Bleeding Through

Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά μερικές φορές τα πράγματα είναι όσο απλά φαίνονται. Μία ματιά στο λογότυπο, τον τίτλο και το σταυροδρόμι που απεικονίζεται στο εξώφυλλο. Ένα γέμισμα στα ντραμς και μια κατεβασιά της εξάχορδης, ακριβώς μετά το εμβληματικό 'we have only to remove those who oppose us' αντί καλωσορίσματος. Το ταμπλό έχει στηθεί, το παιχνίδι έχει αρχίσει και το πρώτο πιόνι έχει ήδη πέσει. Οι Bleeding Through δεν καταλάβαιναν από ευγένειες τους παλιούς, καλούς (sic) καιρούς. Η όποια σκέψη ότι θα μαλάκωναν στο πέρασμα του χρόνου, για ακόμα μια φορά, καίγεται πριν προλάβει να αποκτήσει υπόσταση.

Πίσω στις αρχές της χιλιετίας, τότε που κάτω από τη metalcore ομπρέλα μπορούσαν να σταθούν με το ελάχιστο δυνατό «ναι μεν αλλά» ονόματα που χωρούσαν πρακτικά τα πάντα από Killswitch Engage μέχρι Cave In κι από Atreyu μέχρι Converge, ο Brandan Schieppati με την αρμάδα του πρόσθεταν το δικό τους λιθαράκι στο ιδίωμα. Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο, κι εφτά από την επιστροφή στην ενεργό δράση με το "Love Will Kill All", η πρότασή τους παραμένει αναγνωρίσιμη και ξεχωριστή όσο λίγες. Ωμή core αισθητική με heavy περιτύλιγμα. Αυστηρά αντιεμπορική, στην ουσία της, λογική. Αποπνικτικές ατμόσφαιρες.

Απολύτως αναμενόμενα, αν κάποιος περιμένει μια επίθεση αντίστοιχη του "This Is Love, This Is Murderous", θα μείνει με την ελπίδα. Την ίδια στιγμή, η γραμμή που ενώνει το παρελθόν με το παρόν ξεχωρίζει από την πρώτη ακρόαση. Τα χτυπήματα παραμένουν κομμένα και ραμμένα για μικρά, κάθιδρα κλαμπ. Οι μελωδίες ξεπροβάλουν από τις σκιές μόνο για λίγο. Τα πλήκτρα της Marta Demmel αστράφτουν. Οι στίχοι κουβαλάνε ακόμα γενναίες δόσεις αγνής οργής. Τα φτυσίματα στο μικρόφωνο αφήνουν ατόφια '00s γεύση. Η γυαλισμένη-αλλά-όχι-τελείως παραγωγή και τα διπλά καθαρά περάσματα λειτουργούν σαν κλειδωμένος συνδετικός κρίκος.

Δεδομένης της κατεύθυνσης που έχει πάρει η σκηνή, για τη βιομηχανία ούτε λόγος, το όποιο ενδεχόμενο για αναγνώριση των Bleeding Through μοιάζει καταδικασμένο. Με τον τρόπο του, το "Nine" παίζει σαν ηχηρή επιβεβαίωση. Οι αλλεπάλληλες εναλλαγές στο "Lost In Isolation". Τα περάσματα από Doc Coyle, Andrew Neufeld και Brian Flair (βλ. God Forbid, Comeback Kid και Shadows Fall). Το γκρίζο του "War Time". Μια συνέχεια της κληρονομιάς των δημιουργών του, χωρίς νερώματα ή ευκολίες, με ψεγάδια και στριφνάδα, αλλά πάνω από όλα με αρκετό τσαγανό για να ανοίξει τις μύτες όσων σκεφτούν να το χαρακτηρίσουν ξεπερασμένο.