Soen, Church Of The Sea @ Fuzz Club, 05/09/23

Πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που επισκεφθήκαμε έναν εσωτερικό συναυλιακό χώρο, μα η νέα σεζόν έμελλε να πραγματοποιήσει το ποδαρικό της με την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Soen. Οι Σουηδοί, αν και ήδη λάτρεις της χώρας μας με την προηγούμενη τους εμφάνιση στην Αθήνα να συμβαίνει μόλις πέρυσι, σίγουρα δεν μας παρέλειψαν ως στάση στην περιοδεία τους για τη ζωντανή εκτέλεση του ακουστικού τους δίσκου, "Atlantis". Η ανταπόκριση του κόσμου έμοιαζε από αρκετά νωρίς θετική και συνάμα εντυπωσιακή αν αναλογιστεί κάποιος το σύντομο χρονικό διάστημα από την προηγούμενή τους εμφάνιση. Ήταν όμως και οι συνθήκες ιδιαίτερες, αφού στην περιοδεία του "Atlantis" συνοδεύουν τους Soen και οι μουσικοί που τους βοήθησαν στις ορχηστρικές επανεκτελέσεις των κομματιών τους.

Με το πρόγραμμα να τηρείται απόλυτα κι ενώ βρίσκουμε τους εαυτούς μας εντός του Fuzz Club μετά από μήνες, στη σκηνή ανεβαίνουν αρκετά άμεσα οι Church Of The Sea. Η τριάδα από την Αθήνα που προσωπικά με έχουν κερδίσει τόσο με τη μουσική όσο και με την ταπεινότητά τους έδωσαν τη δική τους νότα σε μία ιδιαίτερα ξεχωριστή βραδιά. Αν και ακόμη αναρωτιέμαι λιγάκι για τον αν ήταν η καλύτερη επιλογή από άποψη μουσικής συνάφειας με τη συγκεκριμένη έστω, εμφάνιση των Soen, σίγουρα τους απολαύσαμε σε μια πολύ ωραία εμφάνιση.

Σε πολλές προηγούμενες εμφανίσεις τους είχα το παράπονο ότι, παρόλο που αναγνωρίζω το ρόλο της έντασης του ήχου στα live τους, μερικές φορές ξεφεύγει του καλαίσθητου. Αυτή τη φορα, τα θεοσκότεινα κομμάτια του "Odalisque" βρίσκουν τη θέση τους ανάμεσα στη δυνατή ένταση και το θόρυβο αλλά και την μαύρα παραμυθένια αισθητική των Church Of The Sea με υποδειγματική ποιότητα ήχου. Η Ειρήνη στο ρόλο της μάγισσας με τις βεντάλιες που χρησιμοποιεί επί σκηνής, φανερά ανανεωμένη τουλάχιστον στα μαλλιά, τραβάει τα βλέμματα παρά τα εντελώς λακωνικά φώτα, και οι μελωδίες κιθάρας και αρμόνιου σε παρασύρουν σε έναν αργό χορό. Μερικές φορές είναι υποδειγματικός ο τρόπος που οι Church Of The Sea με πλήρη απουσία ρυθμικών οργάνων καταφέρνουν να φτιάξουν τις δικές τους ιστορίες. Στέρησε λίγο από την εμφάνιση τους εκείνο το λανθασμένα τοποθετημένο προηχογραφημένο sample που τους ανάγκασε να επανεκκινήσουν το τελευταίο κομμάτι του set τους, αλλά όχι αρκετά για να με στεναχωρήσουν. Αναμένω σύντομα κάποια εμφάνιση όπου το κοινό θα είναι τελείως δικό τους.

Ήταν άλλωστε φανερό πως η πλειοψηφία των παρευρισκομένων βρισκόταν στο χώρο για να απολαύσει τους Soen σε αυτή την ξεχωριστή εμφάνιση. Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, οι Soen και η πενταμελής τους συνοδεία, δέκα άτομα στο σύνολο, κατακλύσσουν τη σκηνή. Το ελληνικό κοινό που έχει χτίσει στιβαρή σχέση με πολλά συγκροτήματα του progressive metal δεν άργησε να αγκαλιάσει και τους Soen. Τους επιφύλασσε ούτως ή άλλως θερμή υποδοχή, εύλογο άλλωστε αφού ο πάντα ευδιάθετος και χαμογελαστός Joel, έπειτα από ένα σύντομο καλωσόρισμα δίνει το έναυσμα για το "Antagonist". Από το πρώτο λεπτό, η συμμετοχή του κόσμου είναι καταιγιστική και ο ήχος καθαρός, με τα συνοδευτικά βιολιά και λοιπά ορχηστρικά έγχορδα να βρίσκονται εμφανώς στο προσκήνιο.

Πρώτη μου άμεση παρατήρηση είναι πως για μένα που παραδόξως, έβλεπα για πρώτη φορά τους Soen ζωντανά, τα κομμάτια στην Atlantis μορφή τους, ηχούν κάπως διαφορετικά από ότι τα έχουμε συνηθίσει, ειδικά ζωντανά που παρά τον ακουστικό χαρακτήρα των στουντιακών επανεκτελέσεων, οι ηλεκτρικές κιθάρες αναγκαστικά θα βγουν στο προσκήνιο αργά η γρήγορα, όπως και έγινε στην προκειμένη περίπτωση πολύ γρήγορα κατά τη διάρκεια του "Monarch, όταν Cody Lee Ford και Pars Ahlund μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Τα "Riven" και "Jinn" ρίχνουν κάπως τους τόνους και επιτρέπουν στην ορχηστρική πεντάδα να λάμψει, ειδικά εφόσον στο τελευταίο η Johanna Borjesson στα δεύτερα φωνητικά έχει τη δική της στιγμή να λάμψει.

Ο Joel δεν χάνει ευκαιρία να αποδείξει τις εκθαμβωτικές φωνητικές ικανότητες που διαθέτει, αλλά και το χιούμορ του πειράζοντας ζευγάρια που παντρεύτηκαν υπό τους ήχουν κομματιών των Soen αλλά και οικογένειες που βρίσκονταν στο χώρο. Λογικά ο Martin Lopez θα βίωνε εφιαλτικά deja vu αφού το ίδιο χιούμορ διατηρούσε επί σκηνής για πολλά χρόνια ο Michael Akerfeldt, ειδικά την περίοδο που έπαιζαν μαζί στους Opeth. Ευτυχώς, ο Joel ιδιαίτερα λιγομίλητος συγκριτικά, επέστρεφε στη ροή των κομματιών με τα "Illusion" και "Trials" να οδηγούν στο "Modesty", που μάλλον από άποψη συμμετοχής κόσμου κι απόδοσης των ίδιων των Soen ήταν εύκολα η κορυφαία στιγμή της συναυλίας.

Τα φώτα ανάβουν, όχι όμως για να φύγουμε, είναι αυτά στα τηλέφωνά μας για να συνοδεύσουμε το "Lucidity" και η νύχτα γίνεται μέρα μέσα στο Fuzz. Με το "Fortune" να ξανασβήνει τα φώτα και να μας θυμίζει ότι "your happiness depends on you", φτάνουμε και σε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια που πάντα θα μου θυμίζει τη μουσική παρακαταθήκη των Tool στη μουσική του σήμερα και αυτό δεν είναι άλλο από το "Savia" που αποδεικνύεται σοκαριστικό ζωντανά, ειδικά στην εκτέλεση του "Atlantis" ενώ για άλλη μια φορά η φωνή του Joel κλέβει την παράσταση. «Είναι τρελός ο καραφλός» άλλωστε αφιερώνει το κοινό στον Joel και ο Lopez τους ακολουθεί στο ρυθμό, αναγεννώντας το ελληνικό σύνθημα που έχει μείνει να ακολουθεί αυτή την παράδοξη παράδοση των καλλίφωνων καραφλών frontmen στο progressive metal. Άλλη μια έκφανση αυτής της τρέλας και η σειρά διασκευών στη συνέχεια.

Θα έλεγα ότι ο κόσμος ακολούθησε το τραγούδι με θέρμη σε αυτές, αν αυτό δεν είχε ξελαρυγγιαστεί να τραγουδά τα κομμάτια των Soen. Με τη μπαλάντα - ανήμερο θεριό των Slipknot, "Snuff", αλλά και τα δύο αγαπημένα των Pink Floyd, "Wish You Were Here" και "Hey You", οι Soen σέβονται τις επιρροές τους αλλά δεν κάνουν την άβολη σκέψη να τις ξεπεράσουν, περνώντας καλά μαζί με το κοινό τους. Το set των Soen φτάνει αρμονικά και χωρίς φανφάρες στο τέλος του με τα "Lascivious" και το αγαπημένο "Lotus", χωρίς encore, ενσαρκώνοντας στο σανίδι εξ ολοκλήρου και άρτια το εγχείρημα του "Atlantis". Με τους Σουηδούς να μας υπόσχονται ότι η επόμενη φορά δεν θα αργήσει αφού μόλις έφεραν και το "Memorial" στις βαλίτσες τους και την υπενθύμιση του μπασίστα τους Oleksii Kobel ότι ο πόλεμος στη γενέτειρά του Ουκρανία δεν έχει ακόμη τελειώσει, η συναυλία των Soen ολοκληρώθηκε με επιτυχία.

Το βασικότερο σχόλιο που άκουσα κατά τη διάρκεια της βραδιάς γύρω μου αλλά και έπειτα, ήταν πως η αίσθηση της συναυλίας θύμισε διασκέδαση τύπου μπουζούκια. Θεωρώ ότι η πιο επίσημη λόγω ορχήστρας εμφάνιση και οι διαφορετικές εκτελέσεις των κομματιών, όπως και οι παροτρύνσεις του Joel ότι «στο metal δεν επιτρέπεται να χορεύουμε, αλλά στους Soen επιτρέπεται» με τον ίδιο να κάνει την αρχή, ώθησαν κάποιους να σχολιάσουν την διαφορετική υφή της βραδιάς αρνητικά αλλά επιλέγω να το δω από άλλη οπτική: μπουζούκια επίσης σημαίνει τέλεια παραγωγή και ήχος, κόσμος που περνάει καλά ακόμη κι αν έχει τις μαύρες του, απενοχοποιημένοι οπαδοί του metal που είναι ανοιχτοί να διασκεδάσουν κι αλλιώς. Για όσους περίμεναν μια αποκλειστικά metal συναυλία από ένα metal συγκρότημα, ίσως η βραδιά να ήταν δύσκολη, για όσους από εμάς όμως ήρθαμε να βιώσουμε την ιδιαιτερότητα και την άρτια ποιότητα της ιδέας πίσω από το "Atlantis", μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι. Μόνο αρνητικό, η συνειδητοποίηση μας κατά την έξοδο από το Fuzz ότι ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται αργά, λόγω καιρικών συνθηκών, σε βυθισμένη Ατλαντίδα.

Φωτογραφίες: Άρτεμις Ανδρουλάκη