Klone

Le Grande Voyage

Kscope (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 18/10/2019
Μια αναπάντεχη πτήση σε γαλάζιους ατμοσφαιρικούς ουρανούς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο ελάσσων δισκοπαρουσιαστής άκουσε το καινούριο άλμπουμ των Klone, αποφάνθηκε πως δεν βρήκε κάτι ανανεωτικό στην πρόταση τους κι ετοιμάστηκε να προχωρήσει στον επόμενο δίσκο. Όμως, για μια στιγμή: κάτι με τραβάει πίσω ξανά και ξανά. Κάτι με καλεί να αφεθώ.

Οι Klone δεν είναι χθεσινοί. Εδώ τους συναντάμε στο έβδομο full length τους αλλά, όσο κι αν ήταν ανέκαθεν μια αξιόλογη ατμοσφαιρική post metal μπάντα, η αλλαγή στον ήχο και κυρίως στην ποιότητα τους είναι μάλλον απρόσμενη. Το "Le Grande Voyage" ολοκληρώνει την ανατροπή και ορθώνει το ανάστημα του σαν ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο ατμοσφαιρικού rock που δεν αφορά πια τα στενά όρια της γενέτειρας τους Γαλλίας. Σε ένα πρώτο επίπεδο, μπορούμε να πούμε ότι οι Klone εν έτη 2019 είναι μια μπάντα που έχει ως target group το κοινό που λατρεύει το ατμοσφαιρικό, ενδοσκοπικό περιβάλλον των νεότερων Anathema (οι Klone δεν κρύβουν ότι πρόκειται για το αγαπημένο τους γκρουπ), Katatonia, Steven Wilson, Gazpacho, Riverside και τα συναφή. Κρατήστε την αύρα των παραπάνω και αφαιρέστε τη μελαγχολία και τις πολύ σκληρές κιθάρες: το "Le Grande Voyage" είναι εσωτερικό αλλά θετικό album, δεν σκοπεύει να μαυρίσει καρδιές αλλά να τις ξεκουράσει.

Ακούω μια φανταστική ερώτηση: χρειαζόμαστε τους Klone όταν έχουμε όλους τους παραπάνω; Εικάζω ότι αρκετοί ίσως απαντούσαν όχι και σε αυτούς δεν θα επιμείνω. Το μόνο μου αντεπιχείρημα - κι έχω την αίσθηση ότι είναι ισχυρό - είναι ότι τα εννέα τραγούδια του "Le Grande Voyage" έχουν τον χτύπο και τη φλόγα μιας σπάνιας καρδιάς και μια εύγλωττη, ευγενική rock σοφία που ολοένα και σπανίζει. Εννέα αργά, μελωδικά και ταξιδιάρικα τραγούδια που είναι γενναιόδωρα σε βάθος και συναισθήματα. Ανάμεσα τους, το εναρκτήριο "Yonder" αποτελεί για τον γράφοντα ένα από τα πιο ανατριχιαστικά της χρονιάς.

Ο ήχος των Klone δεν έχει κάτι εξαιρετικά προσωπικό, αν και η κιθάρα του Guillaume Bernard διαθέτει έναν από τους καλύτερα ζυγισμένους distorted ήχους εκεί έξω και σαξόφωνο σαν του "Indelible" σπάνια χρησιμοποιείται τόσο εύστοχα σε rock τραγούδι. Αυτό που πραγματικά τους ξεχωρίζει και τους κάνει ιδιαίτερους είναι η ανοιχτή μουσική τους και οι μεγάλοι χώροι που αυτή υπονοεί, χτίζοντας συχνά το ηχητικό αντίστοιχο μιας πτήσης. Μακρινή συγγένεια με τους Floyd του "Division Bell"; Κάτι τέτοιο φαίνεται πολύ λογικό. Υπάρχει διάσπαρτη μια νεό-prog νεραϊδόσκονη σε όλα τα tracks, χωρίς όμως πολλές τεχνικές φιοριτούρες. Η ανάταση που υποβόσκει έχει τα χαρακτηριστικά της υπέρβασης, της απόδρασης κάπου πέρα και μακριά, της ανάγκης να γραπώσεις στη χούφτα σου τον ρευστό ουρανό. Όλα αυτά δεν πηγάζουν μόνο από τη φαντασία αλλά και από τους όμορφους στίχους που, εμπνευσμένοι κι από μεταθανάτιες εμπειρίες, καλεί στο μεγάλο ταξίδι και σε άγνωστα σύνορα.

Εξαιρώντας το δυναμικό "The Great Oblivion", όλος ο υπόλοιπος δίσκος κυλάει ομοιόμορφα. Λείπουν οι εξάρσεις, οι αυξομειώσεις, οι ανατροπές και τα τραγούδια δεν στέκουν όλα εντελώς ισάξια, αν όμως αποδεχτείς τη ροή του album η πτήση δεν διακόπτεται ποτέ. Δεν είναι ταχύτατη και περιπετειώδης αλλά ήρεμη και σχεδόν τρυφερή, δίνοντας σου την άνεση να θαυμάσεις το τοπίο κάτω, πάνω, πέρα ή μέσα σου.

Είτε την πεις ατμοσφαιρική, post ή progressive, η πρόταση των Klone αξίζει να δοκιμαστεί από τον καθένα που αρέσκεται σε καθαρή, ενδόμυχη και μη-σκοτεινή κιθαριστική μουσική. Στη δική μου συνείδηση, το "Le Grande Voyage" τοποθετεί τους δημιουργούς του σε έναν πολύ μεγαλύτερο χάρτη και δεν διστάζω να πω ότι αποτελεί ένα album πραγματική έκπληξη. Μία δουλειά που θα μπορούσα να προσπεράσω εύκολα αλλά ευτυχώς, ακούγοντας εκείνη τη φωνή που με εκλιπαρούσε να αφεθώ, βρήκα τον εαυτό μου να πέφτει με την πλάτη από μια ψηλή κορυφή. Η πτήση κρατάει ακόμα κι η θέα είναι διαφορετική από εδώ.

  • SHARE
  • TWEET