Release Athens (Pet Shop Boys, Thievery Corporation, K. Βήτα, Mazoha, Bobya Cottisha) @ Πλατεία Νερού, 30/06/22

Το Release Athens προχωράει παράλληλα με το καλοκαίρι. Το φιάσκο των Bauhaus έχει ξεπεραστεί για τα καλά μετά την επική εμφάνιση του Cave και τη μεστή των Manowar και του καλού Σάκη. Η ατμόσφαιρα αυτές τις μέρες έχει γυρίσει σε πιο εναλλακτική πλευρά ενώ είχε έρθει πλέον και η ώρα του χορού. Η χτεσινή ημέρα του φεστιβάλ περιλάμβανε πιο χορευτικούς ήχους, με αποκορύφωμα αυτό που αποδείχτηκε ένα μεγάλο και πολύ επιτυχημένο πάρτι για ηλικίες που ήταν στην εφηβεία στα '80s και στα '90s. Ο κόσμος που μάζεψαν οι Pet Shop Boys ήταν ίσως ο περισσότερος που έχουμε δει μέχρι σήμερα στο φετινό Release Athens, σε μια ακόμα επιτυχημένη του βραδιά.

Οι συντοπίτες Bobya Cottisha είχαν το άχαρο έργο να εμφανιστούν με ντάλα ήλιο να τους βαράει κατακούτελα. Ως συνέπεια αυτού, είχαν και ελάχιστο κόσμο μπροστά στη σκηνή να τους παρακολουθεί, αφού μεγάλο μέρος των παρευρισκόμενων στεκόταν στη μόνη σκιά που είχε η Πλατεία Νερού εκείνη την ώρα. Και ήταν κρίμα, γιατί χωρίς να έχω επαφή μαζί τους νωρίτερα, μου αρέσανε αρκετά και δεν μπόρεσα να τους ευχαριστηθώ όπως έπρεπε λόγω συνθηκών. Η αέρινη νέο-soul/funk τους ήταν άκρως καλοκαιρινή, ενώ ο ήχος τους ήταν αρκετά «γεμάτος». Ήταν ένα ωραίο ορεκτικό για την ημέρα και πιστεύω ότι σε μια δική τους συναυλία σε κλειστό χώρο, θα είναι πολύ διασκεδαστικοί.

Μετά από ένα τεταρτάκι της ώρας, βγήκε στη σκηνή ο Mazoha, ο οποίος μπορεί να ήταν ολομόναχος με την εξαίρεση της συντροφιάς της κιθάρας του, αλλά ακουγόταν σαν μπάντα. Με δυο λόγια, έπαιζε πάνω σε backing tracks τη μουσική του. Το πρώτο τραγούδι ήταν το "Ποπ 81" και παρά τρία έδενε με τη φανέλα της Γιουγκοπλάστικα που φορούσε, αλλά δυστυχώς αμέσως μετά αντιμετώπισε ένα τεχνικό πρόβλημα που πήρε ένα πεντάλεπτο να διορθωθεί. Δε φάνηκε πάντως να πτοήθηκε πολύ από αυτό και συνέχισε με την ίδια όρεξη για άλλα 20 λεπτά. Το ελληνόφωνο synth punk του Vagina Lips ταίριαξε με το ύφος της ημέρας και για όσους ήμασταν εκεί, η εμφάνισή του έδωσε μια καλή ιδέα της μουσικής του. [Π.Κ.]

Στις 19:00, ο Κωνσταντίνος Βήτα και το συγκρότημα του ανέβηκαν στη σκηνή. Και με σταθερό ρυθμό, ο λίγος κόσμος που ήταν σε πρώτη φάση μπροστά μετατράπηκε σε πλήθος μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους. Παρά την ανεβασμένη θερμοκρασία και τον καυτό ήλιο πάνω από τα κεφάλια μας, ο Κωνσταντίνος Βήτα απέδειξε γιατί είναι ένας από τους σημαντικότερους εγχώριους καλλιτέχνες και αποτέλεσε το ιδανικό ζέσταμα (pun intended) για όσα θα ακολουθούσαν.

Βέβαια, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, οποιαδήποτε συναυλία εμπεριέχει στην αρχή του setlist το "Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο" για μένα είναι κάτι παραπάνω από καλή. Ελάχιστα εξάλλου είναι τα συγκροτήματα που έχουν προσφέρει στην εγχώρια σκηνή όσα οι Στέρεο Νόβα. Αυτό βέβαια δεν μειώνει σε καμία περίπτωση τα κομμάτια της προσωπικής του δισκογραφίας. Αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου που ήταν πολύ θερμές (pun intended ξανά) σε κομμάτια όπως "Το Τζιτζίκι" ή στο συγκλονιστικό "Μεσάνυχτα". Προσωπικά ξεχώρισα "To Κύμα", το οποίο εκτιμώ πως αποτελεί ένα από τα κορυφαία ορχηστρικά τραγούδια των καιρών μας και σε ποιότητα μπορεί να συγκριθεί μόνο με το "Νέα Ζωή 705" των Στέρεο Νόβα, και την τεράστια κομματάρα με τίτλο "Όλα Πρίν Γίνουν". Για το τέλος, όπως μάλλον ήταν ψιλοαναμενόμενο, η τετράδα μας φύλαξε το "Όλο Αυτό Που Ποτέ" που αποτέλεσε και τον ιδανικό επίλογο.

Συνολικά, αν εξαιρέσουμε μερικά προβληματάκια στον ήχο, η εμφάνιση του Κωνσταντίνου Βήτα έκανε σιγά- σιγά την ατμόσφαιρα να θυμίζει πάρτυ. Όμως είχαμε ακόμη λίγο δρόμο μέχρι η γιορτινή ατμόσφαιρα να συνεπάρει όλη την Πλατεία Νερού. [Α.Α.]

Στις 20:30 ακριβώς, οι Thievery Corporation εμφανίστηκαν εν μέσω χειροκροτημάτων στην, ήδη κατάμεστη, Πλατεία Νερού. Το εγχώριο κοινό είναι εξοικειωμένο με τους ήχους των Αμερικανών και αυτό φάνηκε εξαρχής. Για τα επόμενα 90 λεπτά, το ντουέτο, που επί σκηνής μετατρέπεται σε κολεκτίβα, θα φρόντιζε να ξεσκονίσει τις χορευτικές φιγούρες των παρευρισκομένων με τους dup/reggae/trip-hop ρυθμούς του, και κυρίως τον αέρα ακαταμάχητης φρεσκάδας που προσέφεραν με την ενέργειά τους.

Παρά την εξέχουσα, κατά μήκος της δισκογραφίας τους, πειραματική διάθεση που έχουν επιδείξει οι Thievery, σε ζωντανό setting μετατρέπονται σε ένα ιδανικό συναυλιακό act που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυναμικές του. Έτσι, ρίχνοντας το βάρος στη δυάδα των, σχεδόν προ εικοσαετίας, "The Mirror Conspiracy" και "The Richest Man In Babylon" γεγονός που εκτιμήθηκε, και ανταποδώθηκε, από το κοινό, οι smooth ethnic μελωδίες, τα απαλά ηλεκτρονικά beats, το sitar του καθιστού άρχοντα Rob Myers που έκλεψε τις εντυπώσεις, και η εναλλαγή τραγουδιστών συνέθεσαν μια άκρως καλαίσθητη εμφάνιση.

Τα κομμάτια εναλλάσονταν δίχως παύσεις, ακόμη και όταν απαιτούνταν αλλαγές στα φωνητικά ή εσωτερικές στα μουσικά όργανα. Στο "Amerimacka" ο Notch μας καθήλωσε, ενώ στο "Lebanese Blonde" ταξιδέψαμε με την αιθέρια φωνή και το λίκνισμα της Natalia Clavier. Αντιθέτως, όποτε έβγαινε στη σκηνή η Racquel Jones, όπως συνέβη νωρίς νωρίς με το υπνωτικό "Originality", μετέδιδε με την επιβλητική της παρουσία μια ενεργητική αύρα, η οποία οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ήταν ζωτική. Από τα μέσα του set και έπειτα, οι Thievery εμετέβησαν, μέσω ενός ολιγόλεπτου τζαμαρίσματος ("Air Batucada") στο «δεύτερο» μέρος της εμφάνισής τους που τους βρήκε να ηχούν ακόμη πιο έντονοι, για τα δεδομένα του ήχου, επιδεικνύοντας έναν άριστο χειρισμό live καταστάσεων, έχοντας ως σύμμαχο έναν εξαιρετικό ήχο.

Το "San San Rock", μέσα από το εξαιρετικό "Treasures From The Temple" αγκαλιάστηκε από το ένθερμο κοινό, με το σετ να κορυφώνεται καθώς προχωρούσε. Η εκτέλεση του "The Heart’s A Lonely Hunter" με τον πολυοργανίστα Frank Orrall στο μικρόφωνο, τον βρήκε στο τέλος να περιστρέφει μια φωτεινή σφαίρα σαν άλλος κυνηγός. Αναμενόμενα, στα "The Richest Man In Babylon", "(The Forgotten People)" και "Warning Shots" σηκώθηκε καπνός και έπεσε το προβλεπόμενο sing-along, και εν μέσω αποθέωσης οι Thievery μας ευχαρίστησαν, τονίζοντας και την ιδιαίτερη σχέση τους με τη χώρα μας, μιας και η Ελλάδα αποτέλεσε την πρώτη εκτός συνόρων εμφάνιση της ιστορίας τους.

Το σχήμα, με ηγετική δυάδα τους Rob Garza και Eric Hilton, υπεύθυνους για τη συνεκτική ένωση αμέτρητων υποϊδιωμάτων, αλλά και στη διατήρηση μιας αναγνωρίσιμης αισθητικής, με τον χαρισματικό showman Mr. Lif να αλωνίζει στη σκηνή, και εν γένει με τη συνολική του αύρα, όπως και το 2018, επικύρωσε την προεξάρχουσα θέση του στη συνείδηση του μουσικόφιλου κοινού. Κάθε συναυλία των Thievery Corporation είναι μια ιδανική αφορμή για ένα υψηλής ποιότητας και αισθητικής party, και η χθεσινή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. [Α.Ζ.]

Με τον κόσμο να έχει γεμίσει την Πλατεία Νερού, τη διάθεση του να έχει ανέβει χάρη στις μουσικές επιλογές που ακούγονταν από τα ηχεία όσο περιμέναμε τους headliners της βραδιάς, και τις προσδοκίες να έχουν φτάσει σε αρκετά υψηλά επίπεδα, στις 23:00 ακριβώς ξεκίνησε η συναυλία που έμελλε να αποδειχθεί το απόλυτο χορευτικό γεγονός του καλοκαιριού.

Το ντουέτο ξεκίνησε την εμφάνισή του με το θρυλικό "Suburbia" από το ντεμπούτο τους, το οποίο είχε την τιμητική του το βράδυ της Πέμπτης. Και παρόλο που οι πρώτες ενδείξεις, με τα δεκάδες κινητά να ανεβαίνουν στον αέρα και τον κόσμο να παρακολουθεί μέσα από τις οθόνες όσα συνέβαιναν στη σκηνή, με έκαναν να σκεφτώ κάτι του τύπου «Ωχ, θα είναι από αυτά τα live», σύντομα το σκηνικό άλλαξε καθώς οι περισσότεροι τουλάχιστον δεν ήθελαν να χάσουν ούτε λεπτό απ’ όσα συνέβαιναν μπροστά μας.

Το ότι οι Pet Shop Boys είναι showmen είναι γνωστό. Το εντυπωσιακό όμως είναι πως ακόμη και όταν διατηρούν μια σχετικά minimal αισθητική όσον αφορά τα εφέ, όπως συνέβη χθες, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να μην περάσεις καλά. Με πολύ καλό ήχο και τον 67χρονο Neil Tennant να ακούγεται όπως ακουγόταν και πριν 30 χρόνια, το "Can You Forgive Her?" μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα προτού το "Opportunities (Let's Make Lots of Money)" να απογειώσει τα πράγματα, κάνοντας όλους όσους παρευρίσκονταν να τραγουδάνε, να χορεύουν, να χοροπηδάνε και, γενικά, να περνάνε καλά. Και ήμασταν ακόμη στο τρίτο τραγούδι.

Η συνέχεια ήταν έξτρα χορευτική, αφού το "Where The Streets Have No Name (I Can't Take My Eyes Off You)" έκανε σύσσωμη την Πλατεία Νερού να τραγουδάει "I love you baby" προτού το "Rent" μας θυμίσει γιατί, δικαίως, θεωρείται ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Λίγο αργότερα, στο "Left to My Own Devices" το ντουέτο μετατράπηκε σε τετράδα με τους Clare Uchima και Simon Tellier να ανεβαίνουν στη σκηνή, και να συνεχίζουν με αυτήν τη μορφή μέχρι το τέλος της εμφάνισής του.

Όπως μας είχαν υποσχεθεί, η παρούσα περιοδεία τους περιλαμβάνει μπόλικες μεγάλες επιτυχίες από τη, χωρίς αμφιβολία, πλούσια δισκογραφία τους. Συνεπώς, το ένα σπουδαίο κομμάτι διαδεχόταν το άλλο εξαπλώνοντας παντού και διαρκώς το κλίμα ευφορίας, και κάνοντας ακόμη και τους πιο απαιτητικούς ακροατές να παρασυρθούν στον ρυθμό τους. Και αν κάτι ξεχωρίζω στην πραγματικότητα από αυτά που ζήσαμε χθες, είναι τα χαμόγελα. Αμφιβάλω δηλαδή πως υπάρχει άνθρωπος που πήγε στους Pet Shop Boys και δεν πέρασε καλά. Η μάλλον μπορεί. Αλλά αν δεν πέρασε καλά, αυτό μάλλον έχει να κάνει με λόγους εξωσυναυλιακούς (και σκατά, τώρα τραγουδάω «ίσως για λόγους εξωσυναυλιακούς και όχι μόνο»).

Όπως και να έχει, από το "Domino Dancing" στη διασκευή του "You Were Always on My Mind" και από το "It's Alright", που αφιέρωσαν σε όλους τους γερο- ravers που παρευρίσκονταν στο κοινό, μέχρι το υπέροχο "Vocal" από το "Electric" του 2013, το συγκρότημα δεν σταμάτησε να μας βομβαρδίζει με σπουδαίες εκτελέσεις των κορυφαίων τους τραγουδιών. Φυσικά, το ότι το τέλος πλησιάζει έγινε σαφές όταν ο Tennant μας ζήτησε να τραγουδήσουμε μαζί του το "Go West" ενώ, όπως ήταν λογικό, το "It's a Sin" έκανε ακόμη και τα πεσμένα πλαστικά ποτήρια από τις μπύρες να σηκωθούν και να χορέψουν (κι επίσης ξαναέβγαλε τα κινητά από τις τσέπες στις οποίες είχαν κρυφτεί για λίγη ώρα, κάνοντας τη συναυλία αρκετά πιο απολαυστική).

Για το encore, στη σκηνή επέστρεψαν μόνο οι Neil Tennant και Chris Lowe χαρίζοντας μας το single με το οποίο ξεκίνησαν την καριέρα τους. Το "West End Girls", δικαίως, έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του συγκροτήματος αλλά και των οπαδών τους και, συνεπώς, έγινε αποδεκτό με ζητωκραυγές. Κάπου εκεί όμως, μετά από ένα ταξίδι στην Dreamland των Pet Shop Boys, είχε φτάσει η στιγμή για να προσγειωθούμε προκειμένου να επιστρέψουμε στον κόσμο των ανθρώπων. Το "Being Boring", γραμμένο για ένα φίλο τους που πέθανε από AIDS, δεν αποτέλεσε απλά το ιδανικό φινάλε μιας υποδειγματικής εμφάνισης αλλά και το απόσταγμα της ουσίας του συγκροτήματος με όλους μας να τραγουδάμε "'Cause we were never being boring, we were never being bored".

Ναι, από άποψη τεχνικής, απόδοσης, ιστορικότητας ή συναισθηματικής φόρτισης, ίσως- λέω εγώ τώρα- να είδαμε ή να δούμε καλύτερες συναυλίες φέτος. Αμφιβάλω όμως πως θα υπάρξει άλλο live μέσα στο καλοκαίρι του 2022 όπου ο κόσμος θα φύγει τόσο πλήρης και χαρούμενος όσο μετά τη χθεσινή εμφάνιση των Βρετανών, παρόλο που αυτή διήρκησε κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα. Βλέπετε, μετά από τρία χρόνια πανδημίας και λοιπών δαιμονίων, και με την ψυχολογία ουκ ολίγον να έχει χτυπήσει ιστορικό χαμηλό, όσα ζήσαμε το βράδυ της Πέμπτης αποτέλεσαν την ιδανική ανάταση και το απόλυτο ξεφάντωμα που είχαμε ανάγκη. Οι Pet Shop Boys μας θύμισαν γιατί αποτελούν ένα από τα κορυφαία χορευτικά σχήματα στην ιστορία της μουσικής και, παράλληλα, έκαναν σαφές πως, στο τέλος της ημέρας, ίσως τελικά να είναι καλύτερα να επιβιώσουμε τον καιρό της πανδημίας, χορεύοντας. [Α.Α.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος, Release Athens Festival