Nightfall, On Thorns I Lay, Project Renegade @ Gagarin 205, 13/11/21

Στο Temple πήγαμε, στο Ηρώδειο πήγαμε, στο Gazarte πήγαμε, ήρθε επιτέλους η ώρα να επισκεφθώ πάλι και το αγαπημένο Gagarin. Αφορμή αποτέλεσε η πρώτη metal συναυλία σε κλειστό χώρο στην Αθήνα μετά την έλευση του κορωνοϊού. Και μάλιστα, συναυλία ακριβοθώρητου metal συγκροτήματος, οι Nightfall είχαν να παίξουν ζωντανά ακριβώς μια δεκαετία. Το δε τελευταίο headline show τους στην Αθήνα χρονολογούνταν από το μακρινότατο 1998.

Αρχικά όταν είδα τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος απ’ έξω τρόμαξα γιατί φοβήθηκα ότι θα καθυστερούσα κι άλλο, όμως οι περισσότεροι στεκόντουσαν απ’ έξω είτε για να συζητήσουν, είτε περιμένοντας κάποιον. Ο έλεγχος πιστοποιητικών και εισιτηρίων ολοκληρώθηκε γρήγορα κι έτσι βρέθηκα πάλι στο γνωστό και μη εξαιρετέο φουαγιέ και με δυο ακόμα βήματα, στη ζεστασιά του Gagarin.

Δυστυχώς η τεράστια δυσκολία εξεύρεσης χώρου στάθμευσης στην ευρύτερη περιοχή του Gagarin (ποιος να τό 'λεγε!) μου κόστισε το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης των Project Renegade. Ήθελα να τους τσεκάρω και ζωντανά, μιας και έχω καλή γνώμη γι’ αυτούς από το υλικό τους που έχω ακούσει, αλλά ίσα που πρόλαβα το πολύ ωραίο "The New Joker" στο τέλος. Ελπίζω κι επιφυλάσσομαι σύντομα να επανορθώσω και για τους Project Renegade, αλλά και για μένα.

Οι βετεράνοι On Thorns I Lay εμφανίστηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 21:00 με μια σημαντική αλλαγή στη σύνθεσή τους, μιας και ο τραγουδιστής Στέφανος Κιντζόγλου δεν είναι πια μαζί τους, όπως καταλάβαμε. To setlist ισοκατανεμήθηκε σχετικά μεταξύ του περσινού "Threnos" και του προηγούμενου "Aegean Sorrow". Τα δύο βιολιά που συνόδευσαν αρκετά από τα τραγούδια ήταν καταλυτικά στην αναπαράσταση της ατμόσφαιρας των στουντιακών εκτελέσεων.

Ο νέος τραγουδιστής Θοδωρής Παπαδόπουλος προέρχεται από τους Domination Inc., προσπάθησε για το καλύτερο και νομίζω πως τα πήγε αρκετά καλά. Ο Θοδωρής πρόσφερε μια διαφοροποίηση στον doom death χαρακτήρα των τραγουδιών με τον ας πούμε λίγο πιο hardocore χαρακτήρα του, τόσο φωνητικά όσο και σκηνικά, που τη βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα.

Η προσέλευση στο Gagarin πριν βγούνε οι Nightfall ήταν ακριβώς η κατάλληλη και για να φαίνεται ο χώρος γεμάτος, αλλά και για να υπάρχει ανάμεσά μας μια, φρονώ απολύτως απαραίτητη για τους περισσότερους, αίσθηση άνεσης. Οι Αθηναίοι έχουν κάνει και μια πολύ καλή μεταγραφή στα τύμπανα, τον Φώτη τον Bernardo, ο οποίος τους έδωσε πόντους τόσο εκτελεστικά, όσο και σε σκηνική παρουσία.

Το ξεκίνημα έγινε με ένα πρόσφατο κομμάτι, το "Killing Moon" από το φετινό "At Night We Prey" και το λίγο παλιότερο "Ambassador Of Mass", το οποίο το έπαιξαν λυσσασμένα. Η συνέχεια όμως περιλάμβανε βουτιές σε βάθη ...αβυσσαλέα, όπως είπε κι ο ίδιος ο Ευθύμης. Προς τέρψη των οπαδών του παλιότερου ήχου τους, οι Nightfall μας έπαιξαν το "As Your God is Failing Once Again", απολαμβάνοντας και το πρώτο μεγάλο χειροκρότημα της βραδιάς στο τέλος του.

Το "The Sheer Misfit" ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από το "Diva Futura", ενώ μόλις λίγο αργότερα, μας κεράσανε και το "Ishtar (Celebrate Your Beauty)", που αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας. Μετά το "Dark Red Sky" και το "Death Star" που παίχτηκαν κολλητά, ακολούθησε μια ολιγόλεπτη παύση για να διορθωθεί το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο κιθαρίστας Κώστας Κυριακόπουλος, αλλά δεν ήταν ικανή να ρίξει την ατμόσφαιρα. Και πώς να τη ρίξει, όταν από την παύση επέστρεψαν με το "Iris (And the Burning Aureole)", ένα ακόμα κλασσικό κομμάτι από το παρελθόν.

Σε μια μικρή εξεδρούλα στο πλάϊ της σκηνής, πήραν θέση η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή, για να συνεισφέρουν φωνητικά. Ύστερα από μια a capella εισαγωγή στην οποία τραγούδησαν μόνες τους, ακούσαμε τέσσερα κομμάτια από το "At Night We Prey", στη studio εκδοχή του οποίου άλλωστε οι αδελφές Βουγιουκλή συμμετέχουν. Ο δίσκος για μένα είναι πολύ καλός και μου άρεσε που το τέλος του κανονικού set ήρθε με αυτό το μίνι αφιέρωμα στην τρέχουσα δουλειά των Nightfall. Ο Καραδήμας έχει μια θεατρικότητα που υποστηρίζει άνετα τη σκηνική του παρουσία και νομίζω ότι αυτό έγινε ακόμα πιο εμφανές στα συγκεκριμένα κομμάτια.

Στο encore αναρωτιόμασταν αν θα παίξουν και κάποια διασκευή, όμως τελικά μας επιφύλαξαν τα δύο ίσως πιο γνωστά τραγούδια τους. Τα οποία, όπως μόλις συνειδητοποίησα, μετράνε ένα τέταρτο του αιώνα. Άουτς... Έτσι, η βραδιά έκλεισε με το "Diva" και το "Lesbian Show", με το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να συμμετέχει τραγουδώντας ενθουσιασμένο.

Αν χωρίζαμε νοητά το set σε δύο μέρη, θα λέγαμε ότι στο πρώτο ακούσαμε μια μίξη κομματιών από όλη την καριέρα των Nightfall, με τη βαρύτητα να δίνεται στο παλιότερο υλικό. Το μενού είχε από "Macabre Sunsets" και "Athenian Echoes", μέχρι και "At Night We Prey". Το δεύτερο και μικρότερο μέρος ήταν αφιερωμένο στο τελευταίο τους πόνημα κι όπως έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν, μ’ αρέσει τα συγκροτήματα να μη διστάζουν να παρουσιάζουν ζωντανά αρκετό υλικό από τις εκάστοτε νέες τους δουλειές. Δείχνει και την πίστη τους στο ίδιο τους το υλικό. Η παραγωγή ήταν σοβαρή και προσεγμένη, αφού υπήρχαν μέχρι και ορισμένα πυροτεχνήματα μπροστά στη σκηνή. Bonus της βραδιάς ήταν ο πολύ καλός ήχος, που συνέβαλε στο να περάσουμε ένα ωραίο μεταλλικό Σαββατόβραδο. Πολλοί το είχανε ανάγκη. Καλή μας συνέχεια.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής