Allochiria

Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από το πολύ καλό "Throes", γεγονός που, σε συνδυασμό με την ολοένα αυξανόμενη δημοφιλία των Αθηναίων Allochiria, μετέτρεψε το τρίτο τους full length με τίτλο "Commotion" σε μια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία. Όλο το προηγούμενο διάστημα διαισθανθήκαμε το δέσιμο ανάμεσα στην μπάντα και τους οπαδούς της και την διαφαινόμενη ανάγκη της σχετικής σκηνής να τους ανακηρύξει ως το νέο μεγάλο όνομα. Το "Commotion" θα επισπεύσει τις σχετικές εξελίξεις, διαθέτοντας πολλά από τα χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς από ένα breakthrough άλμπουμ.

Καταρχάς, είναι αρκετά φανερό ότι το γκρουπ στο "Commotion" γέρνει προς βαρύτερες και σκοτεινότερες κατευθύνσεις από τα πρώτα δύο άλμπουμ. Προφανώς, έχοντας αλωνίσει τα τελευταία χρόνια τα συναυλιακά σανίδια, οι Allochiria έχουν εντοπίσει πια ακριβώς τί λειτουργεί ζωντανά - και τί όχι - και επενδύουν στην ενέργεια που πρέπει να εκλύει η μουσική τους. Αυτό δημιουργεί πιο λειτουργικά και δυνατά riffs, έξυπνους αλλά και πάντα πορωτικούς ρυθμούς και συνθέσεις που μοιάζουν να βασίζονται περισσότερο στο πάθος και την έξυπνη αμεσότητα. Αντίστοιχα, οι πολλές post μελωδίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, στοιχείο που προσωπικά εκτιμώ ως θετικό.

Πιο sludgy, πιο δυνατοί και πιο σκοτεινοί, οι Allochiria μοιάζουν να μαυρίζουν τις γωνίες τους. Παρόλα αυτά, η μουσική τους παραμένει περισσότερο πιστή στην σφιχτή φόρμα των τραγουδιών, παρά σε μακροσκελείς τελετουργίες. Πιο πιστή δηλαδή στο πνεύμα των Cult Of Luna παρά των Amenra, για να αναφέρω δυο τρανταχτά παραδείγματα. Εδώ έγκειται και μια μεγάλη πρόκληση: το post/sludge metal είναι αρκετά πεπερασμένο σαν genre και πρέπει να σκαρφιστείς τρόπους να διατηρείς το ενδιαφέρον αμείωτο. Σε στιγμές οι Allochiria εισάγουν μια πολύ χρήσιμη κινηματογραφικότητα: το "Interlude" χτίζει το είδος της έντασης που είναι απαραίτητη για να κάνει το καταπληκτικό "Casualties" να ξεχωρίσει - η φοβερή ανάπτυξη και το εξαιρετικό μπάσο στην μέση του τραγουδιού θα κάνουν την υπόλοιπη δουλειά.

Η φωνή της Ειρήνης είναι γεμάτη πάθος, σφυγμό και ρυθμό. Όντας όμως και μια growling φωνή που δεν παρουσιάζει μεγάλη εκφραστική γκάμα, η μουσική πρέπει να είναι αφηγηματική και να τραβάει την προσοχή. Σε πολλά σημεία του άλμπουμ, η μπάντα τα καταφέρνει περίφημα, ειδικά όταν οι κιθάρες χτίζουν ενδιαφέροντες διαλόγους, είτε μεταξύ τους, είτε με το rhythm section. Τα "We Have Nothing", "Ocean" και "Turning Point" προσφέρουν μερικές έξοχες τέτοιες στιγμές. Το σχήμα πραγματικά δείχνει να έχει καταλάβει ακριβώς πως να αξιοποιήσει τα εργαλεία, την τεχνική και την φαντασία που διαθέτει. Μόνη εξαίρεση αποτελεί το "Shedding Character", ένα τραγούδι ενδιαφέρον μεν, που δεν προσφέρει πολλά στην ροή του άλμπουμ δε, ίσως ακριβώς επειδή διαθέτει πιο μελωδική αύρα από τα υπόλοιπα. Από την άλλη, το θαυμάσιο "Darklight" έχει ακριβώς το είδος της «εσωτερικής» μελωδίας που μοιάζει να ταιριάζει πολύ στους Allochiria.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το "Commotion" είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, σίγουρα το καλύτερο των Allochiria ως τώρα. Ένα άλμπουμ που φέρνει τους δημιουργούς του κοντά σε μια ευρύτερη καταξίωση στο genre που υπηρετούν, προσθέτοντας το όνομα τους στην λίστα των πολύ ενδιαφερόντων νέων ευρωπαϊκών post/sludge σχημάτων που είναι ικανά να ηγηθούν στο μέλλον. Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι Allochiria φαντάζουν πιο μεγάλοι, καλλιτεχνικά ακέραιοι και αγέρωχοι στα μάτια όσων ήδη τους ακολουθούν. Το "Commotion" είναι ένα άλμπουμ που θα κάνει κορμιά να ιδρώσουν και καρδιές να πάλλονται κι είναι υπέροχο να ξέρεις ότι αυτό εδώ το γκρουπ είναι ταγμένο στην σωστή πλευρά των πραγμάτων. Στην πρώτη ευκαιρία, ύψωσε την γροθιά σου μαζί τους.

Bandcamp