Dry Cleaning, Commuter @ Gagarin 205, 01/06/23

Όποιος ασχολείται έστω και λίγο με τις εναλλακτικές τάσεις του κιθαριστικού ήχου, αποκλείεται να μην είχε ακούσει κάτι για τους Dry Cleaning. Μέσα σε μια βρετανική post-Brexit σκηνή όπου τα περισσότερα συγκροτήματα διαρκώς ψάχνουν αυτό το κάτι (την καλησπέρα μας στην Καίτη Γαρμπή) που θα τα κάνει να ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα, αυτοί, ξαφνικά, εμφανίστηκαν ολοκληρωμένοι, με ευδιάκριτο ηχητικό όραμα και σαφή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα, γρήγορα, να κερδίσουν τις εντυπώσεις του παγκόσμιου μουσικού Τύπου αλλά και του κοινού.

Το ότι μόλις δύο χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους "New Long Leg", θα τους βλέπαμε ζωντανά στην πόλη μας, φάνηκε να αποτελεί μια ιδανική πρόταση για Πέμπτη βράδυ, κάτι που αποδείχθηκε και από την προσέλευση του κόσμου, η οποία ήταν αρκετά μεγάλη, ειδικά με δεδομένο πως μιλάμε για ένα αρκετά «φρέσκο» γκρουπ. Συνεπώς, αξίζουν μπράβο στη διοργάνωση που πήρε το ρίσκο να τους φέρει, δίνοντας μας την ευκαιρία να διαπιστώσουμε από κοντά αν όλα αυτό το hype γύρω από το όνομα τους είναι δικαιολογημένο ή όχι (spoiler alert: βεβαίως και είναι).

Τη συναυλία άνοιξαν λίγα λεπτά μετά τις 21:00 οι Commuter. Με δεδομένο πως το φετινό τους EP "Commuter" μου άρεσε αρκετά, είχα αρκετή περιέργεια να δω πως στέκονται πάνω στη σκηνή. Με καλό ήχο, το αθηναϊκό συγκρότημα, στα σαράντα περίπου λεπτά της εμφάνισής του, έδειξε να είναι εξαιρετικά προβαρισμένο και με όρεξη, ενώ και το κοινό ήταν αρκετά «ζεστό» μαζί τους.

Αν και από τα κομμάτια που είχα ακούσει περίμενα μια πιο post-punk προσέγγιση, οι ίδιοι, ζωντανά, έδειξαν να διαθέτουν ευρύτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες, διανθίζοντας τον ήχο τους με διάφορα indie στοιχεία και δείχνοντας να πατάνε σε πολλές και διάφορες βάρκες της alternative σκηνής. Όπως μας ενημέρωσαν, τώρα δουλεύουν πάνω στον πρώτο τους δίσκο, από τον οποίο μας παρουσίασαν και κάποια τραγούδια που έκαναν σαφές πως οι Commuter αποτελούν ένα σχήμα υπό συνεχή μετασχηματισμό που διαθέτει τα προσόντα να μας απασχολήσει περισσότερο στο μέλλον. [Α.Α.]

Το Gagarin γεμίζει θεαματικά πολύ και γρήγορα για τις απαιτήσεις που προσωπικά θα είχα για ένα συγκρότημα στην ακμή του σε μόλις δεύτερο δίσκο. Το ελληνικό κοινό για χρόνια δε μας είχε συνηθίσει σε τέτοια πράγματα, με αποτέλεσμα τα πενήντα άτομα που επικροτούσαν το όποιο διοργανωτικό ρίσκο να φέρει μια φρέσκια μπάντα, να την ξαναβλέπουν στα πάτρια εδάφη δέκα χρόνια μετά - και αν. Κάτι όμως δείχνει να αλλάζει και οι συναυλιακοί χώροι γεμίζουν στην πλειοψηφία τους. Πράγμα που σίγουρα παρακίνησε τους Dry Cleaning να μας δώσουν μια εξαιρετική εμφάνιση.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς με το που βγαίνουν στη σκηνή, είναι σίγουρα το πόσο εντυπωσιακά χαμηλά παίζουν οι Dry Cleaning. Καλά όχι, ποιον κοροϊδεύω, το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς όταν βγαίνουν στη σκηνή είναι το ξωτικό που ακούει στο όνομα Florence Shaw. Η ιδιαίτερη και ιδιαίτερα flat αφηγηματική ερμηνεία της Florence αποτελεί σήμα κατατεθέν του ήχου των Dry Cleaning και φυσικά οι χαμηλές εντάσεις των οργάνων έρχονται να προστεθούν, στολίζοντας ταιριαστά την φωνή της. Εκείνη, ερμηνεύει αλάνθαστα όλους τους στίχους - κοινωνικές μαχαιριές των Dry Cleaning - πράγμα που επιδεικνύεται πολύ νωρίς με τα "Gary Ashby" και "Hot Penny Day", ενώ ό,τι όργανο δεν χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι, το κουβαλάει ως ηχητική προσθήκη: ντέφι, μαράκες, μελόντικα.

Χωρίς ποτέ οι Dry Cleaning να παρασύρονται σε εντάσεις και κινήσεις εκτός των ορίων τους, απάντησαν δίχως αμφισβήτηση στο ερώτημα του αν γίνονται ένα εκρηκτικό post-punk συναπάντημα επί σκηνής. Οι Dry Cleaning σκηνικά είναι ένα συγκρότημα θεατρικό, που σε κάνει να χαζεύεις τις σπασμωδικές κινήσεις της Florence και το παράταιρο μα ειρωνικά ταιριαστό headbanging του εμφανώς μεταλλά στην ψυχή Lewis Maynard στο μπάσο, τον Dowse να μη χάνει νότα και τον Buxton να αλλάζει χαλαρός από κρουστά σε σαξόφωνο. Το κοινό υποδειγματικά δεν έφερε ποτέ την χαμηλή ένταση σε δύσκολη θέση, αφου δεν ακουγόντουσαν παρά φυσιολογικά ψουψουψου όλο το βράδυ.

Οι Dry Cleaning τίμησαν επίσης δεόντως τη δισκογραφία τους. Σε ένα ασυνήθιστα μεγάλο σε διάρκεια set για ένα κατά βάση post-punk συγκρότημα, απολαύσαμε λίγο λιγότερο από μιάμιση ώρα με επίκεντρο το "Stumpwork" αλλά και έντονη την παρουσία του "New Long Leg" και των δύο τους EP. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για highlights της συναυλίας όταν η προσέγγιση του συγκροτήματος είναι αφηγηματική, σίγουρα όμως τα πόδια που κρατούσαν ασταμάτητα ρυθμό, έκρουσαν λίγο πιο έντονα στα "Swampy", "Stumpwork", "Don’t Press Me" αλλά και "Scratchyard Lanyard" που έκλεισε το κυρίως μέρος της βραδιάς.

Σε μια απέλπιδη προσπάθεια να μη σπάσουν χαρακτήρα -το μόνο πράγμα στο οποίο απέτυχαν- η Florence λίγο πριν κατέβουν προσωρινά από το προσκήνιο ξεραίνεται στα γέλια και ευχαριστεί γλυκά -εμφανώς σε ευχάριστη έκπληξη από την αποδοχή- τους πάντες για την παρουσία τους. Μόνο, για να επιστρέψουν ομαδικώς με άλλες δύο κυρίες, αφού για το τέλος μας αφήνουν τα "Magic For Meghan" και "Anna Calls For The Arctic". Οι Dry Cleaning σε ένα πραγματικά χορταστικό βράδυ μας δίδαξαν πώς μπορείς να ακούγεσαι χωρίς να φωνάζεις, μας γέμισαν μια ψυχική ηρεμία και άφησαν το πολυάριθμο κοινό που βρέθηκε μπροστά τους με τις καλύτερες των εντυπώσεων. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη