μετρημένα μα θαρραλέα, σε συντροφεύουν όταν θες την μουσική να φωνάξει για να κρατήσεις εσύ τις ανάσες σου για να σηκωθείς. Αφέσου.

Bandcamp

Youtube

Spotify