Robben Ford, Tassos Skouras @ Fuzz Club, 08/12/23

Ο Robben Ford είναι ένας από τους σπουδαίους του κιθαριστικού ήχου, με τις συνεργασίες του να είναι πραγματικά ζηλευτές και να περιλαμβάνουν από Miles Davis και Bob Dylan (έστω και σε κακό δίσκο!) μέχρι Kiss και Joni Mitchell. Ο Ford είχε παίξει παλιότερα στη Θεσσαλονίκη με τους Blue Line, όπως μας είπε, αλλά αυτή ήταν η πρώτη του φορά στην Αθήνα. Η περιέργεια για την προσέλευση απαντήθηκε με το που περάσαμε τις πόρτες του Fuzz, μιας και ο χώρος ήταν αρκετά γεμάτος κάτω, ενώ υπήρχε κόσμος και πάνω. Κάποια τραπεζάκια στο πίσω μέρος επέτρεπαν να ακουμπάς το ποτό σου, ενώ δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη μια μικρή κονσόλα στη μέση του χώρου.

Το κουαρτέτο του Τάσου Σκούρα έπαιζε ήδη όταν φτάσαμε και μάλιστα μπροστά σε πολύ ικανοποιητικό κόσμο. Συνοδευόμενος από των Κωστή Βήχο στο μπάσο, τον Μάρκο Χαϊδεμένο στα πλήκτρα και τον Φοίβο Άνθη στα τύμπανα, ο Σκούρας είχε μια, θα έλεγα, επιβλητική παρουσία επί σκηνής. Το σαραντάλεπτο set που μας παρουσίασε είχε δικά του κομμάτια, όπως τα “Blue Shadows”, “Goodbye Mr. Beck” και “Alright Mama”, όσο και ορισμένες διασκευές, οι οποίες άλλωστε είναι κοινός τόπος στο blues. Ο Σκούρας είναι ένας ταλαντούχος μουσικός που με το παθιασμένο και αφοσιωμένο του παίξιμο δείχνει ότι αγαπάει πραγματικά και βαθιά αυτό που κάνει. Το κουαρτέτο του ήταν μια ιδανική εισαγωγή στη blues βραδιά.

Ακριβώς στις 9, με το πρόγραμμα να τηρείται μέχρι κεραίας, ο Robben Ford βγήκε στη σκηνή με τους συνοδοιπόρους του Jonny Henderson στο Hammond organ και Evan Jenkins στα τύμπανα – και οι δυο τους αποδείχτηκαν κομβικοί. Το τρίο ξεκίνησε με σχετικά πιστές και κάπως αναγνωριστικές εκτελέσεις των "Good Times" και "White Rock Beer...8 Cents". Το Hammond είχε αναλάβει και τον ρόλο του μπάσου, τα τύμπανα έπαιζαν ακριβώς όπως και όσο έπρεπε και ο τόνος του Ford σου καρφωνόταν με τη μία στο κεφάλι, ακόμα κι αν δεν τον είχες ξανακούσει ποτέ να παίζει.

Αμέσως μετά τα πρώτα λόγια καλωσορίσματος ακολούθησε μια σούπερ, laid back εκτέλεση του "Rose Of Sharon", όπου η μπάντα φάνηκε πλέον πλήρως εξοικειωμένη και άνετη με τον χώρο και το σκηνικό. Έχοντας ζεσταθεί και εγκλιματιστεί, στο "What I Haven't Done" μπήκαν και οι πρώτοι αυτοσχεδιασμοί (ο θεούλης χώρεσε μέσα τη Μισιρλού) και κάπου εκεί φάνηκε ότι πηγαίναμε για μια σπουδαία βραδιά λευκού ηλεκτρικού blues. Η εκτέλεση του "Jealous Guy" ήταν αφιερωμένη στον σπουδαίο δημιουργό του, έχοντας σε στιγμές ένα ρέγκε άγγιγμα.

Ο ήχος από το πρώτο δευτερόλεπτο ήταν πραγματικά κρυστάλλινος. Δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από τον άνθρωπο που ήταν αυτός που ενέπνευσε τον Howard Dumble να ξεκινήσει να φτιάχνει ενισχυτές αφού τον είδε να παίζει ζωντανά κάποια στιγμή στα '70s. Οι ενισχυτές του Dumble είναι ίσως οι πιο περιζήτητοι ανάμεσα στους κιθαρίστες, κάτι σαν Stradivarius των ενισχυτών και ο Ford είναι από τους πρώτους και πιο διάσημους χρήστες τους – ένας άλλος ήταν, ας πούμε, κάποιος Stevie Ray Vaughan. Μπορεί ο Ford να μην κουβαλάει μαζί του τον Dumble ενισχυτή του, αλλά και οι κλασσικοί Fender με τους οποίους μας έπαιξε προφανώς έκαναν μια χαρά τη δουλειά.

Σημαντικός παράγοντας στο ηχητικό αποτέλεσμα που ακούγαμε ήταν το παίξιμο του Evan Jenkins, το οποίο είχε μια φυσικότητα, μια οργανικότητα, μια συνεχή ροή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του παιξίματος ήταν το φρέσκο "I Make My Own Weather", όπου ο Jenkins έκλεψε την παράσταση. Στο "Black Night" φάνηκε ότι ακόμα και στα κλασσικά blues κομμάτια που σου φαίνεται ότι το μόνο που αλλάζει είναι οι στίχοι, ο παικταράς θα βρει τον τρόπο να λάμψει, όπως έκανε ο Ford. Το "Sentimental Mode", από τη συνεργασία με τον σαξοφωνίστα Bill Evans, είχε ήρεμη αρχή και ήρεμο τέλος, αλλά ένα οργανικό κρεσέντο από όλους ενδιάμεσα.

Στο πιο ροκάδικο "Cotton Candy" χώρεσε ένα μικρό σολάκι από τα τύμπανα λίγο πριν το τέλος – σε όλα τα κομμάτια πλέον έβρισκαν χώρο διαφοροποιήσεις και μικρά τζαμαρίσματα που τα έκαναν μοναδικά. Μετά το πολύ ωραίο, bluesy "Earthquake" ο Ford αποζήτησε και έλαβε ακόμα περισσότερο χειροκρότημα από αυτό που πήρε αρχικά. Το "Freedom" απόλαυσε μια μακροσκελή εκτέλεση στην οποία ο Ford κέντησε κι εμείς τον παρακολουθούσαμε αποσβολωμένοι. Το κανονικό set έκλεισε με το εξωστρεφές "Fair Child" του Alain Toussaint, αλλά ευτυχώς η συναυλία δεν είχε τελειώσει. Είχε ένα ακόμα κομμάτι, μια γεμάτη ψυχή εκτέλεση του "Automobile Blues" του Lightnin' Hopkins.

Η πρώτη εμφάνιση του Robben Ford στην Αθήνα ήταν επιτυχημένη από όποια πλευρά κι αν την πιάσει κανείς. Ήταν μια συναυλία στην οποία πήγαμε ως μουσικόφιλοι και αισθανθήκαμε ότι όλοι οι συντελεστές της μας σέβονται και ως τέτοιους, αλλά και ως πελάτες. Η μπάντα σκότωνε επί σκηνής, ο ήχος ήταν απαράμιλλος, ο χώρος ήταν όσο έπρεπε γεμάτος, κανείς δεν κάπνιζε, όλα έγιναν στην ώρα τους. Μέχρι και ένα ωραίο αναμνηστικό αποκομματάκι μας έδιναν μπαίνοντας στον χώρο. Ένα μεγάλο «μπράβο» λοιπόν αξίζει σε όλους όσοι συνετέλεσαν ώστε να ζήσουμε αυτή τη blues βραδιά και πάνω απ’ όλα, στον σπουδαίο καλλιτέχνη Robben Ford, που «φτιάχνει μόνος του τον καιρό».

Φωτογραφίες: Σταύρος Γιαγκάκης