Unleash The Archers

Αρχικά να ξεκινήσω αυτή τη κριτική λέγοντας ότι το όνομα της μπάντας Unleash The Archers είναι από τα καλύτερα band names ever. Επικό και γεμίζει το στόμα σου. Συνεχίζουμε. Από το 2009 που πρωτοεμφανίστηκαν από τον μακρινό Καναδά με το ντεμπούτο τους “Behold the Devastation” κατάφεραν να κερδίσουν ένα δυνατό fanbase στην χώρα τους με το μίγμα heavy/power metal-thrash-metalcore και λίγο pop που εν τέλει δημιούργησε ένα δικό τους ήχο και μπορώ να τον κατατάξω σαν ‘easy-listening’ heavy metal με την έννοια ότι μπορείς να τους ακούς συνέχεια στο repeat χωρίς να κουράζουν καθόλου, να γεμίζουν το κενό της ορεξής σου για λίγη metal μουσική και μπορεί να μην σε ‘γεμίζουν’ αλλά περνάς σχετικά καλά χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Έτσι πέρασε και δεν πολυακούμπησε προηγούμενο τους “Abyss” με το αχρείαστα πολύπλοκο concept κάτι που ευτυχώς δεν τους πτόησε καθώς συνεχίζουν στη πορεία του post-apocalyptic, μελλοντικολογικού storyline και με το “Phantoma” το οποίο εμπνεύστηκε η ερμηνεύτρια Brittney Slayes και έχει να κάνει με το ΑΙ. Το “Phantoma” είναι ένα ΑΙ που σε ένα δυστοπικό μέλλον αποκτά συνείδηση. Και το ΑΙ είναι και πρωταγωνιστής και για ένα άλλο λόγο, αφού οι UTA το χρησιμοποίησαν συνειδητά στην παραγωγή και στη σύνθεση(!) του album κάτι που σίγουρα μπορεί να προκαλέσει αλλά και να προσκαλέσει σε προβληματισμό και συζητήσεις. Οπότε χωρίς ακριβώς να ξέρουμε τί και πόσο είναι ανθρώπινη δημιουργία και τί προϊόν μηχανής βουτάμε στα δέκα κομμάτια του album και μεταφερόμαστε στο έτος 12089 όπου οι άνθρωποι είναι σκλάβοι των μηχανών (‘The beauty lies within the monotony

And the nature of life lived in binary’) και το “Human Era” ξεκινά πολύ mid-tempo αλλά δυναμώνει σταδιακά, εισάγοντας μας στο “Ph4/NT0mA” με ένα κλασσικό power metal ήχο. Το album απογειώνεται όμως -όσο απογειώνεται τέλος πάντων- με το “Buried In Code” που καλπάζει ρυθμικά και ακούγεται παραπάνω από ευχάριστα αν προσπεράσεις τους λίγο παιδικούς στίχους. Το “The Collective” σε γεμίζει με τη μελωδία και το ρυθμό του και μας αρέσει το ‘σκοτάδι’ που βγάζει. Γενικά ενώ ξεκινάει χλιαρά από τη μέση και μετά μετατρέπεται σε μια metal opera λες και βάλανε στο ΑΙ μουσική των Journey και των Foreigner και ζητήσανε να τους γράψει κάτι ξεσηκωτικό, να ταιριάζει σε ένα metal musical από τα 80s. Και μας αρέσει πολύ αυτό στην αφέλεια και χαλαρότητα του. “Green & Glass”, “Gods in Decay”, η απαραίτητη μπαλάντα “Give It Up or Give It All” και η βαριά ανθεμική κομματάρα “Ghosts In The Mist” που λίγο πριν το φινάλε -όπως σε κάθε καλό θεατρικό/musical- είναι λίγο πιό σκοτεινό μέχρι να έρθει το φως.

Η απογείωση του καλού και το φώς στο φινάλε προσπαθούν να έρθουν εκδικητικά με το “Seeking Vengeance” αλλά αν κρίνουμε από το “Blood Empress” μάλλον το ΑΙ νικάει αυτό το πόλεμο και μουσικά οι UAT κλείνουν το album με ένα ακόμα ανθεμικό groovy κομμάτι που εξελίσσεται προς το φινάλε σε ένα μηχανικό ανελέητο blast beat (!) που ακούγεται binary σαν όντως να φτιάχτηκε από υπολογιστή. Πρέπει να τους παραδεχτούμε ότι στο storytelling έχουν τρομερή φαντασία και πρωτοπορούν βάζοντας για τα καλά το ΑΙ μέσα στη διαδικασία παραγωγής τους και το αποτέλεσμα σίγουρα τους δικαιώνει αφού πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν βγάλει ποτέ.