Alkymist

Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό στον κόσμο των Alkymist. Αν τα γράμματα είναι σύμβολα, αν κοιτάξεις τους συμβολισμούς από διαφορετική πλευρά, θα βγάλεις άλλο νόημα; Ποιο θα ήταν τότε το μήνυμα και που θα σε οδηγούσε; Οι Alkymist με τη μουσική τους αμφισβητούν τα πάντα, αυτά που πιστεύουμε, αυτά που βλέπουμε κι αυτά που ακούμε. Έτσι λοιπόν μας παρουσιάζουν οι Δανοί τον τρίτο τους δίσκο "UnnDerr", λίγο υπερβολικό ναι, αλλά τουλάχιστον είναι «καλλιτεχνικό» και σε τελική ανάλυση τραβάει το ενδιαφέρον.

Η μουσική ταυτότητα των Alkymist βρίσκεται στο doom metal. Αν δε σου φτάνει αυτό σαν προσδιορισμός και θες κάτι πιο συγκεκριμένο θα προσθέσω εκεί και τη λέξη extreme, σα να λέμε extreme doom metal. Έχει μπόλικο βάρος, με δυνατή ογκώδη παραγωγή που στηρίζει μια old school λογική αλλά με σύγχρονη αποτύπωση. Τα ριφ, που είναι ο βασικός πυλώνας, έχουν πολύ ρυθμό, πολύ κοπάνημα, αλλά το ατόφιο, το true μεταλικό κοπάνημα. Η ατμόσφαιρα είναι κτηνώδης, αδυσώπητη, σκληρή και τερατογενής, είναι αυτή η ατμόσφαιρα που θα πάρεις όταν βάζεις στο πικάπ σου να παίξει κάποιο βινύλιο των Celtic Frost, που μη κοροϊδευόμαστε είναι και η βασική επιρροή της μπάντας. Δεν είναι η μοναδική, θα ακούσεις και Paradise Lost ή ακόμα καλύτερα Bloodbath, τα πιο αργά μέρη της Holmes εποχής, αλλά και αναφορές στις κιθάρες των Gojira - των πρώτων δίσκων κυρίως.

Η φωνή του άλμπουμ, που ανήκει στον Peter Bjørneg, είναι από τα πιο δύσπεπτα στοιχεία στην αρχή αλλά στη πορεία και όσο περισσότερο το ακούς καταλήγει φοβερά εγκλωβιστική και τελικά απολύτως εκφραστική όσον αφορά το έδαφος πάνω και κάτω από το οποίο έχει επιλέξει να χτιστεί το "UnnDerr". Κομμάτια δε θα ξεχωρίσω αφού ο χαρακτήρας είναι αρκετά σταθερός και δεν έχει πολύ νόημα να διασπαστεί σε επιμέρους στοιχεία, αν και για να είμαι ειλικρινής το ομώνυμο και το τελευταίο "Master Of Disguise" είναι ένα μισό κάτι λίγο πιο εντυπωσιακά από τα υπόλοιπα. Αν υπάρχει κάποιος επιμέρους τομέας που δεν ξεχωρίζει ο δίσκος είναι ότι δε θα καταφέρει εύκολα να γίνει κτήμα του ακροατή και να κολλήσει στο μυαλό του. Είναι αρκετά ευθύς αλλά δεν είναι, ούτε νομίζω ότι θέλει να είναι, ευκολομνημόνευτος.

Συνολικά το "UnnDerr" είναι από τους πολύ καλούς doom δίσκους που έχω ακούσει τελευταία. Είναι ακραίος, έχει πολύ groove, τρομερό ήχο, άψογο ρυθμικό υπόβαθρο και δε συμβιβάζεται πουθενά έχοντας μάλιστα έναν πολύ ιδιαίτερο ερμηνευτή. Το ωμό αργόσυρτο αλλά και βροντερό κλίμα του καθηλώνει και χωρίς να το καταλάβεις σε εγκλωβίζει σε συνεχόμενες ακροάσεις, που δε μετανιώνεις σε καμία περίπτωση.