Astronoid

Είναι μάλλον περίεργο πως όσο και να ψάξει κάποιος στις σελίδες μας δεν θα βρει κάτι γραμμένο για τους Astronoid. Όχι γιατί είναι τόσο πασίγνωστοι, αλλά έχοντας περιοδεύσει με μπάντες όπως οι Animals As Leaders, οι Between The Buried And Me, οι Periphery, οι Cave In και οι Coheed And Cambria αντιλαμβάνεται κάποιος ότι κινούνται σε χώρους που αγαπάμε και καλύπτουμε αρκετά εκτεταμένα. Καθώς, όμως, δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν πάμε να καταπιαστούμε με το τέταρτο full length άλμπουμ τους, το "Stargod" για να διορθώσουμε εν μέρει αυτό το μικρό λάθος.

Η αλήθεια είναι πως είναι κάπως δύσκολο να ορίσει κάποιος το τι παίζουν οι Astronoid. Αναφέρονται συχνά ως post-metal, αλλά πέραν μιας σχετικής επαναληψιμότητας και χτισίματος κάποιων θεμάτων μέσα στα τραγούδια τους, δεν βρίσκω κάποια άλλη σχέση με post. Περισσότερο έχουν power metal μελωδίες στη βάση τους (και κάμποση δίκαση), μια spacey ατμόσφαιρα με έντονο 80s synth ήχο και μια φωνή που συνδυάζει τον Claudio Sanchez με τον Joe Elliott, οπότε το prog θα ήταν πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός, αν και όχι απολύτως κατατοπιστικός. Στην πραγματικότητα μπλέκουν διάφορα genres με έναν προσωπικό τρόπο κι αν έπρεπε ντε και καλά να περιγράψω αυτό που μου βγάζουν όταν ακούω τη μουσική τους είναι σαν να ταξιδεύω με εκείνο το διαστημόπλοιο/ξυπνητήρι που είχε ο Sport Billy. Όχι, δεν το άκουσα υπό την επήρεια κάποιας ουσίας, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον…

Ξέχωρα από τις όποιες περιγραφές, αυτό που κάνουν οι τρεις φίλοι από την Βοστώνη το κάνουν καλά και βγάζει – παραδόξως – νόημα. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι στο "Stargod" το κάνουν καλύτερα από ποτέ, με τον αστερίσκο ότι επισκέφτηκα τα προηγούμενα άλμπουμ τους ετεροχρονισμένα, οπότε αυτή η κρίση ίσως να ήταν διαφορετική αν είχα ακούσει φερ’ ειπείν πρώτα το "Air" του 2016 ή το ομότιτλο άλμπουμ του 2019, καθότι δεν μοιάζουν να έχουν αλλάξει το ύφος τους και τόσο δραστικά. Σε κάθε περίπτωση, είναι διακριτοί οι παράγοντες που με ωθούν σε αυτό το συμπέρασμα.

Αρχικά, είναι τα πλήκτρα που έχουν έρθει (ακόμα) πιο μπροστά στη μίξη ως αποτέλεσμα της αγοράς ενός αναλογικού synthesizer από τον frontman και κύριο συνθέτη της μπάντας, τον Brett Boland, ο οποίος βρήκε έμπνευση για τις βασικές μελωδίες ακούγοντας Depeche Mode, INXS, Pet Shop Boys και το "5150" των Van Halen". Εν συνεχεία, είναι η παραγωγή που είναι εμφανώς βελτιωμένη, κι αυτό οφείλεται στον Tom DeLonge των Blink-182, ο οποίος άκουσε κάποια από τα αρχικά demo και έδωσε συμβουλές για να προσδώσουν όγκο αλλά και ευκρίνεια στον ήχο τους, και μάλλον είχε δίκιο. Ο τρίτος είναι ο συναισθηματικός αντίκτυπος που είχαν στα τραγούδια οι απώλειες που βίωσαν τα μέλη της μπάντας, προσδίδοντας μια φόρτιση στο άλμπουμ, έστω και κάπως υπόγεια. Όπως λένε και οι ίδιοι, μπορεί η μουσική τους να ακούγεται φαινομενικά χαρούμενη, αλλά στο υπόστρωμα το συναίσθημα είναι διαφορετικό.

Η αλήθεια είναι πως από την αρχή ως το τέλος του, το "Stargod" σε βάζει στη δίνη και την ατμόσφαιρά του, εξ ου και επί της ουσίας το εναρκτήριο "Embark" και το κλείσιμο του "Arrival" είναι πανομοιότυπα, ορίζοντας διακριτά την αρχή κι το τέλος, με το "I hope to stay dreaming" που αναφέρει στο κλείσιμο ο Boland, θέτοντας υπαρξιακά ζητήματα για το αν η ζωή είναι τελικά απλά ένα όνειρο. Ενδιάμεσα υπάρχουν πολλές ωραίες στιγμές για να ξεχωρίσει κάποιος, όπως το thrashy, βασικό riff του "Love Weapon", οι μελωδίες και κυρίως το μεγάλο riff που έρχεται ως κλιμάκωση στο "Third Shot", η τόσο 80s συνύπαρξη κιθάρας και πλήκτρων στο απόλυτα επιτυχημένα τιτλοφορούμενο "Depressed Mode" και το "Vicennium" να φέρνει τους Coheed And Cambria στο νου. Με διαφορά, όμως, ξεχωρίζω το καταπληκτικό ομότιτλο τραγούδι, ίσως επειδή έχει κάτι από το "Hysteria" των Def Leppard (που τόσο αγαπώ) στο DNA του και γενικώς είναι κολλητικό και υπέροχο.

Ομολογουμένως, άργησα να τσεκάρω τους Astronoid, αλλά με το "Stargod" δεν άργησα να τους εκτιμήσω. Η μουσική τους πρόταση μοιάζει ιδιαίτερη και περιχαρακωμένη εντός συγκεκριμένων πλαισίων, οπότε ίσως να μην είναι για όλους, αλλά οι μελωδίες και η ατμόσφαιρα αυτού του άλμπουμ έφεραν αβίαστα επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, που εν τέλει σε στιγμές με συνεπήραν στον κόσμο του. Νομίζω πως με ασφάλεια μπορούν να υπολογίζουν σε έναν επιπλέον fan.