Robben Ford @ Fuzz Club, 12/12/25

Η πρώτη εμφάνιση του γίγαντα της κιθάρας Robben Ford στην Αθήνα μπορεί να του πήρε λίγο πάνω από εβδομήντα χρόνια ζωής και πενήντα καριέρας, αλλά ευτυχώς η δεύτερη του πήρε μόλις δύο μετά από την πρώτη. Έχοντας αφιχθεί προφανώς μια-δυο μέρες νωρίτερα στην πόλη, την προηγούμενη μέρα από τη συναυλία έκανε ένα μικρό σεμινάριο σε ωδείο, όπως επίσης και ο drummer του Keith Carlock. Αυτές είναι ωραίες ευκαιρίες για επίδοξους μουσικούς (και μη) να δίνουν το «παρών» και να απολαμβάνουν τους αγαπημένους τους παίχτες σε διαφορετικό περιβάλλον από αυτό μιας συναυλίας, οπότε ήταν πολύ καλό που η διοργάνωση το πραγματοποίησε.

Την Παρασκευή το βράδυ το Fuzz, που είχε φιλοξενήσει τον Ford και την προηγούμενη φορά, ήταν σχεδόν γεμάτο με τραπεζάκια στο κάτω μέρος, αλλά μπορούσες να σταθείς και ανάμεσα σε αυτά (ο εξώστης ήταν κλειστός). Πλησιάζοντας εννιά, η μπάρα μπροστά είχε σχεδόν γεμίσει με κόσμο, ο οποίος, φυσιολογικά, έγερνε προς τη δεξιά πλευρά της σκηνής όπου ήταν παρατεταγμένα τα πετάλια του πρωταγωνιστή μας. Με τον φοβερό Jonny Henderson στο Hammond organ, Ford και Carlock συνέθεσαν ένα δυναμικό και ουσιαστικότατο τρίο που για την επόμενη μιάμιση περίπου ώρα ξεδίπλωσε το ταλέντο του μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας και τα πρόθυμα αυτιά μας.

Ο κόσμος μπορεί να ήταν λιγότερος από την προηγούμενη φορά, αλλά προσωπικά βρήκα την εμφάνιση του Robben Ford καλύτερη τώρα. Μου φάνηκε ότι ήταν πιο άνετος και ότι το ευχαριστήθηκε και το απόλαυσε περισσότερο ο ίδιος κι αυτό με κάποιον τρόπο μεταδόθηκε από τις πρώτες στιγμές και σ’ εμάς. Ο ίδιος μας ζήτησε από την αρχή να συμμετέχουμε, αναφωνώντας “this is not television, this is an interactive process” και η αλήθεια είναι ότι τον ακούσαμε και του δώσαμε αυτό που μας ζήτησε.

Το πολύ άρτια εκτελεσμένο “I Make My Own Weather” ήταν τόσο groovy που χόρευε μέχρι και ο ίδιος ο Ford την ώρα που το έπαιζε. Όπως επίσης χόρευαν και οι μπαγκέτες του drummer, αλλά και ο πωπός του πληκτρά πάνω στο σκαμπό του. Ένα εξαιρετικά βαλτώδες και bluesy riff μας έμπασε στο επίσης πανέμορφο“Rose Of Sharon”. Μιας και ο παίχτης μας παίζει και αρκετές διασκευές, απολαύσαμε και μια ηλεκτρική εκτέλεση του “Jealous Guy” του Lennon με όμορφο solo και τον Keith Carlock στο τέλος να χαϊδεύει γλυκά τα πιατίνια του με τις μπαγκέτες του για το τελείωμα.

Η συγκεκριμένη διασκευή πρόκειται να βρίσκεται στον νέο δίσκο που πρόκειται να βγάλει ο Ford τον Μάρτιο που μας έρχεται. Με την αφορμή αυτής της επερχόμενης κυκλοφορίας, είχαμε την ευκαιρία και την τύχη να μας παίξει και μερικά ακόμα πράγματα από εκεί. Στο κομμάτι που μας είπε ότι είναι εμπνευσμένο από τον Maceo Parker, ο Carlock το έριξε στο swing, εντυπωσιάζοντας. Το κλασσικό blues “Black Night” του Charles Brown ηταν μια πάρα πολύ δυνατή στιγμή, με τον Ford να πρωταγωνιστεί με το πεντακάθαρο παίξιμό του.

Το ομότιτλο του νέου δίσκου λέγεται “Two Shades Of Blue” και ο Ford μας είπε ότι είναι εμπνευσμένο από τον Jeff Beck και αφιερωμένο στον Beck και στον “Alexander”, έναν «καλό φίλο που έφτιαχνε ενισχυτές.» Πρόκειται για τον Howard “Alexander” Dumble, έναν άκρως περιζήτητο κατασκευαστή ενισχυτών ανάμεσα σε κιθαρίστες, του οποίου ο Ford ήταν από τους πρώτους πελάτες πίσω στα ‘80s. Στο τελείωμα τα φώτα έγιναν εντελώς γαλάζια και ταίριαξαν με το όνομα του τραγουδιού, με τον Keith Carlock να «γεμίζει» τα floor toms του και να σφυρίζει με αυτόν τον τρόπο τη λήξη.

Ο χρόνος είχε περάσει πιο γρήγορα απ’ ό,τι φαινόταν και είχαμε φτάσει στην ώρα του αποχαιρετισμού. Αλλά του πρώτου, του ιμιτασιόν. Μετά επομένως από την απαραίτητη βόλτα στα παρασκήνια, ο Ford ξαναβγήκε στη σκηνή και ευχαρίστησε με ζεστά λόγια τον διοργανωτή που τον έφερε και την προηγούμενη φορά, αλλά και αυτή. Μας είπε ότι την πρώτη φορά πέρασε τόσο καλά που ένιωσε ότι έπρεπε να ξανάρθει και ότι αυτή τη φορά περνούσε ακόμα καλύτερα και από μέσα μου συμφώνησα!

Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα για το τελευταίο τραγούδι. Το φινάλε λοιπόν γράφτηκε με το “Lovin’ Cup” του Paul Butterfield, ένα κομμάτι που έμαθε να παίζει στα 13 του και που του ζήτησε την προηγούμενη μέρα κάποιος να παίξει στο σεμινάριο. Δεν το έπαιξε εκεί, αλλά τελικά το έπαιξε στη συναυλία – φαντάζομαι (και ελπίζω) όσοι ήταν στο σεμινάριο, ήταν και στο Fuzz! Το ζεστό και ενθουσιώδες χειροκρότημα ήταν αυτό που άξιζε στο σπουδαίο τρίο και αυτός ήταν και ο τρόπος με τον οποίο τους ξεπροβοδίσαμε. Μια ακόμα πολύ ωραία blues βραδιά είχε φτάσει στο τέλος της και μας έδειξε ότι οι μεγάλοι παίχτες είναι πολύ δύσκολο να μη σου δώσουν αυτό που περιμένεις. Αυτό μας έδωσε και τούτη τη φορά ο Robben Ford.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης