Gregorian @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 14/09/23

Τη φετινή χρονιά έχει διεξαχθεί μεγάλο πλήθος συναυλιών, ειδικά σε σχέση με τα τελευταία τρία χρόνια του κορονοϊού. Με χαρά διαπιστώνουμε ότι οι περισσότερες από αυτές πάνε πολύ καλά από προσέλευση και η εμφάνιση των Gregorian στο εμβληματικό Ηρώδειό ήταν ακόμα μία τέτοια. Ο χώρος γέμισε εντελώς, η ατμόσφαιρα της βραδιάς ήταν ιδανική και όλα έδειχναν ρόδινα. Είδαμε μέχρι και δύο εκπροσώπους του ...κανονικού κλήρου να λαμβάνουν θέσεις στα μπροστινά καθίσματα, μην αντιστεκόμενοι να κάνουμε διάφορους κωμικούς συνειρμούς σε σύνδεση με το περιεχόμενο της μουσικής, αλλά και με την ίδια την εμφάνιση των Gregorian.

Λίγο μετά τις 21:00 και εν μέσω λευκών καπνών, οι Matthias Meissner και Gunther Laudahn κατέλαβαν τις θέσεις τους σε πλήκτρα και τύμπανα - θα ήταν οι δύο μουσικοί που θα συνόδευαν το συγκρότημα-χορωδία όλο το βράδυ. Οι οκτώ, ζωή νά ‘χουν, τραγουδιστές ξεπρόβαλαν ντυμένοι με τα ράσα τους και απέδωσαν με άψογα χορωδιακά φωνητικά το πρώτο κομμάτι, "Non Nobis Domine". Ένα μικρό καλοσώρισμα μας πληροφόρησε ότι έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια από την τελευταία επίσκεψη των Gregorian (και πάλι Ηρώδειο), που ίσως να έπαιξε ρόλο και στην προσέλευση.

Προφανώς ήμασταν ήδη προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, αλλά η προτροπή να απολαύσουμε τη βραδιά μας παρέπεμψε λίγο περισσότερο σε παράσταση παρά σε συναυλία με τη συμβατική έννοια που οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει. Ήδη πάντως από το "In Trutina" η καταπληκτική Amelia Brightman (είναι η αδελφή της Sarah Brightman) έδωσε το στίγμα της. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, η Brightman χειρίστηκε με αξιοπρόσεκτη ικανότητα όλα τα γυναικεία φωνητικά, όπου αυτά υπήρχαν, ενώ συνεισέφερε και στα κρουστά.

Στο "We Are Free" πληθώρα από μικρά, πράσινα φώτα πλημμύρισαν τη σκηνή αλλά και τις κερκίδες. Γενικώς υπήρχε σκηνοθεσία και προγραμματισμός, που έγινε εμφανής και στο "Ode To Joy" (μέρος της Ενάτης Συμφωνίας του Μπετόβεν), όπου οι πολυφωνίες ήταν απολαυστικές. Το αγαπημένο τους "Both Sides Now" της Joni Mitchell διαδέχτηκε το "Sadeness Pt. 1" των Enigma, με ηλεκτρικό κιθαριστικό σόλο μάλιστα να κλέβει την παράσταση. Είχαμε μπει σε ένα σερί πολύ γνωστών κομματιών.

Στο "Tears In Heaven" (που έχει γράψει ο Eric Clapton για τον γιο του που σκοτώθηκε), οι στρώσεις φωνητικών ήταν εντυπωσιακές. Εκτός αυτού, οι τραγουδιστές έκαναν κι ένα ωραίο εφέ κρατώντας στα χέρια τους καθρέφτες και κατευθύνοντας το δυνατό φως από τους προβολείς προς εμάς. Το "Heaven" από Bryan Adams και το "Running Up That Hill" από Kate Bush (ανάθεμά σε, Stranger Things, την έβγαλες από την αφάνεια που έχει επιλέξει!) μας φέρανε στο χείλος του κανονικού set. Το οποίο ήταν, σύμφωνα με τον τραγουδιστή, τραγωδία, αλλά ποιο μέρος ήταν καταλληλότερο για κάτι τέτοιο;

Η επιτυχημένη σκηνοθεσία συνεχίστηκε με την έναρξη του πρώτου encore, τα δύο πρώτα κομμάτια του οποίου η ομάδα των οκτώ τραγουδιστών τα είπε a capella από την αρένα, μπροστά ακριβώς στις πρώτες σειρές. Ευτυχώς οι διπλανοί μας είχαν φύγει «για να γλιτώσουν την κίνηση» και είχαμε κι εμείς την πολυπόθητη ησυχία για ένα τέτοιο σκηνικό. Μετά το απαραίτητο τελετουργικό, οι Gregorian βγήκαν για δύο τελευταία κομμάτια, το "Sacrifice" του Elton John και το "Fix You" των Coldplay, σε μια πολύ καλή εκτέλεση.

Είδαμε μια πολύ καλά σκηνοθετημένη και άρτια εκτελεσμένη παράσταση, με μουσικούς που συγχρόνισαν άψογα το σημαντικότερο μουσικό όργανο, δηλαδή τις φωνές τους. Όποιος μπορεί να «νιώσει» με διασκευές γνωστών έως και πασίγνωστων κομματιών από μια άρτια χορωδία, σίγουρα θα πέρασε καλά. Ποιος θα αναλάβει τώρα να διοργανώσει φεστιβάλ με τους Ghost επικεφαλής, τους Gregorian από κάτω τους και τον Messiah Marcolin επίτιμο καλεσμένο να διαιτητεύει την ανίερη μάχη χωρίς αιχμαλώτους μεταξύ των δύο Batushka που θα ανοίξει τη βραδιά;

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης