Leprous, Klone, Maraton @ Fuzz Club, 15/02/20

Όσοι είχαμε παρευρεθεί στην προηγούμενη headline εμφάνιση των Leprous στην Αθήνα, πριν από 1,5 περίπου χρόνο, είχαμε την βεβαιότητα για το τι θα μας προσέφεραν οι Νορβηγοί κι αυτή τη φορά. Ήταν τόσο καλοί που δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης. Έτσι, παρακινώντας κι αυτούς που δεν τα κατάφεραν να βρεθούν στο Fuzz εκείνη την βραδιά να μην τους χάσουν ξανά, εν τέλει βρεθήκαμε σε ένα κατάμεστο venue, με ακόμα περισσότερο κόσμο.

Οι λόγοι της αυξημένης προσέλευσης είναι απλοί. Αφενός, οι Leprous επιδεικνύοντας συνέπεια κυκλοφόρησαν στο ενδιάμεσο έναν ακόμα φανταστικό δίσκο και αφετέρου, λειτούργησε με τον πιο υγιή τρόπο το «word of mouth», αφού η εκθαμβωτική τους παρουσία επί σκηνής την προηγούμενη φορά κυκλοφόρησε μεταξύ των μουσικόφιλων και εν τέλει προσέλκυσαν ακόμα περισσότερους εξ αυτών. Ως αποτέλεσμα - σε μια βραδιά, που για διάφορους λόγους (πχ άλλες συναυλίες ή το ότι είχαν έρθει ξανά πρόσφατα) πολλοί φοβήθηκαν ότι θα αποτελέσει πισωγύρισμα ως προς την προσέλευση - γίναμε μάρτυρες ενός θριάμβου. Και της μπάντας και του κοινού.

Πολύ σημαντικό στοιχείο για την βραδιά ήταν ότι - όπως και την προηγούμενη φορά - είδαμε το συνολικό πακέτο της περιοδείας, το οποίο περιλάμβανε τους Γάλλους Klone και τους εξαιρετικά φερέλπιδες συμπατριώτες τους Maraton. Αμφότερες τις δουλειές που κυκλοφόρησαν πέρσι τα δυο συγκροτήματα τις εκθειάσαμε σε αυτόν εδώ τον χώρο, αλλά ειδικά για τον γράφοντα η προσμονή ήταν μεγαλύτερη για τους πρωτοεμφανιζόμενους Νορβηγούς.

Πατώντας σκηνή στην ώρα τους, γύρω στις 20:00, οι Maraton μπήκαν φουριόζοι με τον αέρα μιας μπάντας που μπορεί να μην έχει ακόμα τις παραστάσεις, αλλά διαθέτει σίγουρα περίσσευμα ταλέντου και διάθεσης. Επίσης, κατέστη εξαρχής ξεκάθαρο πως έχουν έναν τραγουδιστή/frontman, τον Fredrik Klemp, που «το έχει», τόσο όσον αφορά στις φωνητικές ικανότητες, όσο και σαν performer πάνω στη σκηνή. Σε όλη τη διάρκεια του μισάωρου σετ, ο Klemp ήταν ο πρωταγωνιστής, ίδρωσε την φανέλα (ή το πουκάμισο αν θέλουμε να κυριολεκτούμε) και κατάφερε να χτίσει επικοινωνία με το κοινό με έξυπνο τρόπο, όπως πχ απευθυνόμενος σε αυτό χωρίς να χρησιμοποιεί το μικρόφωνο και δημιουργώντας έτσι μια αμεσότητα στην επικοινωνία.

Το μοντέρνο alt-prog στυλ τους αποτελούσε εξαρχής ένα ερώτημα για το πόσο καλά θα μπορούσε να αποδοθεί ζωντανά, καθώς ο ήχος του "Meta" είναι κρυστάλλινα καθαρός και δυνατός και δύσκολα θα μπορούσε να βγει το ίδιο ζωντανά. Όχι πως αυτό θα ήταν αυτοσκοπός, αλλά σίγουρα θα ήταν tricky. Μπαίνοντας δυνατά με το εντυπωσιακό ρυθμικά "Prime" ο ήχος δεν ήταν απόλυτα ισορροπημένος. Με άλλα λόγια ήταν καλός, αλλά θα μπορούσε να είναι και καλύτερος, κάτι που επιτεύχθηκε από το τρίτο κατά σειρά τραγούδι που παρουσίασαν, το "Seismic". Ενδιάμεσα, έπαιξαν το "Almost Human", που ήταν το μοναδικό τραγούδι εκτός "Meta" που παίχτηκε (κυκλοφόρησε μετά ως single).

Αφού ο ήχος έστρωσε, η μπάντα ζεστάθηκε για τα καλά κι ο κόσμος από κάτω είχε μαζευτεί σε ικανοποιητικό επίπεδο για opening act, το "Change Of Skin" αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στιγμές του live, ενώ ανάλογα δυναμικά αποδόθηκαν τα "Mosaic" και "Altered State". Ηχητικά η μπάντα πέρναγε από τους Muse στους The Mars Volta κι από το pop στο prog με περισσή ευκολία και το κλείσιμο του "Spectral Friends" ήταν και η καλύτερη στιγμή της εμφάνισής τους.

Η παρουσία των Maraton θεωρώ πως εκπλήρωσε τον σκοπό της, καθώς κι όσοι τους είχαμε υπόψη τους απολαύσαμε δεόντως και όσοι δεν τους είχαν τσεκάρει θεωρώ πως ανακάλυψαν μια πραγματικά αξιόλογη μπάντα, με φόντα να πρωταγωνιστήσει στο μέλλον. Μοναδικό παράπονο το ότι άφησαν εκτός το πιο πιασάρικο τραγούδι τους (και προσωπικά αγαπημένο μέσα από το άλμπουμ τους), το "Blood Music", το οποίο όμως μπορεί να θεωρηθεί πταίσμα μπροστά σε μια πολύ δυνατή εμφάνιση.

Ήδη η μπάντα συνθέτει το δεύτερο άλμπουμ της με σκοπό να κυκλοφορήσει ή στο τέλος της χρονιάς ή μέσα στο 2021 (το πιο πιθανό) και κατ’ ιδίαν εξέφρασαν την επιθυμία να έχουν την ευκαιρία να μας επισκεφθούν ξανά μετά την κυκλοφορία του. Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε.

Με μια υπνωτική προβολή στο παρασκήνιο και μερικούς ατμοσφαιρικούς ήχους να παίζουν, είχε έρθει η ώρα των Γάλλων Klone να ανέβουν στο σανίδι. Μην έχοντας εικόνα της σκηνικής τους παρουσίας αλλά με τους ήχους του υπέροχου (όπως πολύ όμορφα μας ανέλυσε ο Αντώνης Καλαμούτσος) "Le Grand Voyage" να υπάρχουν ακόμη στο κεφάλι μου, ήμουν ταυτόχρονα περίεργος και ενθουσιασμένος να τους δω. Αυτό που σίγουρα δεν περίμενα βάση της εικόνας που είχα φτιάξει στο μυαλό μου, ήταν μια μπάντα όλο ενέργεια κι επιβλητική παρουσία στο σανίδι. 

Από τις πρώτες κιόλας νότες του "Yonder" ο ήχος ήταν υποδειγματικός, δίνοντας στο κομμάτι μια άλλη ενέργεια από το δίσκο. Μια ενέργεια που συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Klone, κάνοντας πολλούς (φαντάζομαι ανυποψίαστους σαν εμένα) να κάνουν headbanging, ακολουθώντας το παράδειγμα των αεικίνητων μελών της μπάντας. Η αθρόα προσέλευση του κόσμου φάνηκε να δίνει μια ώθηση στη μπάντα να δώσει το κάτι παραπάνω στο σανίδι, και τα χαμόγελα κι από τις δύο πλευρές ήταν ενδεικτικά της αμοιβαίας εκτίμησης. Εξαίρεση ο τραγουδιστής ο οποίος είχε έναν πιο μαζεμένο ρόλο, χωρίς όμως να χάνει στιγμή τη φωνητική του απόδοση που αν και φαινομενικά απλοϊκή συμπληρώνει ιδανικά το ατμοσφαιρικό παζλ.

Παλιά και νέα τραγούδια έδεσαν υποδειγματικά και ήταν ταυτόχρονα υπνωτικά αλλά και πορωτικά. Παράδειγμα το στακάτο "Grim Dance", η και το πιο γκαζιαρικο "Rocket Smoke" που έφερε στο μυαλό τους συμπατριώτες τους Gojira με τις ριφάρες και το ισοπεδωτικό drumming.

Νιώθω πως όπως και οι δίσκοι τους, έτσι και αυτή η εμφάνιση ήταν ουσιώδης και χωρίς πολλές φανφάρες. Δυνατό παίξιμο, έντονη σκηνική παρουσία, ήρθαν κι έδεσαν ώστε να κρατηθεί η ενέργεια μετά τους Maraton και να μας προετοιμάσει για το κυρίως πιάτο, τους Leprous. 

Οι Leprous έχουν αρχίσει να γίνονται αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, κι όχι άδικα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχουν σταθερά ανοδική πορεία και δίσκο με δίσκο κερδίζουν ακόμη περισσότερους. Η παρουσία τους στις λίστες του Rocking με τα καλύτερα της εκάστοτε χρονιάς είναι ενδεικτική της ποιότητας της μουσικής τους αλλά και της ολοένα και ευρύτερης αποδοχής τους στο χώρο.

Η τελευταία τους επίσκεψη ως support στους Slayer καθόλα ποιοτική, ωστόσο μάλλον περίεργη επιλογή, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Einar. Με την κυκλοφορία του "Pitfalls", επιβαλλόταν μια headline εμφάνιση, με την παρουσίαση που αρμόζει σε ένα τέτοιο άλμπουμ.

Αξίζει να αναφέρω πως είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με το παιδί-θαύμα πίσω από τα τύμπανα, τον Baard Kolstad λίγο μετά το soundcheck της μπάντας, που θα διαβάσετε πολύ σύντομα στις ψηφιακές σελίδες του Rocking. Τίποτα βέβαια πέρα από τις υψηλές μας προσδοκίες δε μας είχε προετοιμάσει για το τι θα βλέπαμε στη σκηνή του Fuzz.

Μπήκανε με το "Below" και τον ενθουσιασμό του κόσμου να καλύπτει πολλές φορές στα αυτιά μου ακόμη και τη φωνή του Einar. Κρυστάλλινος ήχος, εντυπωσιακός φωτισμός και μια μπάντα που φαίνεται πως έχει "μεγαλώσει" έχοντας αέρα στη σκηνή αλλά και παίξιμο για σεμινάριο. Το "I Lose Hope" που ακολούθησε είναι ζωντανά ακόμη πιο γκρουβατο απ' ότι στο δίσκο , ενώ η επιστροφή στο "Malina" με το "Stuck" απέδειξε πόσο συνεκτικό είναι το υλικό μεταξύ των δύο τελευταίων δίσκων. 

Όπως ήταν αναμενόμενο, το setlist έμεινε στην μετά "Coal" εποχή, το οποίο προσωπικά με στεναχωρεί λίγο λόγω της αγάπης που έχω στο "Bilateral", ωστόσο δεν μπορεί κανείς να μείνει παραπονεμένος με τραγούδια σαν το χιτακι "From The Flame" που ξεσήκωσε τους πάντες,ή το sing-along (λέμε τώρα) "Alleviate". Το κλείσιμο του κανονικού σετ έγινε με το προσωπικό μου αγαπημένο "Distant Bells" και τον τσελίστα της μπάντας να αποδεικνύει ακόμη μια φορά τον κομβικό του ρόλο στον ήχο. 

Το επεισοδιακό encore ξεκίνησε με το "The Price", όπου έγινε χαμός τόσο από τη μπάντα όσο και από τον κόσμο που έπαιξε το ρόλο της χορωδίας. Τόσος χαμός, που ο Einar πριν το τέλος του κομματιού παραπάτησε και έφυγε κάτω από τη σκηνή, παρασύροντας τα πλήκτρα του, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί. Ο ίδιος αστειεύτηκε, ρωτώντας το κοινό πως νιώθει που έζησε την πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής του, ωστόσο ευτυχώς δεν φάνηκε να πτοείται καθόλου.

Κάπου εκεί, όλα κοκκίνησαν και το "The Sky Is Red" ήρθε να μας αποτελειώσει. Όσο δυναμίτης είναι το κομμάτι στο δίσκο, άλλο τόσο μεγαλώνει ζωντανά. Συγκλονιστικό παίξιμο από όλους, ο Einar σε κατάθεση ψυχής, και στο κλείσιμο ο Baard διέλυσε σχεδόν το drum kit του όπως και τους λαιμούς μας από το κοπάνημα. Ο αποχαιρετισμός της μπάντας δεν πτόησε τον κόσμο που δεν έλεγε να φύγει και φώναζε δυνατά ζητώντας λίγο ακόμη.

Κι έτσι οι Leprous επέστρεψαν στη σκηνή, λέγοντάς μας πως δεν συνηθίζουν να το κάνουν αυτό, ούτε και να παίρνουν παραγγελίες. Το "Slave" ακούστηκε από πολλά στόματα, κι έτσι η οκταχορδη ήχησε ξανά. Ένα κομμάτι που παντρεύει τις δύο εποχές της μπάντας, ήρθε να κλείσει αυτή την υπέροχη βραδιά.

Όσο κι αν μπαίνει το στοιχείο της προσωπικής αγάπης για μια μπάντα στη μέση, δε γίνεται να μην αναγνωρίσεις το γεγονός ότι οι Leprous είναι αυτή τη στιγμή στην κορυφή του μοντέρνου prog, δισκογραφικά και το υποστηρίζουν στο έπακρο και στη σκηνή. Νομίζω πως ο πήχης για το καλύτερο live της χρονιάς έχει τεθεί πολύ ψηλά ήδη από νωρίς. Μέχρι την επόμενη φορά...

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος