Birds In Row

Στο πρόσφατο άρθρο που ετοίμασαν φίλτατοι συνεργάτες από το site για το καλύτερο extreme hardcore που παίχτηκε κατά την διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, είχα την ευχαρίστηση να συναντήσω μεταξύ των επιλογών το γαλλικό τρίο Birds In Row από την επαρχιακή πόλη Laval, με το κλασικό πλέον ντεμπούτο τους, "You, Me & The Violence", μία κυκλοφορία που αδιαπραγμάτευτα άξιζε αυτή την θέση, και δεν έχω παρά να συγχαρώ τα παιδιά για το καταπληκτικό τους γούστο όπως αυτό αποτυπώνεται στην αξιόλογη δουλειά που κάνουνε.

Ας το πιάσουμε όμως λίγο από την αρχή. Οι Birds In Row είναι μια πραγματικά πολύ σημαντική μπάντα των ημερών μας για δύο, ίσως και τρεις, βασικούς λόγους. Κυρίως γιατί κατά την γνώμη μου υπήρξαν αυτοί που τα τελευταία χρόνια τοποθέτησαν ψηλά την Ευρώπη σε έναν ήχο που παραδοσιακά κατέχει η απέναντι μεριά του Ατλαντικού, και διότι η επίδραση που έχουν ασκήσει στους Ευρωπαίους νέους της μοντέρνας hardcore σκηνής είναι τεράστια, αν αναλογιστεί κανείς την έξαρση screamo συγκροτημάτων που σημειώνεται αυτή τη στιγμή στα όχι και τόσο μακρινά από εμάς Βαλκάνια, συν το ότι ο κόσμος που προκαλεί κάθε χρόνο τον χαμό στο Fluff (μεγάλο φεστιβάλ σχετικό με τον ήχο) «προσκυνά» -για να το πω κάπως καθημερινά- τους Birds In Row.

Όταν μάλιστα όλος αυτός ο αντίκτυπος πηγάζει από εξαιρετικά μουσικά δείγματα τα οποία ακάθεκτα συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, εξίσου καθηλωτικά με προηγουμένως, τότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με ένα άρμα το οποίο έχει πάρει φωτιά και δεν λέει να σταματήσει, μια φλόγα που μονάχα από κάποιον αστάθμητο παράγοντα πρόκειται να σβήσει, ένα τέλος που κάθε punk μπάντα -που σέβεται τον εαυτό της- οφείλει να έχει.

Για την ώρα το νέο πόνημα των Γάλλων με τίτλο "Personal War" είναι αυτό που βαστάει την φλόγα ψηλά, και με την απροσδόκητη διάρκεια των δεκαοχτώ περίπου λεπτών σερβίρει στην μάπα έπτα κομμάτια παθιασμένου hardcore, με εκείνη την ψυχή που μόνο μια διαβολική τριάδα μπορεί να έχει, όπου χαμηλοκουρδισμένα ακόρντα από την μια ακολουθούν το σπασμωδικό ρυθμό των τυμπάνων ενώ από την άλλη εξελίσσονται διαρκώς σε μια μελωδία που όλο και διογκώνεται καθώς περνούν τα δευτερόλεπτα και σε περιλούζει με τρέμουλο και ανατριχίλα. Το βρίσκεις αυτό στο "Torches", το βρίσκεις στο "Snakes", το βρίσκεις και σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ. Ταυτόχρονα βιώνεις για τα καλά στον πετσί σου τον πόνο που εκφράζεται μέσα από αυτά τα τραγούδια, στο "Marathon" για παράδειγμα ή και στο "Worried", και καταλήγεις τελικά μετά από κάθε ακρόαση να νιώθεις στο στήθος ένα αδιόρατο βάρος, όπως αυτό που με κάθε ειλικρίνεια προσπαθούν οι Birds In Row να πολεμήσουν μέσα από τα κομμάτια τους. Μεγάλη μπάντα στ' αλήθεια.