Bruce Dickinson

Συνήθως είμαι πολύ κατά όταν κατά την επανακυκλοφορία ενός άλμπουμ οι δημιουργοί του αποφασίζουν να επέμβουν στο κομμάτι των ηχογραφήσεων και δεν αρκούνται απλά στο να βελτιώσουν την μίξη και το mastering ή κάποιο τέτοιο τεχνικό κομμάτι. Από τους Megadeth ως τον Ozzy τα παραδείγματα είναι πολλά και πλήρως απογοητευτικά, με αποτέλεσμα να είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν διάβασα στο Δελτίο Τύπου ότι ο Bruce Dickinson αποφάσισε να κάνει ορισμένες σημαντικές τομές στο δεύτερο στούντιο άλμπουμ του, το εξαιρετικό "Balls To Picasso" του 1994.

Πρόλαβα την της εν λόγω δισκογραφική δουλειά λίγο-πολύ κοντά στην κυκλοφορία της και οφείλει κάποιος να αξιολογήσει το χρονικό πλαίσιο για να κατανοήσει την υποδοχή που είχε. Ο Bruce είχε μόλις αποχωρήσει από τους Iron Maiden και κυκλοφορούσε ένα άλμπουμ δεν είχε μεγάλη σχέση με τον metal ήχο γενικότερα, οπότε δεν αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη συμπάθεια ή τη ζέση που θα περίμενε κάποιος. Παρόλα αυτά, το "Tears Of The Dragon" απέκτησε γρήγορα σχεδόν μυθικές διαστάσεις και δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως το "Balls To Picasso" θεωρούταν τρόπον τινά «το "Tears Of The Dragon" και τα υπόλοιπα τραγούδια». Με αυτό διαφωνώ, προσωπικά.

Διότι, το "Balls To Picasso" ήταν ένα πολύ καλά δουλεμένο, πολυποίκιλο και διαφοροποιημένο άλμπουμ για να μειώνεται έτσι απλά η αξία του. Ναι, το "Tears Of The Dragon" ήταν (και με διαφορά) το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, αλλά ο Bruce με τους Tribe Of Gypsies, και τον έκτοτε συνοδοιπόρο του Roy Z, είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού. Το πολύ καλό παικτικό επίπεδο και η διαφορετική προσέγγιση που προσέφεραν αποτυπώνεται σε πολλές συνθέσεις, βοηθώντας ον ίδιο τον Dickinson να αναδείξει κι άλλες πτυχές της φωνής του.

Μου κάνει εντύπωση πως το "Cyclops", το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, δεν συμπεριλαμβάνεται απευθείας στα καλύτερα προσωπικά τραγούδια του Dickinson, με τον mid-tempo δυναμισμό του, ενώ πάντα έβρισκα υπέροχη την γλυκιά κιθάρα του Roy Z στη μπαλάντα "Change Of Heart". Επίσης, το "1000 Points Of Light" έχει πολύ δυνατό ρεφραίν, στο παιχνιδιάρικο και up-tempo "Laughing In The Hiding Bush" (έτσι ήταν να λέγεται αρχικά το άλμπουμ) δεν έχει κρύψει ποτέ την αδυναμία του ο ίδιος ο Bruce, πάντα έβρισκα απολύτως διασκεδαστικά τα "Shoot All The Clowns" και "Sacred Cowboys" και τραγούδια σαν το "Hell No" ή το "Gods Of War" έχουν μια μεστότητα, αν μη τι άλλο. Συνολικά, το "Balls To Picasso" περιλάμβανε καλοπαιγμένο hard rock, με πολύ προσεγμένο songwriting και για αυτό το λόγο πάντα το κατέτασσα πάντα πίσω μόνο από τα δυο έπη του 1997 και 1998 στην σόλο δισκογραφία του Dickinson. Κατάφερε, λοιπόν, να το χαλάσει;

Όχι δα! Αν νομίζει κάποιος ότι ο Dickinson είναι κάποιος ξεμωραμένος τύπος που θα χάλαγε τα τραγούδια του για να μην πληρώνει δικαιώματα ή ότι έχει χάσει την σπιρτάδα του και την αντίληψή του επί των πραγμάτων, μάλλον δεν τον γνωρίζει καθόλου κακά. Αντιθέτως, σε πολλά από αυτά έχει εμφυσήσει μια νέα πνοή, κυρίως ανεβάζοντας τα πλήκτρα στη μίξη, ενίοτε και τις κιθάρες, ενώ έχει αναδείξει και κάποιες φωνητικές αρμονίες που δεν φαινόντουσαν στις αρχικές εκδοχές των τραγουδιών, «φουσκώνοντας» με έναν ωραίο τρόπο την συνολική τους ενορχήστρωση. Δώστε μια ακόμα ευκαιρία στο "Cyclops" που παίζει να είναι ακόμα καλύτερο σε αυτή την version, κι άμα δεν σας αρέσει ούτε τώρα… ε, δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό.

Αναπόφευκτα, κάποια σημεία σε τραγούδια ξενίζουν, χωρίς όμως να χαλάνε την ακρόαση. Πχ στο ρεφραίν του "1000 Points Of Light" οι δεύτερες φωνές που ακούω πιο έντονα χτυπάνε κάπως, αλλά αυτό οφείλεται πιθανότατα στο ότι έχω ακούσει τόσες φορές την πρωτότυπη εκδοχή του που δεν μπορώ να μην παρατηρώ την διαφορά. Και, φυσικά, όσο όμορφα να είναι τοποθετημένα τα ορχηστρικά πλήκτρα στο "Tears Of The Dragon" ποτέ δεν θα μπορέσει ξεπεράσει την original εκδοχή του. Πάντως, σχεδόν όλες οι επεμβάσεις (σε σημεία επαναηχογραφώντας κάποια μέρη) βγάζουν νόημα και πιθανότατα σε κάποιον που θα ακούσει για πρώτη φορά την "More Balls To Picasso" εκδοχή των τραγουδιών να του αρέσουν και καλύτερα.

Προ 30ετίας, με τις μεταλλικές πεποιθήσεις να είναι πιο σκληρές και το αίμα να βράζει περισσότερο, οι έριδες ήταν μάλλον πιο έντονες γύρω από την αξία του δίσκου. Όμως, τα χρόνια που πέρασαν και το νερό που μπήκε στο αυλάκι με την επιστροφή του Bruce στους Iron Maiden, συνετέλεσαν στο να έχει αποτυπωθεί πλέον η αξία του ως ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, με τραγούδια που στέκονται αξιοπρεπέστατα στο τεστ του χρόνου, σε ένα διαφορετικό ηχητικό πλαίσιο από το σύνηθες. Αν αυτή η ανακαινισμένη εκδοχή καταφέρει να του προσδώσει λίγη από τη δημοφιλία που του στερήθηκε κάποτε το "Balls To Picasso", καλώς να το κάνει. Το αξίζει!