Arrayan Path

Archegonoi

Pitch Black (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 10/12/2018
Πιθανόν το πιο μεγαλεπήβολο έργο της μπάντας μέχρι στιγμής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα μόλις χρόνο έπειτα από το "Dawn Of Aquarius", οι Arrayan Path υλοποιούν την υπόσχεση τους για ένα διπλό άλμπουμ-επιστροφή στις ρίζες, με το μεγαλεπήβολο "Archegonoi" να αποτελεί την έβδομη προσθήκη στη μουσική τους εποποιία. Ήδη, με το προηγούμενο δίσκο να αποτελεί μια επιστροφή στη φόρμα (έπειτα από τη μικρή ποιοτική καμπή του "IV: Stigmata" και, κυρίως, του "Chronicles Of Light"), οι Κύπριοι heavy/power metallers έβαλαν στόχο να δημιουργήσουν το προσωπικό τους magnum opus, τη δουλειά εκείνη που θα τους έβρισκε να εκμεταλλεύονται τις εμπειρίες της μέχρι τώρα πορείας τους και θα ξεπερνούσε, σε όραμα και απόδοση, κάθε προηγούμενη τους προσπάθεια. Το θέμα είναι κατά πόσο επιτυγχάνουν αυτόν τους το στόχο και, το σημαντικότερο, κατά πόσο οι "Αρχέγονοι" μπορούν να σταθούν στο ύψος των προσδοκιών που πλέον επιβάλλει το όνομα των Arrayan Path.

Οφείλω να ομολογήσω, οι πρώτες ακροάσεις του άλμπουμ με βρήκαν διστακτικό στο να εξάγω οποιοδήποτε σχετικό συμπέρασμα, καθώς η χρονική διάρκεια του (σχεδόν 84 λεπτά), σε συνδυασμό με το αρκετά ποικιλόμορφο του ύφος (πάντα εντός των heavy/power πλαισίων) απαιτούσε την πλήρη προσοχή μου για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Πλέον, σχεδόν ένα μήνα από τη στιγμή που το άκουσα για πρώτη φορά και με σταθερές ακροάσεις μέχρι και σήμερα, η άποψη μου έχει ξεκαθαρίσει, θεωρώντας το "Archegonoi" ως το πιο φιλόδοξο έργο της μπάντας ως τώρα.

Προσοχή, όχι το καλύτερο ή εκείνο που προσωπικά απολαμβάνω περισσότερο (με το "Ira Imperium" να μοιάζει ακόμη άφταστο κατ' εμέ), αλλά εκείνο όπου η μπάντα προσπάθησε να αγγίξει και - γιατί όχι - να ξεπεράσει τα όρια της. Μουσικά, ο νέος δίσκος είναι η επιτομή της πολυσύνθετης, ποικιλόμορφης δουλειάς, με πληθώρα οργάνων εκτός του στενού rock κύκλου να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν (βλέπε έγχορδα όπως βιολί και λαούτο, αλλά και πνευστά όπως το ιδιαίτερο duduk, μεταξύ άλλων) και στοιχεία από την Ανατολή και την ελληνική μουσική παράδοση να μπλέκονται μαεστρικά εντός του heavy/power metal κορμού των συνθέσεων, αναδεικνυόμενα μέσω των υποδειγματικών ενορχηστρώσεων.

Με την τραγουδοποιία να είναι σταθερά σε υψηλά επίπεδα και τη φωνάρα του Νικόλα Λεπτού να συναρπάζει για ακόμη μια φορά, το πρώτο μέρος του δίσκου κυλάει «νεράκι», με την αβίαστη ροή του να διακόπτεται μονάχα όταν κομματάρες όπως τα "Rod Of Asclepius", "Seven Against Thebes" και "The Words Of Menelaus" παίζουν στο repeat. Πραγματικά, αν μιλούσαμε για δύο αυτόνομες δουλειές (κοινώς, με ξεχωριστή κυκλοφορία των δύο μερών που απαρτίζουν το άλμπουμ), πιθανότατα αυτή τη στιγμή θα γράφαμε διθυράμβους για το επίτευγμα της μπάντας να κυκλοφορήσει έναν εξαιρετικό κι έναν ενδιαφέροντα (αλλά λίγο χειρότερο) δίσκο την ίδια στιγμή. Προφανώς, το γεγονός της «φορτωμένης» υπόστασης του "Archegonoi" και ο τρόπος που κυκλοφόρησε το σύνολο των συνθέσεων δεν μας εμποδίζει να πράξουμε το ίδιο και τώρα, απλώς ο τρόπος αξιολόγησης οφείλει να είναι διαφορετικός.

Έτσι, ως διπλός δίσκος, το άλμπουμ χάνει τη δυναμική του αψεγάδιαστου, αφού το δεύτερο μέρος του, αν και μουσικά πλούσιο (με - προφανώς - αξιοθαύμαστα κομμάτια όπως το προσωπικά αγαπημένο "Eastern Sands"), δημιουργεί την αναμενόμενη (για ένα μουσικό έργο τέτοιας διάρκειας) «κοιλιά», περισσότερο ως ένα συναίσθημα κορεσμού κατά τη συνολική ακρόαση του άλμπουμ, παρά ως οποιαδήποτε «μομφή» για την ποιότητα των συνθέσεων καθεαυτή. Όπως και να ‘χει, πάντως, η παραπάνω λεπτομέρεια δεν μοιάζει ικανή να υποβαθμίσει την προσπάθεια και τη δουλειά της μπάντας για την υλοποίηση ενός τόσο μεγαλεπήβολου έργου, που βρίσκει τους Arrayan Path να επεκτείνουν τα ήδη διευρυμένα μουσικά τους όρια.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET