Mark Lanegan Band, Monofo @ Principal Club Theater, 29/11/19

Περιοδεύοντας για τον τελευταίο του δίσκο "Somebody’s Knocking", ο δρόμος του κατά βάθος μοναχικού Mark Lanegan και της μπάντας του τον έβγαλε και πάλι από τα μέρη μας. Πέρασαν κιόλας τεσσεράμισι χρόνια από την προηγούμενη φορά και ο Lanegan δε μας είχε συνηθίσει σε τέτοια χρονικά διαστήματα αποχής από τα μέρη μας. Όπως σε κάθε επίσκεψή του με τη δική του μπάντα όμως, εκτός από την πρώτη φορά το ‘98, έπαιξε και στη Θεσσαλονίκη.

Οι Monofo, που επιλέχτηκαν ως support σχήμα, βγήκαν στη σκηνή με μικρή καθυστέρηση, μπροστά σε ένα μισογεμάτο Principal. Τα τέσσερα μέλη τους εμφανίστηκαν φορώντας όλοι διαφορετικές μεταξύ τους μάσκες, τις οποίες δεν αποχωρίστηκαν σε κανένα σημείο της εμφάνισής τους. Με ένα EP μέχρι στιγμής στο ενεργητικό τους, το οποίο μάλιστα έχει κυκλοφορήσει μέσα σε θήκη από δισκέτα 5,25 ιντσών, έπαιξαν ένα γεμάτο μισάωρο.

Ο ήχος τους κινείται στο μοντέρνο rock που γλυκοκοιτάζει και προς πιο σκληρές παραμορφώσεις. Εκτελεστικά ήταν αρκετά καλοί - ειδικότερα ο κιθαρίστας - και φάνηκαν δεμένοι ως συγκρότημα, αλλά το κοινό δε συγκινήθηκε ιδιαιτέρως. Πιθανολογώ ότι αυτό έγινε επειδή ο ήχος των Monofo δεν ήταν και πολύ ταιριαστός με αυτόν του Lanegan που θα ακολουθούσε.

Είχε έρθει η ώρα για την επανεμφάνιση του Mark Lanegan και της μπάντας του. Με μικρή καθυστέρηση, ένας-ένας οι μαυροντυμένοι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή και ο Mark μουρμούρισε τα λόγια του "Knuckles" για να ακολουθήσει το "Disbelief Suspension". Το "Nocturne" από τον προηγούμενο δίσκο "Gargoyle" ακούστηκε πολύ επιβλητικό εξ’ αιτίας βασικά της κιθάρας του Jeff Fielder, ενώ στο "Hit The City" είχαμε και τις πρώτες ζεστές αντιδράσεις του ψιλογεμάτου αλλά άνετου Principal.

Το "Stitch It Up", με το επικό video clip, εξακολούθησε το up tempo κλίμα της συναυλίας, για να έρθει το "Burning Jacob’s Ladder" να το ρίξει προσωρινά. Πριν από το κομμάτι ο Fielder αυτοσχεδίασε λίγο στην κιθάρα, για να μπούνε τα επιβλητικά φωνητικά του Lanegan και να γεμίσουν τον χώρο. Το πώς αυτό το κομμάτι περιορίστηκε στο b-side του επτάϊντσου "The Gravedigger’s Song", ακόμα το έχω απορία.

Η επόμενη αργή στιγμή της συναυλίας ήταν το "Bleeding Muddy Water", το οποίο ταυτόχρονα ήταν μάλλον και η κορυφαία της στιγμή. Σε μια μακρόσυρτη και υπνωτιστική εκτέλεση, φάνηκε ο κρυφός blues χαρακτήρας του τραγουδιού, με τα επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα και την ερμηνεία του Mark να καθηλώνουν. Η διασκευή σε Twilight Singers ήταν επίσης πάρα πολύ καλή, με τον Lanegan να κάνει κι αυτό το κομμάτι κτήμα του. Είναι εντυπωσιακό το πώς ιδιοποιείται τα τραγούδια που διασκευάζει, ανεξαρτήτως του ειδικού βάρους που μπορεί να έχει ο εκάστοτε δημιουργός τους.

Παραδοσιακά, τα setlists των περιοδειών του Lanegan βασίζονται πρωτίστως στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες του, παρ’ όλο που ο κατάλογός του είναι σχεδόν ατελείωτος. Ευτυχώς ήμασταν τυχεροί ώστε να ακούσουμε και αρκετό "Blues Funeral", το οποίο έχω την αίσθηση ότι έχει ωριμάσει πολύ ωραία και στέκεται στις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας του. Εμβόλιμα κάπου τρύπωσε και το ταξιδιάρικο "One Hundred Days" από το φανταστικό "Bubblegum", για το οποίο ο Lanegan έχει ανακοινώσει δύο επετειακές συναυλίες στις Βρυξέλλες τον ερχόμενο Μάϊο, στις οποίες θα το παίξει ολόκληρο.

Τα φρέσκα τραγούδια του "Somebody’s Knocking" που παίχτηκαν μαζεμένα στο τέλος του κανονικού set μου άρεσαν περισσότερο απ’ ό,τι στις studio εκτελέσεις. Ο δίσκος έχω την αίσθηση ότι είναι grower κι ενώ στην αρχή τον είχα υποδεχτεί κάπως χλιαρά, τελικά έχω αλλάξει γνώμη και πλέον μου αρέσει πολύ - κάτι που δεν μπορώ να πω για το "Gargoyle". Το "Gazing From The Shore", για παράδειγμα, έχει όμορφη μελωδία και πού ωραία μπασογραμμή.

Το set έκλεισε με το "Death Trip To Tulsa", με τα ηχοτοπία που έφτιαχναν τα πλήκτρα του Aldo Struyf να σκίζονται στα δύο από τη βραχνά γρυλίσματα του Lanegan. Οι περιοδείες του είναι πάντα εντατικές και με μικρά περιθώρια ξεκούρασης, όμως φανήκαμε τυχεροί και μάλλον η μία μέρα ξεκούρασης, την οποία το συγκρότημα πέρασε στη Θεσσαλονίκη, έπαιξε τον ρόλο της στη φόρμα του Mark.

Στο encore είχαμε την ευχάριστη έκπληξη της προσθήκης του "Torn Red Heart", που δε βρισκόταν στο setlist και στο οποίο τον Lanegan συνόδευσε η μισή μπάντα. Με τους υπόλοιπους δύο να παίρνουν θέση, μας αποχαιρέτησαν με το "Harborview Hospital" και το "The Killing Season". Προσωπικά νοστάλγησα και ένα "I Am The Wolf", αλλά γενικότερα η βραδιά ήταν χορταστική και το setlist μια χαρά ικανοποιητικό, στα μέτρα που μας έχει συνηθίσει ο Lanegan.

Η καθαρή ατμόσφαιρα ήταν ένα μεγάλο συν. Στις πρώτες σειρές έχανες λίγο σε ακουστική, αλλά κέρδιζες σε οπτική. Κατά τα άλλα όμως ο ήχος στο Principal ήταν πάρα πολύ καλός και η φωνάρα του Mark το γέμισε από άκρη σε άκρη. Εύφημος μνεία αξίζει και στην πολύ καλή μπάντα που τον συνοδεύει σταθερά εδώ και χρόνια, με τον κιθαρίστα Jeff Fielder και το πολυεργαλείο Aldo Struyf να ξεχωρίζουν.

Η πρώτη μέρα του Lanegan στην Ελλάδα για το 2019 στέφθηκε με επιτυχία. Επόμενη στάση, Αθήνα.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας