Zola Jesus, Lia Hide @ Arch Club, 07/05/25

Δίπλα σε ονόματα λίγο πιο ηχηρά από το δικό της στο σκοτεινό ήχο, η Zola Jesus πάντοτε έγραφε τη δική της πορεία. Η εξωτική ομορφιά της, το βάθος της φωνής της, ο γλυκός μα δυναμικός της χαρακτήρας μα κυρίως τα μεταφυσικής δυναμικής κομμάτια της έχουν κάτι να κάνουν την καρδιά σου να σκιρτήσει, κάτι που θαρρείς πως έρχεται από τα παγωμένα σιβηρικά δάση που η οικογενειακή της κληρονομιά κουβαλά ως δώρο άδωρο. Η ανακοίνωση πως θα απολαμβάναμε μια αρκετά μοναδική εμφάνιση της χωρίς τη μπάντα της όπου θα ερμήνευε μεγάλο μέρος της δισκογραφίας της συνοδεία πιάνου, οδήγησε άμεσα στην προφανή επιλογή του πως θα ξοδεύαμε μία Τετάρτη βράδυ.

Το συγκεκριμένο βράδυ λοιπόν, κι εδώ θα περιορίσω τα παράπονά μου για τη συγκεκριμένη συγκυρία, θα φιλοξενείτο στον ολοκαίνουριο χώρο του Arch Club, κρυμμένο σε ένα στενό της Πέτρου Ράλλη, όπου μας πρωτοσυστήθηκε λίγες μέρες νωρίτερα με τη συναυλία των A Place To Bury Strangers. Η συζήτηση για το εσωτερικό του χώρου αυτού, είναι διαφορετική και θα μας απασχολήσει σύντομα. Το θέμα όμως που αφορά το εξωτερικό αλλά και την προσέλευση προς αυτόν, είναι κάτι που προσωπικά με δυσκόλεψε. Κατανοώ πως η περιοχή του Ρέντη προσφέρεται για συναυλιακά κέντρα λόγω απόστασης από κατοικημένες περιοχές, ωστόσο, η πλήρης απουσία πολιτισμού για χιλιόμετρα, τα επικίνδυνα σκοτεινά βιομηχανικά σημεία, η τεράστια απόσταση από όλους τους κοντινότερους σταθμούς μετρό και ο χαρακτήρας υπέργειας λεωφόρου της Πέτρου Ράλλη, καθιστούν το περπάτημα προς το χώρο απαγορευτικό για πολλούς λόγους προσωπικής ασφάλειας, και την έλευση/ αποχώρηση με τα μέσα, ειδικά εάν η συναυλία κρατήσει περισσότερο, επίσης απαγορευτική. Πρώτη φορά προσωπικά στα 18 χρόνια που πηγαίνω σε συναυλίες φοβήθηκα να περπατήσω μόνη μου κάπου, κι έχω βρεθεί για συναυλία σε αποθήκη λιμανιού της βόρειας Πολωνίας. Όλο και περισσότεροι χώροι μοιάζουν να ψάχνουν το σπίτι τους στη συγκεκριμένη περιοχή, πράγμα που δεν ξέρω που θα οδηγήσει, αλλά στο πρίσμα του να στήσεις έναν χώρο επισκέψιμο συχνά και όχι 2-3 φορές το χρόνο, το κοινό θα αδυνατεί να ανεβάζει αρκετά το μπάτζετ του ώστε να πηγαινοέρχεται από εκεί με ταξί που μοιάζει να είναι η μόνη λογική λύση εάν δεν υπάρχει προσωπικό μέσο μεταφοράς. Ωστόσο σοβαρή αντίδραση χωρίς πρόταση λύσης δεν υπάρχει, οπότε ίσως η χρήση ενός βαν για μεταφορά κόσμου από και προς τα μέσα μεταφοράς με πολύ μικρό αντίτιμο να είναι μια καλή και φιλική προς το κοινό πρόταση.

Αφού συζητήσαμε τα πρακτικά και ξεπεράσαμε το πολιτισμικό σοκ του σχεδόν αποκαλυπτικό τοπίο του νυχτερινού βιομηχανικού Ρέντη, το εσωτερικό του νέου Arch ήταν το ακριβώς ανάποδο. Ένας προσεγμένος, ανακαινισμένος χώρος με ευρύχωρη σκηνή, οργανωμένος αυτή τη φορά με τραπεζοκαθίσματα (πράγμα που αναμέναμε καθώς είχε προανακοινωθεί ο χαρακτήρας ημικαθήμενων της συναυλίας, όχι όπως άλλες φορές που βρίσκουμε τις καρέκλες ή την απουσία τους ως έκπληξη), και ωραία ηχητική.

Στη σκηνή βρέθηκε για να καλωσορίσει την Zola Jesus, η Ελληνίδα Lia Hide. Ενώ γενικώς προσπαθώ να παρακολουθώ τι συμβαίνει εντός της εγχώριας σκηνής, κάποια λίγο πιο πειραματικά και singer/songwriter πράγματα τα χάνω λόγω της πολλής πληροφορίας, και μεταξύ αυτών δυστυχώς υπήρξε και η μουσική της Lia Hide. Μεγάλο μου λάθος. Στη σκηνή του Arch αντίκρυσα ένα κορίτσι με χιούμορ, ειλικρινές, επικοινωνιακό, με πολύ μουσικό ταλέντο. Όπως αργότερα ανακάλυψα καθώς την παρακολούθησα σε piano εκτελέσεις, η μουσική της είναι ιδιαίτερα πειραματική και εμπλουτίζεται από τον ηλεκτρονικό ήχο. Μάλιστα κάνει μεγάλη προσπάθεια στο εξωτερικό όπου όπως μας είπε και η ίδια, τελικά παίζει ζωντανά συχνότερα από ότι στην Ελλάδα. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε και η καινούρια της δισκογραφική δουλειά, "Aristophobia Nervosa" που είναι και η πρώτη της με ελληνικό στίχο.

Με περίσσια ένταση και συναισθηματική φόρτιση, η Lia Hide ήταν λες και έπαιζε μπροστά σε οικογένεια. Η δύναμη με την οποία τα χέρια της ακουμπούσαν τα πλήκτρα είχε μια μοναδική χάρη που καταλάβαινες από που πηγάζει, στα λόγια μεταξύ των κομματιών. Η σχέση με τη μουσική, η σχέση με τον πατέρα, το λογικό μίσος προς τα άτομα που αγαπήσαμε και μας πλήγωσαν, όλα παίζουν το ρόλο τους και τους βγάζουμε τη γλώσσα όταν γίνονται λόγοι για τη δική μας δημιουργία και επιτυχία. Κομμάτια όπως τα "Last Night I dreamt You Died" και "Daughter Of Storm And Bad Wine" τράβηξαν πολύ εύκολα το ενδιαφέρον μου, όπως και ένα όπως μας είπε αγαπημένο από το πρόσφατο παρελθόν και τον πρώτο δίσκο της Lia, "The Art Of Falling Is Hard To Master". Ιδιαίτερο χαρακτήρα έδειξαν και τα "Arrostia" και "Spanakopita - Mintlife Crisis" από τον πρόσφατο δίσκο της. Πήγα τυφλά και βγήκα κερδισμένη, μιας που η Lia σίγουρα κέρδισε μια οπαδό παραπάνω που την προτείνει πλέον σε όποιον πιστεύει πως μπορεί να τον αφορά. Αξίζει την προσοχή σας.

Τον Γιάννη Βαρουφάκη μπορεί να μην τον είδαμε ποτέ στο χώρο (αυτή είναι μια αναφορά στο γεγονός πως η Zola Jesus λίγες ώρες πριν τη διεξαγωγή της συναυλίας ανέβασε στα social media της πως έχει φυλαγμένη μια θέση γι’ αυτόν στη συναυλία της), ωστόσο αυτός γέμισε τόσο όσο για να υποδεχτούμε το μαγικό αυτό πλάσμα και να το καλωσορίσουμε σε μία ζεστή αγκαλιά. Χωρίς ιδιαίτερες συστάσεις ή λούσα, η Zola Jesus απλά ανεβαίνει στη σκηνή και κερδίζει τους πάντες με το ζεστό της χαμόγελο. Σε αντίθεση με την επιβλητική κι απόμακρη παρουσία της όταν ερμηνεύει, η ζεστασιά της ψυχής της εκδηλώνεται λες και αλλάζει πρόσωπο όταν μας απευθύνεται εξωμουσικά. Πάνω στο πιάνο της, όλα είναι μια διαφορετική υπόθεση. Η Zola Jesus ξεκινά με το "Krunk" και σύντομα ακολουθεί η αγαπημένη μελωδία του "Soak". Με καλοσχεδιασμένο τρόπο, η Zola Jesus έχει φροντίσει να μας ταξιδέψει στις πιο συναισθηματικές μεριές σχεδόν του συνόλου της δισκογραφίας της, με τα τραγούδια μάλιστα κατανεμημένα με ιδιαίτερη προσοχή. Σίγουρα αγαπημένο μου σημείο η υπόλοιπη τριπλέτα του "Okavi" που τόσο αγαπώ, με τα "Wiseblood", "Siphon" και "Witness" να έρχονται όλα μαζί και να συνοδεύουμε, σιγοτραγουδώντας, μην τυχόν καλύψουμε τους ήχους της ιέρειας.

Η Zola Jesus, ιδιαίτερα επικοινωνιακή, επιλέγει ανάμεσα από τα κομμάτια της να μιλήσει. Να μιλήσει για το πόσο της έλειψε να παίζει εδώ και πως θα ήθελε να μην φύγει. Για το πόσο αναρχική πόλη είναι η Αθήνα και ότι παρά τις δυσκολίες που πέρασε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, πόσο καλύτερη και πιο ανθρώπινη είναι η κατάσταση εδώ σε σύγκριση με την παρούσα αναστάτωση και ανυπαρξία κοινωνικού κράτους στην Αμερική. Για την αγάπη της προς τον David Lynch και τη συγκίνησή της που είχε την τιμή πριν μας αποχωριστεί από αυτό τον κόσμο, να παίξει μπροστά του το "In Heaven (Lady in the Radiator Song)", όπως έκανε και μπροστά μας φυσικά, συνοδεύοντας ως διασκευή το "Dido’s Lament" του Henry Purcell που ακούσαμε νωρίτερα. Η στεντόρεια και πολύχρωμη, βαθειά φωνή της γεμίζει το χώρο σαν στοιχειό κι εμείς παρασυρόμαστε στην κατεύθυνση που μας ορίζει.

Κάθε τι όμορφο όμως, στο δικό μου το μυαλό μεγαλώνει λίγο περισσότερο, όταν έχει ένα τρομακτικό, μεγαλύτερο από το σύνολό του τέλος. Η Zola Jesus αποφασίζει να κλείσει την εμφάνισή της με ένα παραδοσιακό Ουκρανικό κομμάτι, το "Plyve Katcha". Όπως μας προλόγισε, αυτό είναι ένα κομμάτι που γράφτηκε για τους Ουκρανούς στρατιώτες, κι ενώ παρόλο που ξεκίνησε να το αφιερώνει σε αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία «αν κάποιος μπορεί να το χαρακτηρίσει πόλεμο» όπως είπε, πλέον είναι αφιερωμένο προς όσα άτομα και λαούς παλεύουν για να έχουν τα κατοχυρωμένα προσωπικά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Το υπόλοιπο θα το νιώσουν ίσως λίγο περισσότερο οι άνθρωποι που βρέθηκαν στη συναυλία. Είναι μαγικό πως μια φωνή μπορεί να σε κάνει να τρομάξεις. Η Zola Jesus, το πιάνο της και κάποιο συγκεκριμένο εφέ στο μικρόφωνο που έκανε τη φωνή της να ακούγεται σαν ηχογράφηση παλαιάς κασέτας, έκανε τους πάντες να σωπάσουν, καθηλωμένοι. Είναι σπάνιο να νιώθεις στο δέρμα σου την ομορφιά της μουσικής και μέσω αυτής τη φρίκη του πολέμου, ταυτόχρονα.

Με αυτή τη συγκλονιστική τελευταία ερμηνεία και εν μέσω ορθίων χειροκροτημάτων, η Zola Jesus καταχαρούμενη και ζεστή, μας αποχαιρέτησε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το συντομότερο δυνατόν. Η μάγισσα Zola Jesus μας συνεπήρε με το μοναδικό της ταλέντο και την ευχαριστούμε. Χρειαζόμαστε κι άλλα βράδια με δύο, ή και παραπάνω, παντοδύναμες γυναίκες κι ένα πιάνο να μας μεταλαμπαδεύουν τις ηχητικές ιστορίες του δικού τους κόσμου.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής