The Warlocks, Holy Monitors @ An Club, 15/09/16

Όταν ο κόσμος στο διπλανό café-bar-φαστφουντάδικο με τις τρεις τηλεοράσεις να δείχνουν μπάλα είναι συντριπτικά περισσότερος από αυτόν μέσα στο An Club, μία ανησυχία σε πιάνει, η αλήθεια είναι, για την εξέλιξη της βραδιάς. Ευτυχώς αποδείχτηκε ότι αρκετοί από τους ποδοσφαιρόφιλους θεατές προοριζόντουσαν να γίνουν μουσικόφιλοι μόλις η συναυλία άρχιζε, πράγμα που έγινε ακριβώς με τη λήξη του ματς του Ολυμπιακού, στις 22:00 και με τους Holy Monitors να ανεβαίνουν στη σκηνή.

Το γεγονός ότι όπως ομολόγησαν αυτό ήταν το πρώτο τους live θα μπορούσε να είναι λόγος να τους συγχωρήσουμε πολλά. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να τους συγχωρήσουμε τίποτα. Τίποτα, εκτός ίσως από το άνευρο ξεκίνημα με μία by-the-book space/drone σύνθεση που ήταν αδιάφορη και, θαρρείς, άσκηση ύφους περισσότερο. Από τότε και μετά η πορεία ήταν μόνο ανοδική με πιο συγκροτημένη ψυχεδελική διάθεση και στιγμές να θυμίζουν τους Black Angels. Αγαπάμε Black Angels και έχουμε την προοπτική να αγαπήσουμε και τους Holy Monitors με τα δύο πιο δυνατά στοιχεία που προσωπικά ξεχώρισα να είναι τα με τίμιες '60s επιρροές πλήκτρα που στην Ελλάδα σπανίζουν και τις κιθάρες που ξέρουν να προσθέτουν και φράσεις στο ηχητικό τείχος που είναι η νόρμα στο μουσικό αυτό είδος.

Ο χώρος παρέμεινε μισοάδειος ακόμα και στην ώρα των Warlocks και θα ήθελα να γράψω ότι αυτοί που βρέθηκαν αναπλήρωσαν το κενό και άλλα τέτοια ρομαντικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι παρότι το χειροκρότημα ήταν και συχνό και αβίαστο έλειψε κάποια κορύφωση στην όλη συναυλία. Φυσικά σε αυτό συνέβαλαν και οι Warlocks που ήταν καλοί, πολύ καλοί αλλά όχι εκπληκτικοί. Ειδικά στο πρώτο μέρος όπου επανέλαβαν αρκετές φορές ότι οι επιλογές των τραγουδιών επηρεάστηκαν από το γεγονός ότι παίζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα έδιναν την εντύπωση ότι δεν ήταν ακριβώς στο στοιχείο τους, ότι δεν παρουσίαζαν αυτό που είναι τώρα. Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα επανήλθαν για ένα δεύτερο σετ (όπως περισσότερο έμοιαζε από ότι για ένα encore) και εκεί φάνηκε να παίζουν πιο ελεύθερα και πιο κοντά στο στοιχείο τους ή στο ένστικτό τους αν θέλετε.

Τα ψυχεδελικά στοιχεία αυξήθηκαν αρκετά στο κλείσιμο της παράστασής τους και εκεί ήταν, πολύ περισσότερο σε σχέση με πριν, που, είτε λικνιστικά είτε πιο ρυθμικά, τα σώματα κουνήθηκαν και τα μυαλά δραπέτευσαν. Εκεί η νεοψυχεδέλεια πήρε σάρκα και οστά και ενώ τα τραγούδια της αρχής φανέρωναν ένα συγκρότημα τη δισκογραφία του οποίου θες να ψάξεις περισσότερο από ό,τι έχεις ήδη κάνει, ήταν προς το τέλος που άρχιζες περισσότερο να απολαμβάνεις τη συναυλία γι' αυτό που είναι, για τη στιγμή της και την ατμόσφαιρά της. Πιθανότατα να απόλαυσαν και οι ίδιοι οι Warlocks περισσότερο τις στιγμές αυτές ειδικά δε ο κιθαρίστας-επίδοξος hippy που υπήρξε ο πιο αεικίνητος και πιο χαλαρός της παρέας.

Εν τέλει η συναυλία των Warlocks είναι μάλλον μία από αυτές που πιστοποιούν την ύπαρξη μίας σκηνής, ενός αφοσιωμένου κοινού, παρά από αυτές που «δεν πρέπει να χάσεις». Το ότι η νεοψυχεδέλεια αποτελεί κυρίαρχο μουσικό είδος στην rock Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας (ίσως και λιγότερο) είναι δεδομένο. Το ότι το κοινό είναι λίγο πολύ συγκεκριμένο επίσης (οι ίδιες ωραίες φάτσες ξανά και ξανά). Αυτό που πρέπει να εκτιμούμε χωρίς τύψεις είναι ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε όμορφες γεμάτες βραδιές χωρίς να είναι απαραίτητα larger than life εμπειρίες.

Φωτογραφίες: Αρίων Κουρκουβέλης