Sunn O))), Anna Von Hauswolff @ QMU, Γλασκώβη, 25/09/19

Ήταν ένα κρύο βράδυ Παρασκευής που κινήθηκα προς τα Δυτικά της Γλασκώβης. Έντεκα (11!) χρόνια στη Σκωτία, να δω λάηβ στο συγκεκριμένο βένιου δε μου έχει τύχει. Είναι στην ουσία το καψιμί (sic) του πανεπιστημίου, οπότε ως αγράμματος, καμία δουλειά δεν είχα εκεί πέρα. Δεν έφτανε λοιπόν το γενικότερο μυστήριο του θέματος ονόματι «συναυλία Sunn O)))», είχα και τον ξένο χώρο να χειριστώ.

Στην ώρα μου λοιπόν εγώ, έκατσα λίγο απέξω να κόψω φάτσες και να κρίνω κόσμο και εν τέλει να αναλογιστώ - για άλλη μία φορά - γιατί τείνω να βάζω τον κόσμο και τις μουσικές σε καλούπια και να τα κρίνω όλα με βάση κάποια αβάσιμα προσωπικά στάνταρ τα οποία κάπου, κάποτε, έθεσα. Θυμωμένος και αηδιασμένος με τον εαυτό μου λοιπόν, συσπειρώθηκα με τους χιψτεροψαγμένους μεταλλάδες που αποτελούσαν την κυρίως μερίδα του κοινού και έκανα την είσοδό μου στο βένιου να δω το σαππόρτ.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς στη σκηνή μπαίνοντας στον χώρο, είναι πως η σκηνή δεν είναι τόσο σκηνή όσο χώρος εναπόθεσης ενισχυτών. Η καημένη η Anna Von Hauswolff και η κομπανία της που άνοιγαν τη συναυλία με δυσκολία χωρούσαν ανάμεσα στο κυριολεκτικό wall of sound που αποτελούσε το backline των Sunn O))) (το οποίο θα γράφω Sunn από δω και πέρα γιατί νισάφι).

Όμορφες αλλά σκοτεινές, ατμοσφαιρικές αλλά και θορυβώδεις οι μελωδίες της, με την ίδια να πηγαινοέρχεται με χάρη μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας, με μπάσο, synth και drums να αποτελούν τα συνοδευτικά όργανα στον ήχο της. Μη γνωρίζοντας τίποτα για την ίδια και τη μουσική της, μπορώ να πω πως τα occultουλιάρικα vibes της με εξέπληξαν ευχάριστα και επιστρέφοντας στη δισκογραφία της καθώς γράφω τούτες εδώ τις αράδες μπορώ να πω πως εάν είσαι σ' αυτήν τη μυστήρια διάθεση (και αν τη βρίσκεις με τη σχετικά προσιτή avant-gardίλα τύπου Chelsea Wolfe βρε αδερφέ) τότε δώσε στη Von Hauswolff (τι όνομα) μία ευκαιρία.

Ένα μισάωρο λοιπόν αφού τελείωσε την εμφάνισή της, η σκηνή κυριολεκτικά πλημμύρισε με καπνό. Εκεί που θαύμαζα το νεκροταφείο ενισχυτών ξαφνικά δε μπορούσα να δω ούτε τον μπροστινό μου. Καπνός και ένα απόκοσμο μπλε φως. Σε αυτό το σημείο λοιπόν ίσως είναι η ώρα να ρίξω τα disclaimer μου περί της σχέσης μου με τους Sunn. Εγώ drone δεν ακούω. Καθώς μεγάλωνα περιτριγυρισμένος από μέσους έλληνες μεταλλάδες και έχοντας κάποιο σύνδρομο καταδίωξης και κατωτερότητας σε σχέση με το pop-punk που κύλαγε στις υπερτροφικές εφηβικές μου φλέβες, έχω κοροϊδέψει και εγώ οπαδούς των Sunn. Και άμα πιω, ακόμα θα το κάνω. Και στο κείμενο αυτό δηλαδή μάλλον θα το κάνω. Αλλά είναι πράγμα πολύ εύκολο, γιατί είναι ξένο και μυστήριο και γιατί ο κόσμος είναι αμαθής και ανασφαλής. Αλλά ο κόσμος θέλω να πιστεύω ότι είναι και περίεργος και ίσως έχει μία έμφυτη ανάγκη να βελτιωθεί και να είναι λίγο πιο ανοιχτόμυαλος, και γι' αυτό αποφάσισα να περάσω το βράδυ της Παρασκευής μου ανάμεσα σε καπνούς και δονήσεις.

Πολύς καπνός λοιπόν και μπλε φως και για το επόμενο νεκρό δεκάλεπτο το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι το πώς σκατά περιμένουν να βγάλω φωτογραφίες για το κείμενο αυτό όταν χρειάζομαι φάρο να δω πέρα από αυτή την ομίχλη. Εγώ φωτογράφος δεν είμαι, το σκυλί μου ξέρω να βγάζω και αυτό είναι. Τελοσπάντων, σε κάποια φάση άρχισε η λειτουργία όταν τέσσερις φιγούρες με κελεμπία ανέβηκαν στη σκηνή. Νομίζω ήταν τέσσερις δηλαδή, δεν βλέπαμε. Από εκεί και πέρα όμως αυτό ακολούθησε ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα.

Την πρώτη νότα πρώτα την ένιωσα και μετά την άκουσα. Βασικά, ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν άκουσα κάτι ή αν απλά τα κόκκαλά μου μετάφραζαν τις δονήσεις σε ήχο. Νότα στη νότα, δόνηση στη δόνηση, άρχισα λίγο να χάνομαι στο πρωτόγονο και elemental (δεν βρίσκω κατάλληλη ελληνική λέξη στο φτωχό μου λεξιλόγιο) ηχότοπο που μου παρουσίαζε η μπάντα. Ήταν ένα αρκετά περίεργο συναίσθημα καθώς ως κυνική κουράδα που είμαι, με δυσκολία μπορώ να προσπεράσω την gimmicky φάση της μπάντας με την οποία τους έχω στιγματίσει από πάντα. Οι κελεμπίες, το αυτoεπιβαλλόμενο μυστήριο με το οποίο λούζονται, το σχετικά ακριβό εισιτήριο (τόσοι ενισχυτές ντε) και merch και γενικά η αύρα του ότι αυτοί ξέρουν κάτι που δεν ξέρω και ότι είναι καλύτεροι από μένα που δεν καταλαβαίνω, αλλά καλύτερο είναι να μη φέρω τα δικά μου ψυχολογικά στη κουβέντα.

Δύο ώρες σχεδόν ήταν στη σκηνή. Δύο ώρες και δεν με κούρασαν. Στις δύο ώρες οι μόνες εμφανείς αλλαγές ήταν πως τα φώτα έγιναν από μπλε σε ροζ, από ροζ σε πράσινα και από πράσινα έγιναν κόκκινα, και αυτό δεν είναι κριτική. Οκέη, ψέματα, σε κάποια φάση εμφανίστηκε ένα τρομπόνι, που έδωσε σε όλους μία ανάσα που χρειαζόμασταν επειγόντως, καθώς ο καταιγισμός από μπάσες συχνότητες μας είχε μεταφέρει σε μία κατάσταση κάπου μεταξύ νιρβάνας και κιμά.

Κλείνοντας, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθήσω να περιγράψω ή ακόμα και να αναφέρω τα κομμάτια που έπαιξαν, γιατί δεν έχω την παραμικρή ιδέα, πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν - τελικώς - μία συγκλονιστική εμπειρία. Τα μισά χρόνια που είμαι ζωντανός πηγαίνω σε συναυλίες και από κάποιο σημείο και μετά τα βλέπεις όλα λίγο μπλαζέ. Η έκπληξη λοιπόν του να βιώνεις κάτι διαφορετικό είχε πολλά περισσότερα να πει από την όποια δικιά μου προκατάληψη και προδιάθεση και καλά να πάθω που πέρασα καλά σε συναυλία των Sunn O))).

Υ.Γ.: Πολλά ευχαριστώ στη Ζεϋνέπ και τον Κώστα για την παρέα αλλα και για την κάμερα, γιατι ακόμα εκεί θα ήμουν με το κινητό ανά χείρας βγάζοντας σέλφι με τον O’Μάλι

Setlist: Freebird