Camille

Ένα από τα πιο έντονα φετίχ του disc jockey είναι η τσαχπινιές της ερμηνείας της δεσποινίδος Camille στη διασκευή του "Too Drunk To Fuck" των Dead Kennedys, από τον πρώτο δίσκο των Nouvelle Vague. Η αλαφροΐσκιωτη Camille Dalmais φορά το στέμμα της γαλλικής ημιεναλλακτικής σκηνής, καθώς, αποχωρώντας από το γνωστό -και στην Ελλάδα- συγκρότημα, κατάφερε να επιβάλλει το μικρό της, ψηλά στα charts της εξάγωνης πατρίδας της. Αριστουργηματικό, το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ, "Le Fil" (2005), πάτησε πάνω σε ένα υποβλητικό ακατάπαυστο drone του σι, ενώ οι κυριολεκτικά μαγικές της συναυλίες εξυψώνονται από την ασυγκράτητη χρήση ζωντανά ηχογραφημένων loops. Το άγιο ταλέντο μετέτρεψε την avant-garde ψευδοκίτς δήλωση σε κυρίαρχο του φράγκικου mainstream.

Χωρίς ευανάγνωστη ταμπέλα, η πειραματική μουσική της ξαφνιάζει, χάρη στις χαδιάρες μελωδίες και στην -αν μη τί άλλο- ιδιαίτερη χρήση της φωνής, ως μουσικό όργανο. Αδίκως έχει συγκριθεί επανειλημμένα με τη Bjork, ελλείψει άλλου σημείου αναφοράς. Ο δικός της ηχητικός κόσμος ανήκει σε υστερικές κλωνοποιημένες νεραΐδες που χτίζουν αρμονικούς πύργους της Βαβέλ, μόνο και μόνο για να τους γκρεμίσουν, μόλις αρχίσει η σοβαροφανής αυταρέσκεια.

O αναίσχυντος τίτλος του τρίτου και πιο διεθνούς άλμπουμ της Camille είναι "Music Hole". Η αγγλική γλώσσα καταλαμβάνει το κύριο μέρος των συλλαβών που ερωτεύονται τα χείλη της Γαλλίδας Σειρήνας και τούτο προς τέρψιν των εξαγωγέων. Η ενορχήστρωση ενισχύεται, οι ρυθμοί εμπαίζουν το r&b, τα gospel μολύνονται από ξεδιάντροπη pop και η δεσποινίς χορεύει ανάμεσα στους ρόλους της. Μαστουρωμένη υψίφωνος, λαχανιασμένη κανίβαλος, μεταμοντέρνα Piaf, άτακτο ονειροπόλο κορίτσι , διαστημική geisha, διανοούμενη pop bimbo και ό,τι άλλο τη χρίσει η παράφρων στιγμή.

Το πλούσιο κολάζ του "Music Hole" είναι λιγότερο αριστοτεχνικό από το παστέλ του "Le Fil", είναι όμως και πιο προσιτό στους μη γαλλοτραφείς. Η συνταγή δεν άλλαξε τόσο πολύ. Το μουσικό χιούμορ και τα λογοπαίγνια παρέμειναν πονηρεμένα, η αισθησιακότητα υποχώρησε ελαφρώς, προς όφελος του στόμφου, και η αδιαφορία προς το τί μπορεί να θεωρηθεί «γελοίο» υπέστη μια μερική εξημέρωση.

Αντιλαμβάνομαι την υποκειμενικότητα του πράγματος. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν «άλμπουμ που τα ερωτεύεσαι», ομολογώ ότι το "Le Fil" ήταν τέτοιο. Το "Music Hole" είναι μια όμορφη ευκαιρία για να ανακαλύψει κανείς την Camille και μια γλυκιά συντροφιά για το ηχοσύστημα. Αλλά, για μένα, παραμένει ένα άλμπουμ με το οποίο υπήρξε ένα απλό φλερτ, βρε παιδί. Δεν το πάμε «για κάτι σοβαρό», έστω κι αν κατά καιρούς μπορεί να τα ξαναλέμε - αν δεν μας πιάσει στα πράσα το "Le Fil".