Bryan Adams @ Γήπεδο Μπάσκετ ΟΑΚΑ, 05/12/23

Ο περισσότερο δημοφιλής απ' όσο νομίζουμε, Καναδός rocker ξεκίνησε το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας για τον τελευταίο του δίσκο "So Happy It Hurts" από τη χώρα μας και συγκεκριμένα από την Αθήνα - η Θεσσαλονίκη ακολουθεί! Γιατί να πάει κάποιος σε μια συναυλία του Bryan Adams το 2023; Η πιο εύκολη και σύντομη απάντηση που υπάρχει είναι γιατί, ακόμα κι αν δεν έχει ακούσει ούτε έναν δίσκο του ολόκληρο, πιθανότατα θα ξέρει τουλάχιστον 15 τραγούδια από αυτά που θα παιχτούν. Ο επαγγελματισμός του καλλιτέχνη, της μπάντας και του επιτελείου του φροντίζουν συνήθως για τα υπόλοιπα.

Το σκηνικό που ζήσαμε θύμισε αρκετά την προηγούμενη συναυλία που είδαμε πριν τέσσερα χρόνια, και πάλι στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Ο Bryan Adams μπορεί να έχει νέο δίσκο και να (υποτίθεται ότι) περιοδεύει γι’ αυτόν, όμως στην πραγματικότητα στις ζωντανές του εμφανίσεις παίζει κατά κύριο λόγο παλιά, γνωστά κομμάτια και 2-3 από τον εκάστοτε νέο του δίσκο. Αυτό δεν αναφέρεται ως πρόβλημα, αλλά ως γεγονός. Αυτή τη φορά ήταν ανοιχτές μόνο οι θύρες του κάτω διαζώματος, οι οποίες λίγο μετά τις 9 ήταν γεμάτες σε ικανοποιητικό βαθμό, όπως άλλωστε ήταν κι η αρένα.

Ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο έκανε την εμφάνισή του από πάνω μας για λίγα λεπτά, οπότε καταλάβαμε ότι πλησιάζουμε προς την έναρξη. Μετά από ένα μικρό εισαγωγικό βίντεο, οι πέντε μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή κάτω από χειροκροτήματα και ιαχές. Η ατυχία του να βρισκόμαστε δίπλα στις πιο ενοχλητικά γραφικές οπαδούς του Bryan Adams στον χώρο αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά με μια μικρή μετακίνηση, που ήταν σχετικά εύκολη στις πολύ ανθρώπινες συνθήκες που επικρατούσαν. Το νέο "Kick Ass" έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα και το πάρτι ξεκίνησε.

Οι φίλοι με τους οποίους παρακολουθούσαμε τη συναυλία εντυπωσιάστηκαν με το πόσα τραγούδια γνώριζαν, χωρίς καν να είναι οπαδοί. Πράγματι, κομμάτια όπως το "Somebody", το "18 'til I Die” ή το "Please Forgive Me" που παιχτήκανε στο πρώτο εικοσάλεπτο, είναι δύσκολο να μην τα ξέρεις αν έχεις έστω και μια μικρή επαφή με τον χώρο. Μετά τα πρώτα 2-3 τραγούδια που η ένταση ήταν απλώς λίγο χαμηλά, όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια. Κρυστάλλινος ήχος, φοβερές κιθάρες, απολαυστικά φωνητικά και θαυμασμός για το πόσο απαράλλακτη ακούγεται η φωνή του Bryan Adams στα 65 του.

Στο "Shine A Light", εκτός του ότι προφανώς ανάψαμε όλοι τους φακούς στα κινητά μας, στη γιγαντοοθόνη είχε ένα ωραίο εφέ με τα μέλη της μπάντας να μπαίνουν ζωντανά ένθετα μέσα σε ένα σκηνικό που άλλαζε. Το "Heaven" παίχτηκε λίγο διαφορετικά από την κανονική του εκτέλεση, ήταν με έντονα, ρυθμικά τύμπανα και δυνατό τελείωμα. Ευπρόσδεκτες τέτοιες αλλαγούλες, μιας και είναι ωραίο να μην είναι κάθε τραγούδι ίδιο σε κάθε περιοδεία. Στο "You Belong To Me" έγινε διαγωνισμός χορευτικής φιγούρας στο κοινό, με τον νικητή να είναι τελικά μάλλον ο πιστός κιθαρίστας Keith Scott.

Στην κομματάρα "The Only Thing That Looks Good On Me Is You” ο Bryan έκανε μια φωνή με ελαφρά χροιά Bon Scott – όταν θέλει, είναι και αλήτης! Στο "Here I Am" έμεινε μόνο με τον Gary Breit στο πιάνο, ενώ το υπέροχο When You're Gone" το είπε μόνος του – χωρίς τη μπάντα και χωρίς τη Mel C. Πριν το "So Happy It Hurts", το γνωστό ιπτάμενο αυτοκίνητο εμφανίστηκε και πάλι και έκοψε βόλτες από πάνω μας, ενώ στο video clip που έπαιζε στην οθόνη μάθαμε ότι συνοδηγός του ήταν η 95χρονη μητέρα του. Το υπεραγαπημένο "Run To You" ακολούθησε το πασίγνωστο "Summer Of '69", στο οποίο έκαναν έναν μεηντενικό κλείσιμο με τα “oooooh”.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο Bryan Adams έχει συνήθως μακροχρόνιες συνεργασίες με τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν και αυτό μάλλον βοηθάει στο να υπάρχει η αίσθηση ότι αποτελούν συγκρότημα και όχι απλώς backing band του καλλιτέχνη. Δηλαδή, η χημεία που φαίνεται ότι έχει ο Adams επί σκηνής με τον επί 40 χρόνια κιθαρίστα του Keith Scott δεν παραπέμπει σε μια σχέση αφεντικού-υπαλλήλου. Ο ντράμερ Pat Steward παίζει μαζί του από το 1983, εναλλασσόμενος με τον Mickey Curry που είχαμε δει την προηγούμενη φορά. Ίσως αυτός να είναι κι ένας λόγος που ο Bryan Adams είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που δέχονται requests.

Είχε μόλις φτάσει η ώρα τους. Το ένα ξοδεύτηκε άσκοπα στο "Have You Ever Really Loved A Woman?" (θα το έπαιζε ρε, ζητήστε κάνα άλλο), τα υπόλοιπα όμως είχαν περισσότερο ενδιαφέρον. Στο "Heat Of The Night" από το παραμελημένο "Into The Fire" κατάλαβε και ο τελευταίος πόσο φοβερή είναι ακόμα η φωνή του. Τα "Room Service" από το ομότιτλο (δυστυχώς δεν εισακούστηκα για το “Open Road” από τον ίδιο δίσκο) και "Do I Have To Say The Words?" από το "Waking Up The Neighbours" από το μαγικό 1991, δεν παίζονται και τόσο συχνά. Στα δύο τελευταία ο Bryan έχωσε τη Μαρίνα και τον Βλάση, που τα ζητήσανε, μέσα στους στίχους!

Το υπέροχο "Cuts Like A Knife" έκλεισε με την παρουσίαση από τον Bryan όλων των μελών της μπάντας, μετά την οποία υπήρξε αποδέσμευση δυνάμεων, μιας και τους άφησε να αποχωρήσουν για τα παρασκήνια. Μας έπαιξε μόνος του το "Straight From The Heart", στο οποίο ακούστηκε εκπληκτικός, αλλά και το "All For Love". Πριν αποχωρήσει κι ο ίδιος, μας έριξε και μια στροφούλα από το "Christmas Time". Μετά από τριάντα τραγούδια από μια μεγάλη δισκογραφία και πάνω από δύο ώρες, όλοι μας φύγαμε ευχαριστημένοι και γεμάτοι.

Εκτός των αψεγάδιαστων περί μουσικής, μια σημαντική αβλεψία ήταν ότι δεν υπήρξε μέριμνα ώστε να διευκολυνθεί ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στο parking του ΟΑΚΑ κατά την έξοδό του, όπως γίνεται δηλαδή στους αγώνες. Οι ρυθμοί χελώνας του μοναδικού και σάπιου φαναριού μας έφαγαν τουλάχιστον ένα μισάωρο και δεν ήμασταν οι τελευταίοι που βγήκαμε από εκεί. Κατά τα άλλα όμως, όπως έλεγε κι ένας φίλος κατά την ελαφρώς βασανιστική μας αποχώρηση, «μακάρι να τον έφερναν κάθε χρόνο!». Πραγματικά, καθόλου δε θα μας χάλαγε.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος