Paradise Lost, On Thorns I Lay @ Principal Club Theater, 09/12/23

Σεπτέμβριος του 1993 και οι Paradise Lost κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους σε τέσσερις διαδοχικές χρονιές. Το "Icon" έμελλε να καθορίσει τον ήχο τους περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δίσκο αν και οι Βρετανοί κάθε άλλο παρά στάσιμοι παρέμειναν ανά τα χρόνια. Τριάντα χρόνια αργότερα και με αφορμή την επαναηχογράφηση του δίσκου, το λεγόμενο "Icon 30", οι Βρετανοί πραγματοποίησαν ορισμένες ζωντανές εμφανίσεις και η χώρα μας δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός.  Όλο το "Icon". Αυτή ήταν η ατάκα που άκουγες σε συζητήσεις ή διάβαζες στα social media. Αυτός ήταν και ο λόγος που οδήγησε στα δυο sold out σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Ορισμένες από τις εμφανίσεις τους άνοιξαν οι, επίσης Βρετανοί, My Dying Bride. Ένα ονειρεμένο back to back το οποίο εξαρχής έμοιαζε αδύνατο να έρθει στην χώρα μας. Έτσι λοιπόν, τις δυο βραδιές άνοιξαν οι Αθηναίοι On Thorns I Lay, ένα από τα πιο ιστορικά συγκροτήματα του είδους, το οποίο εδώ και αρκετά χρόνια έχει επιστρέψει στις doom/death ρίζες του κυκλοφορώντας πολύ αξιόλογους δίσκους. Επιβλητική παρουσία και εξαιρετικά brutal φωνητικά από τον Πέτρο Μηλιάδη που απευθυνόταν με σεβασμό στο πολυπληθές κοινό και εξίσου δυναμικό παίξιμο και σκηνική παρουσία από τα υπόλοιπα μέλη. Γενικότερα οι On Thorns I Lay έδειξαν ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα έμπειρο και σφιχτοδεμένο σύνολο που έχει καταφέρει να γράψει πολύ αξιόλογες συνθέσεις. Δυστυχώς όμως ο κακός ήχος έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά, κάνοντάς μας να αγχωνόμαστε για την συνέχεια. Αν αναλογιστούμε τι συνέβη στην συνέχεια, οι On Thorns I Lay πραγματοποίησαν μια απολαυστική εμφάνιση.

Tο "Deus Misereatur" λειτούργησε ως εισαγωγή και οι Paradise Lost βρίσκονταν για ακόμα μια φορά μπροστά μας με το αγαπημένο "Embers Fire" να ανοίγει την βραδιά. Το metal κοινό της Θεσσαλονίκης ήταν δικαιολογημένα ενθουσιασμένο με το "Icon" ζωντανά στην ολότητα του.  Είναι γνωστό ότι έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο-ογκόλιθο, τόσο της δισκογραφίας των Paradise Lost όσο και του συγκεκριμένου είδους, οπότε από πλευράς συνθέσεων κανείς δεν είχε παράπονο. Πολλά από τα κομμάτια του δίσκου είχαν να παιχτούν ζωντανά περίπου τριάντα χρόνια ενώ υπήρχαν ορισμένα που έκαναν το συναυλιακό τους ντεμπούτο, όπως το μαγευτικό "Christendom" που κλείνει τον δίσκο. Ανάμεσα σε όλα, δεν μπορούσε να λείψει το κλασικό "True Belief", το οποίο έχουμε ζήσει ζωντανά περισσότερες φορές, αλλά δεν θα σταματήσει ποτέ να μας ενθουσιάζει.

Από πλευράς απόδοσης, η μπάντα απέδιδε όπως θα έπρεπε το υλικό της, με τους Mackintosh και Aedy στα άκρα της σκηνής να σηκώνουν το βάρος στις πλάτες τους. Στο κέντρο ο Nick Holmes, βαρύς και λιγομίλητος όπως μας έχει συνηθίσει εδώ και τόσα χρόνια. Για τα φωνητικά του δεν θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε πολλά, αφού ο κακός ήχος δεν μας άφησε να απολαύσουμε οτιδήποτε. Θέλοντας και μη, θα σταθούμε στο σημείο αυτό αφού κυριολεκτικά είχαμε να κάνουμε με τον χειρότερο ίσως ήχο που έχουμε συναντήσει σε συναυλία της Θεσσαλονίκης. Εκκωφαντικά δυνατός και ταυτόχρονα ενοχλητικός λόγω της κακής ποιότητας, η οποία δεν διορθωνόταν ούτε στα προηχογραφημένα μέρη. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο γεγονός της βραδιάς που ήρθε να επισκιάσει το επετειακό εορτασμό ενός αγαπημένου δίσκου.

Μετά την λήξη του "Icon", οι Paradise Lost μας πρόσφεραν «απλόχερα» τέσσερα ακόμα κομμάτια ,φτάνοντας το setlist στο καθιερωμένο για τους ίδιους 75λεπτο. Μια χρονική διάρκεια που πλέον έχουμε συνηθίσει, ενώ δεν θα έπρεπε. Το "Sweetness" φυσικά μας χαροποίησε πολύ, το ίδιο και το "Pity The Sadness", στην ταχύτερη στιγμή της βραδιάς με έντονο sing-along. Tα "No Hope In Sight" και "Ghosts" ανέλαβαν να εκπροσωπήσουν τους πιο πρόσφατους δίσκους, αλλά ούτως ή άλλως η πλούσια δισκογραφία της μπάντας δεν θα ήταν δυνατό να καλυφθεί ικανοποιητικά μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Άλλωστε δεν ήταν αυτός ο σκοπός της βραδιάς. Έτσι έληξε άδοξα ο εορτασμός των τριάντα ετών από την δημιουργία του "Icon". Γεγονός που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν είχε διορθωθεί ο ήχος έστω και σε κάποιο σημείο της βραδιάς. Δυστυχώς διότι η απόδοση της μπάντας και κυρίως οι ίδιες οι συνθέσεις δεν άξιζαν αυτή την κακομεταχείριση. Ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας