Amon Amarth

Οι Amon Amarth έχουν καταφέρει κάτι που λίγα συγκροτήματα μπορούν να περηφανεύονται. Έχουν δημιουργήσει τον δικό τους ήχο. Ακούς ένα τραγούδι τους και ξέρεις ότι πρόκειται για τους Amon Amarth ή για κάποιους που τους μιμούνται. Και μάλιστα χωρίς να επαναλαμβάνονται με την κακή έννοια και φυσικά με δίσκους που είναι κορυφαίοι και κατά καιρούς ύμνους. Ειδικά όποιους τους έχει δει ζωντανά πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία. Έχουν ένταση, απίθανες μελωδίες, τρομερή παραγωγή και κυρίως μια αξιοζήλευτη συνέπεια και πάθος για το είδος που υπηρετούν πιστά εδώ και 17 χρόνια περίπου. Εν ολίγοις αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι οποιοδήποτε δίσκο των Σουηδών και αν ακούσεις δεν υπάρχει περίπτωση να απογοητευτείς.

Και το ίδιο ισχύει και με τον -αισίως- ενδέκατο δίσκο τους με τίτλο Berserker ή αλλιώς τους μαχητές που μάχονται με λύσσα σύμφωνα με την Σκανδιναβική μυθολογία. Και -ώ τί έκπληξη- από εκεί αντλεί θεματολογία και αυτός ο δίσκος. Δεν πρόκειται περί κάποιου concept αλλά όλα τα κομμάτια μιλάνε για τη Βαλχάλα, τον Θορ, μαχητές βίκινγκ κτλ κτλ. Το πάθος και ‘κόλλημα΄ των Amon Amarth είναι αδιαμφισβήτητα και κερδίζουν πόντους γιατί υπηρετούν αυτή τη μυθολογία με ένα μανδύα εξαιρετικού metal (οχι απαραίτητα death όπως στις καταβολές τους).

Η ακουστική εισαγωγή στο "Fafner's Gold" είναι μια απροσδόκητη αλλά ευπρόσδεκτη έκπληξη θυμίζοντας λιγάκι από "Battery" των Metallica και η ιδανική εισαγωγή σε ένα καταιγιστικό κομμάτι, κλασσικά υπέροχο και τυπικό Amon με άψογη παραγωγή και όλα τα όργανα να ακούγονται γεμάτα με έμφαση στο μπάσο του Ted Lundström. Τα "Crack The Sky" και "Raven’s Flight" δεν είναι τυχαία τα πρώτα singles. Ένα ηχητικός τοίχος από βίκινγκς που έρχεται να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα του. Σε μια πιό ροκ στιγμή o Θόρ με το σφυρί του ("Mjolner, Hammer Of Thor") στο δικό μου αγαπημένο του δίσκου και με ένα riff στη μέση του που προκαλεί ανατριχίλα σαν να ήσουν σε μια παγωμένη λίμνη με χιλιάδες μαχητές στο πλευρό σου και τον Θορ προστάτη. Θα υπάρξουν ‘θύματα’ στα καλοκαιρινά φεστιβάλ με το "Shield Wall" όταν θα κραυγάζει ο Johan Hegg να υψώσουν οι βίκινγκς την ασπίδα τους

Ο δίσκος είναι από τους μεγαλύτερους σε διάρκεια που έχουν βγάλει ποτέ οι Σουηδοί (σχεδόν μια ώρα) και αυτό ίσως να τους αποπροσανατόλισε ελάχιστα αφού με ένα-δυο κομμάτια λιγότερα ο δίσκος θα άγγιζε το τέλειο. Υπάρχει ένα "Ironside" και το "The Berserker At Stamford Bridge" (καμία σχέση με τη φετινή απόδοση της Chelsea) που αν απουσίαζαν μάλλον δεν θα έλειπαν σε κανέναν και ίσα-ίσα ο ακροατής θα έδινε περισσότερη βάση σε τραγούδια όπως το "Wings Of Eagles" και το επικότατο "Into The Dark" που θα μπορούσε να ανήκει και σε soundtrack ταινίας (με τί θεματολογία άραγε;)

Πρόκειται για ακόμα έναν καλό δίσκο των Amon Amarth. Ναι το ίδιο στυλ, τα ίδια θέματα αλλά επίσης το ίδιο πάθος, η ίδια συνέπεια και κυρίως τα ίδια γαμάτα riff που θα προκαλέσουν πιασίματα στο σβέρκο και κιλά ιδρώτα να χαθούν σε moshings. Ξέρεις τι σε περιμένει πριν πατήσεις το play αλλά και πάλι το αποτέλεσμα εκπλήσσει.  Τόνοι επικότητας με brutal φωνητικά, ταχύτητα, τραχύτητα, διασκέδαση και τόσο αντρίλα που μετά από συνεχείς ακροάσεις τα ακουστικά μου βγάλανε λίγες ξανθές τριχούλες.