Need @ Piraeus Club Academy, 27/03/25

Είναι ευχής έργον πως, έπειτα από μια περίοδο που η μπάντα λειτουργούσε σε power saving mode, ξαναβλέπουμε τους Need δραστήριους, εκκινώντας μια επετειακή εγχώρια περιοδεία για να γιορτάσουν τα 20 συναυλιακά τους χρόνια. Στο εναρκτήριο σταθμό αυτής, στο stage του γνωστού χώρου της Πειραιώς, ένα από τα κορυφαία εγχώρια σχήματα του σκληρού ήχου θα επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά τις δυναμικές του, σε μια εμφάνιση που διήρκησε πάνω από μιάμιση ώρα – και θα θέλαμε να διαρκούσε άλλο τόσο.

Ξεκινώντας της εορταστικές εκδηλώσεις ήδη από πέρυσι, με αφορμή την δεκαετή επέτειο από την κυκλοφορία του – αν ρωτάτε εμένα, game changing για εκείνους και life changing για όσους το άκουσαν όπως του άρμοζε - "Orvam: A Song For Home", οι progsters ουσιαστικά δηλώνουν πως είναι και πάλι εδώ, ενεργοί κι έτοιμοι να συνεχίσουν το μοναδικό μουσικό τους ταξίδι. Έτσι, σχεδόν αναμενόμενα, το “Torn” με το οποίο και ξεκίνησαν το set τους, ήρθε από το μακρινό παρελθόν για να κλείσει έναν κύκλο που άνοιγε με εκείνο, το 2005, και να ανοίξει έναν νέο.

Είκοσι χρόνια, μια δημιουργική ζωή ξεδιπλωνόταν μπροστά μας, με τους σταθμούς αυτής να είναι τόσο αυτόφωτοι και διαφορετικοί μεταξύ τους. Από τα τραγούδια του "Orvam" πίσω σε εκείνα του "Siamese God", την εμφατική υπενθύμιση των δυναμικών του "Norchestrion" και το επιβλητικό κλείσιμο με τις κορυφές του "Hegaiamas", οι Need έχουν διανύσει μια διαδρομή που αντικατοπτρίζει πλήρως τις δημιουργικές και, συνολικά, υπαρξιακές ανησυχίες των μελών τους.

Άλλωστε, καθένας από τους πέντε μουσικούς που τους αποτελούν διατελεί έναν αναπόσπαστο ρόλο για την ύπαρξη τους και on stage, από τον αεικίνητο Γιάννη Βογιατζή στον παικταρά κι εκφραστικότατο όπως πάντα Γιώργο Τζαβάρα, το τεχνικότατο rhythm section των Κουλουμπή και Πασχάλη και, φυσικά, την ατμοσφαιρική ψυχή της μπάντας, τον Αντώνη Χατζκωνσταντή και τα σινεματικά του πλήκτρα. Όλοι τους, φαντάζουν μέρος του όλου, μια αδιάσπαστη πεντάδα που τα πάντα θα ήταν διαφορετικά αν απουσίαζε κάποιος τους, ένα δημιουργικό σύνολο ικανό για το καλύτερο - κάτι που μοχθούν να προσφέρουν σε κάθε τους εμφάνιση.

Σε ένα πλήθος από παλιές και νεότερες αγαπημένες στιγμές της δισκογραφίας τους, deep cuts που σπάνια εμφανίζονται στο set τους, crowd favorite στιγμές σαν το τρομερό "Mother Madness" και τη μακροσκελέστερη - και, ίσως, κορυφαία - σύνθεση τους μέχρι σήμερα ως κερασάκι στην τούρτα (βλ. το ομότιτλο του "Hegaiamas"), οι Need υπήρξαν απόλυτα συνεπείς σε αυτά που μας έχουν συνηθίσει, αποδίδοντας στα κόκκινα αλλά ταυτόχρονα μοιάζοντας τόσο προσιτοί και άνετοι με το κοινό τους, κάνοντας μια βροχερή ανοιξιάτικη καθημερινή να έχει το νόημα που θα έπρεπε σε έναν ιδανικό κόσμο.

Γιατί, στην τελική, μπορεί το αθηναϊκό κοινό να υπήρξε ασυνεπές στην παρουσία του – ευτυχώς, χωροταξικά, για όσους παρευρεθήκαμε – μπορεί οι συναυλιακές εφορμήσεις σε κάποια εργάσιμη να ήταν πολύ πιο εύκολες πριν μπεις στα όποια -άντα, πολλά στέκουν, αν μη τι άλλο τα «μπορεί». Αλλά το να βρεθείς με - μουσικούς και διαπροσωπικούς - φίλους που έχεις να δεις καιρό, αποκαθιστά την τάξη και κάνει το επόμενο πρωινό πολύ πιο ανεκτό απ’ ότι θα ήταν υπό άλλες συνθήκες. Σε ένα μήνα από τώρα, θα είμαστε και πάλι εκεί - And all we’ll do is dance and cry and sing.