Bottomless

Σταυροί, μπαντάνα, μαύρα δερμάτινα και μωβ γραμματοσειρά. Τα λες και σημάδια doom κυκλοφορίας με ισχυρές προοπτικές. Για όσους έρχονται σε επαφή με την μπάντα μόλις τώρα, κατάγονται από την Ιταλία και συγκεκριμένα από την περιοχή της Μπολόνια του Τζιουζέπε Σινιόρι, πέρασε και από τον Ηρακλή, αν και ελάχιστοι το έχουν σαν εικόνα. Τα πρώτα σημάδια ζωής εμφανίστηκαν με το ντεμπούτο πριν δύο χρόνια, προοίμιο τούτου του δίσκου, ιδιαιτέρως κομβικού όπως συμβαίνει με όλους τους δεύτερους.

Το γούστο της Dying Victims όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια από το roster της, αποτελεί ποιοτική εγγύηση άσχετα αν πρόκειται για NWTHM, μπαχαλοσατάνικ-thrash metal ή doom. Με το τελευταίο να ασκεί τέτοια γητειά σε όλα τα παρακλάδια του ακραίου ήχου, ώστε να ενσωματώνεται σε αυτά και να παρουσιάζεται ως δευτερότριτος επιθετικός προσδιορισμός τους: epic/doom, death/doom,black/doom, gothic/doom, stoner/doom. Όσο για το doom καθαυτό, εμφανίζεται σποραδικά παραδοσιακό, σε ρυθμούς παρόμοιους των riffs του.

Σε αυτόν λοιπόν τον χώρο, μερικώς παραδοσιακό καθώς δε θα συναντήσουμε μάγισσες - ξόρκια - θρύλους, οι Ιταλοί παίζουν δίχως αντίπαλο για φέτος. Θες η έλλειψη παρόμοιων κυκλοφοριών, θες η ποιότητα του "The Banishing", γεγονός παραμένει πως μέσω των Sabbath, Pentagram & Saint Vitus επιρροών του, το τρίο αποδίδει τις ιδέες του πιο συγκροτημένες και συνεκτικές σε σχέση με το ντεμπούτο του, κρατώντας και επεκτείνοντας τη μουντίλα, απαραίτητη για τέτοιο άκουσμα. Καλοδεχούμενες και οι μικροαναφορές σε Candlemass & Manilla Road, επικές τζούρες υπό την καθοδήγηση του αηδονιού - Giorgio Trombino.

Δεν επενδύουν σε μεγάλες διάρκειες, φτάνουν οριακά τα σαράντα δύο λαχταριστά λεπτά, ανάμεσα στα οποία αποκαλύπτεται η διάθεσή τους να παρουσιάσουν το doom metal μέσω μελωδίας και όχι βασισμένο σε επαναληπτικούς ρυθμούς που σέρνονται. Η παραγωγή, ένας συνδυασμός ψηφιακής και αναλογικής, εξυπηρετεί επακριβώς το όραμα της μπάντας, καθώς όσο και αν έχει τις ρίζες της στο παρελθόν, απέχει πόρρω από το να ενταχθεί σε κάποιο ρετρό κίνημα. Προσφέρει θέρμη τέτοιας έντασης, που θα την αναζητήσεις συχνότερα απ’όσο αρχικά πίστεψες.

Αν και είδε το αχνό φως της ημέρας τέλη Αυγούστου, παρουσιάζεται τώρα που θα εκτιμηθεί όπως του αρμόζει, μακριά από παραλίες, ζέστες και έτερα συναφή. Εξάλλου, το doom θέλει τον χρόνο του, ακόμα κι όταν πρόκειται να γράψεις για αυτό. Συναρπαστικοί Bottomless, με ισχυρή υπόνοια για ένα ακόμα πιο συναρπαστικό μέλλον.

Bandcamp