Sacramentum, Bewitched @ Κύτταρο, 05/03/23

Υπάρχουν μερικές ανακοινώσεις συναυλιών που «χτυπάνε» διαφορετικά. Η είδηση της άφιξης των Sacramentum και Bewitched, σε ένα ενδιαφέρον και αποκλειστικό double billing στην Αθήνα για μια συναυλία, ξύπνησε μνήμες, αλλά και περιέργεια. Αρχικά, δεδομένης της συνθήκης, όπου τα δύο ιστορικά συγκροτήματα της σουηδικής extreme metal σκηνής των ‘90s, θα είχαν σετ αφιερωμένα στις πρώτες, εμβλήματικές τους κυκλοφορίες, ήταν βέβαιο πως στο Κύτταρο το βράδυ της Κυριακής θα συγκεντρωνόταν κόσμος που είχε βιώσει την έξαρση της σκηνής και είχε ταυτιστεί με τα εν λόγω άλμπουμ. Κατά δεύτερον, υπήρχε περιέργεια για το πώς στέκονται επί σκηνής πλέον τόσο οι καλλιτέχνες όσο και οι κυκλοφορίες, καθώς και αν οι δυο σουηδικές μπάντες θα προσέλκυαν νεότερο κοινό για να δει ζωντανά μέρος της ιστορίας του ακραίου ήχου. Έτσι, με την καρδιά σφιγμένη αλλά και οργισμένη λόγω των όσων συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σε αυτή τη μεριά του χάρτη, ξεκίνησα προς το Κύτταρο.

Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, οι Bewitched ανέβηκαν στην σκηνή ενός κατάμεστου Κυττάρου. Με έναν πραγματικά απολαυστικό ήχο, η τετράδα ξεκίνησε την επίθεσή της, η οποία, σε μια στιγμή που σημαντική μερίδα του κοινού περίμενε για πολλά χρόνια, βασίστηκε πλήρως στα, ιστορικά δύο πρώτα της άλμπουμ. Έτσι, τα "Diabolical Desecration" (1996) και "Pentagram Prayer" (1997) είχαν την τιμητική τους, με τα κομμάτια μέσα από αυτά τα άλμπουμ να εναλλάσσονται κατά ριπάς. Οι κιθάρες ακούγονταν στην εντέλεια και κάθε black/thrash riff έσκαγε σαν βόμβα, τα τύμπανα συχνά έκλεβαν την παράσταση με το στακάτο και καταιγιστικό τους τέμπο, και το βρώμικο heavy metal των Σουηδών δικαίωσε την προσμονή.

Οφείλω να ομολογήσω πως, παρά τη δυναμική και πιστή μεταφορά των συνθέσεων, ο ενθουσιασμός του κοινού δεν ήταν, στην αρχή, αρκετός για να μετατρέψει την εμφάνιση των Bewitched σε κορυφαία. Αυτό βέβαια, άλλαξε άρδην με το που ζεστάθηκαν και βρήκαν τα πατήματά τους. To μπάσιμο όμως του "Born Of Flames" και η διαδοχή του από το "Blade Of The Ripper", πέρα από ατελείωτο moshing και crowd-surfing, βρήκε όλο το venue να συντονίζεται. Η μπάντα άφησε τα κομμάτια να μιλήσουν, αλλά με μια εμφανή εκτίμηση για την υποδοχή λατρείας και νοσταλγίας που της επιφύλασσε το κοινό, ήταν σαφές πως το απολάμβανε στο έπακρο, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό της.

Βλέπετε, το μουσικό «ξύλο» που έπεσε στα "Hellcult" και "Deathspell", οι τσιρίδες του "Demon Dawn", όλα συνηγορούσαν πως παρά την απόκοσμη, οριακά "cult", αίσθηση που υπήρχε στον αέρα, τα άλμπουμ αυτά άντεξαν το βάρος του χρόνου. Έτσι, με το φινάλε του "Hard As Steel (Hot As Hell)", που ξύπνησε πιο παραδοσιακές heavy metal/ black ‘n’ roll ορέξεις, να δονείται όλο το Κύτταρο, οι Bewitched, ήρθαν, εκπλήρωσαν ένα απωθημένο μερίδας του εγχώριου κοινού, έδειξαν γιατί αποτελούν κομμάτι της ιστορίας και μνημονεύονται, τηρουμένων των αναλογιών – και μεγεθών, μέχρι σήμερα, και έπειτα από μια περίπου ώρα αποχώρησαν θριαμβευτικά.

Με το μισάωρο κενό ανάμεσα στις δύο εμφανίσεις να επιτρέπει την προετοιμασία για την εμφάνιση της έτερης old-school δύναμης, ήρθε η ώρα για τους Sacramentum. To περίφημο εξώφυλλο του Necrolord για το κλασικό "Far Away From The Sun" (1996) στόλιζε την σκηνή, με τα banners δεξιά και αριστερά να προετοιμάζουν για μια ατμοσφαιρική, θεατρική εμφάνιση. Και ναι, το βράδυ της Κυριακής, ένας από τους δίσκους που όρισαν το μελωδικό black/death metal των ‘90s και επηρέασαν τις εξελίξεις του ήχου την μετέπειτα δεκαετία, με τρόπο όχι απαραίτητα προφανή, ακούστηκε στην ολότητά του. Οι Sacramentum, αν και άργησε ο ήχος να ισορροπήσει και να δικαιώσει τα μελωδικά στρώματα των riffs τους, ανέσυραν μνήμες, και απέδειξαν επί σκηνής γιατί ηχούν τόσο επιδραστικοί έως σήμερα.

Ο frontman Nisse Karlén ως γνωστόν πλέον έχει επικεντρωθεί στα φωνητικά στις ζωντανές εμφανίσεις, και με την αποκρυφιστική θεατρικότητά του έκλεψε την παράσταση. Ενώ τα υπόλοιπα μέλη ήταν αφοσιωμένα να αποδόσουν στην εντέλεια το απαιτητικό υλικό, ο τραγουδιστής των Sacramentum πέρα από την διαρκή και ιδιαίτερη κινητικότητά του, έβγαζε στη σκηνή και ένα δισκοπότηρο γεμάτο αίμα με το οποίο λουζόταν. Με το κοπάνημα να μένει σταθερή αξία, όπως και η διαρκής αναφορά στην "as above, so below" φιλοσοφία με τις κινήσεις των χεριών, συνθέσεις όπως το αξεπέραστο ομότιτλο, το "Blood Shall Be Spilled" ή το, αγαπημένο, "Obsolete Tears", η διαβολική μελαγχολία είχε εξαπλωθεί. Αν δε μερίδα του κοινού, επικεντρωνόταν και στη συναυλία με σεβασμό προς τα όποια άτομα ήταν δίπλα τους, και δεν εννοώ το moshing ή το headbanging με αυτό, τότε πιθανώς να μιλούσαμε για μια υπέροχη βραδιά. Οι έννοιες του ασφαλούς χώρου και της ψυχαγωγίας είναι άμεσα συνδεδεμένες και οφείλουν να είναι αυτονόητες και συμπεριληπτικές, με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές που πραγματώνουν μια συναυλία να συνεισφέρουν σε αυτό, και κλείνω εδώ την παρένθεση.

Πολλές φορές, όταν μια μπάντα ανακοινώνει πως θα παίξει ολόκληρο κάποιο άλμπουμ της, θεωρώ πως εκεί «ξεσκεπάζονται» οι όποιες μικρές και κρυφές αδυναμίες του. Ε, στην περίπτωση του "Far Away From The Sun" κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Ακόμη και το υποβλητικό "The Visions And The Voice" έδειξε τα δόντια του και κέντρισε το ενδιαφέρον, με το black metal της μπάντας παρά την πιο ατμοσφαιρική του εκδοχή να ξεδιπλώνει, στη διάρκεια της ωριαίας της εμφάνισης, και τις επιθετικές του αιχμές. Μια τέτοια, που συνοψίζει στο έπακρο το ποιόν της μπάντας, ήταν το φινάλε του δίσκου και του κανονικού σετ, με το "Darkness Falls For Me", με την μπάντα να το τραβάει παραπάνω πριν ρίξει μια πρόωρη αυλαία υπό τη συνοδεία του καθιερωμένου outro. Μέσα σε αποθέωση, οι Sacramentum επέστρεψαν στη σκηνή για το encore, που ήταν μια διπλή επίθεση από το "The Coming Of Chaos". Τα "Dreamdeath" και "Αwaken Chaos" ήταν ισοπεδωτικά και οδήγησαν προς μια νικητήρια έξοδο.

Ομολογουμένως, η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού που παρευρέθηκε, δεν εντάσσεται στο περιβόητο «νεανικό κοινό», γεγονός που εξηγείται από μια σειρά από λόγους, με πρώτη τον underground, obscure χαρακτήρα των συγκροτημάτων, έναντι άλλων πιο επιφανών στα ίδια υπο-ιδιώματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο νοσταλγικός χαρακτήρας της βραδιάς, αν και κυριάρχησε, με τις αναμνήσεις του παρελθόντος να οδηγούν και σε συγκρίσεις με το παρόν, αλλά και να αποτελούν και μια ύπουλη παγίδα, δεν λειτούργησε περιοριστικά. Τα δύο σπουδαία σουηδικά συγκροτήματα του ευρύτερου black metal χώρου απέδειξαν, με δύο φανταστικές εμφανίσεις, πως το υλικό και ο «μύθος» τους δεν είναι αποκύημα της φαντασίας, αλλά υπαρκτά, και, διαχρονικά.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής