At The Gates

Θα το ομολογήσω εξαρχής πως οι Σουηδοί είναι μεγάλη λατρεία και η επανασύνδεση τους καθόλου δεν με χάλασε, αφού μου έδωσε την ευκαιρία να τους δω ζωντανά, κάτι που δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Ξέρω πως πολλοί, παλιότεροι κυρίως, οπαδοί ξένισαν με την απόφασή τους να επανέλθουν, ακόμα περισσότερο με τη δισκογραφική τους επιστροφή, ενώ η αποχώρηση του εγκεφάλου της μπάντας, Anders Bjorler, το 2017, ήταν η ενέργεια που ξεχείλισε το ποτήρι. Ωστόσο, είναι γεγονός πως από την επιστροφή τους και έπειτα έχουν τιμήσει και με το παραπάνω το όνομά τους, κυκλοφορώντας σε αυτό το διάστημα δύο αξιοπρεπέστατους (αν μη τι άλλο) δίσκους μελωδικού death metal.

Επόμενη στροφή στη δισκογραφία των At The Gates έμελλε να είναι το "The Nightmare Of Being". Δηλώσεις που προηγήθηκαν του δίσκου έκαναν λόγο για πειραματισμούς, αλλά και διατήρηση του παραδοσιακού ύφους και η αλήθεια είναι ότι απεικονίζουν αρκετά καλά το περιεχόμενο του άλμπουμ.

Οι Σουηδοί πατάνε σαφώς στο ιδίωμα που θεμελίωσαν με τα κοφτά ριφ και τα χαρακτηριστικά τύμπανα να δίνουν το έναυσμα για mosh-pit, με κομμάτια όπως τα "Spectre Of Extinction", "The Paradox", "Cult Of Salvation", "The Abstract Enthroned". Εκεί που παίρνουν τα ρίσκα τους είναι όταν κατεβάζουν ταχύτητες και δίνουν αέρα στις συνθέσεις, όπως το "Garden Of Cyrus", το οποίο με το καθαρό lead και το σαξόφωνο του παραπέμπει ευδιάκριτα στον προσωπικό δίσκο του Bjorler με τίτλο "Antikythera". Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι ένα κάλεσμα στον πρώην συμπαίκτη, αν και ο Stallhamer κάνει εξαιρετική δουλειά, όπως φαίνεται και από τα δουλεμένα σόλο του άλμπουμ.

Μια ακόμα αξιοπρόσεκτη στιγμή του "The Nightmare Of Being" είναι το ανεβαστικό, σχεδόν heavy rock, "Cosmic Pessimism", μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου, αν και η πιο «παράταιρη». Στο ίδιο γκρουπ συγκαταλέγεται και το "The Fall Into Time" με τα έντονα συμφωνικά του μέρη, ένα στοιχείο που εκμεταλλεύεται και το "Touched By The White Hands Of Death" στην εισαγωγή του.

Ξεχωριστή αναφορά οφείλει να γίνει στον Tomas Lindberg, ο οποίος για έναν ακόμα δίσκο ματώνει κυριολεκτικά το λαρύγγι του και αποδεικνύει γιατί αποτελεί έναν από τους πιο ξεχωριστούς τραγουδιστές του είδους. Ο δάσκαλος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ήταν και θα είναι ένα από τα ατού της μπάντας για όσο καιρό η φωνή του το επιτρέπει.

Κανείς, θεωρώ, πως εν έτει 2021 δεν έχει την απαίτηση από τους At The Gates να ξεπεράσουν το "Slaughter Of The Soul" ή ακόμα και οποιονδήποτε δίσκο της προ διάλυσης εποχής τους. Ωστόσο, οι ίδιοι αισθάνονται την ιερή υποχρέωση να διατηρήσουν την ακεραιότητα τους απέναντι στους οπαδούς που τους περίμεναν τόσο καιρό, ενώ από την άλλη η ανάγκη τους για εξέλιξη τους τραβάει προς έναν πιο μοντέρνο ήχο.

Προσωπικά, κάθε ένας από τους τρεις δίσκους της δεύτερης φάσης των Σουηδών είχε (και ακόμα έχει) να μου προσφέρει συγκινήσεις. Εκτιμώ τον καθένα ξεχωριστά, ίσως τάσσομαι λίγο πιο μεροληπτικά υπέρ του "At War With Reality" λόγω και της ανυδρίας που κλήθηκε να σπάσει, έπειτα από τόσα χρόνια, αλλά και της διατήρησης του lineup.

Το "The Nightmare Of Being" φέρει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα των At The Gates και θεωρώ πως ικανοποιεί πλήρως τόσο τον οπαδό που θέλει την μπάντα να παίζει «όπως παλιά», αλλά ταυτόχρονα επιβραβεύει και όσους, επτά δίσκους μετά, αναγνωρίζουν την πρόοδο τους και τα διαφορετικά στοιχεία που αργά αλλά σταθερά προσθέτουν στην παλέτα τους.

Προσωπικά, χωρίς να είναι μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του είδους για φέτος, από άποψη καινοτομίας, πολύ πιθανόν το "The Nightmare Of Being" να είναι από αυτές με τις περισσότερες ακροάσεις στο τέλος της χρονιάς, αλλά και μια από τις πιο απολαυστικές, και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό είναι που έχει σημασία στο τέλος.