Demon's Gate Festival (Eric Clayton And The Nine, Saturnus, Sorcerer, On Thorns I Lay) @ Κύτταρο, 28/09/19

Τίμιο και μερακλίδικο μεταλλικό φεστιβάλ με κατάθεση ψυχής από τον Eric Clayton

Από τον Παντελή Κουρέλη, 02/10/2019 @ 15:14

Φέτος έγινε το πρώτο βήμα από τη γνωστή στον χώρο του metal εταιρία διοργάνωσης συναυλιών Demon’s Gate ώστε να διοργανώσει και, γιατί όχι, να καθιερώσει το δικό της ετήσιο φεστιβάλ. Έτσι, για το τελευταίο Σάββατο του Σεπτεμβρίου είχε κανονιστεί στο φιλόξενο Κύτταρο η εμφάνιση έξι συγκροτημάτων, με την επάνοδο του Eric Clayton στην Ελλάδα μετά από δυο δεκαετίες να κατέχει εξέχουσα θέση στο billing.

Δυστυχώς λόγοι υγείας με εμπόδισαν να παρεβρεθώ στο φεστιβάλ από την αρχή κι έτσι έχασα τα πρώτα δύο συγκροτήματα, Meden Agan και Doomocracy. Οι μαρτυρίες των παρόντων εστίασαν κυρίως στους Κρητικούς Doomocracy κι έκαναν λόγο για καταπληκτική εμφάνιση. Επιφυλάσσομαι να το διαπιστώσω ιδιοίς όμμασι και ωσί στο άμεσο μέλλον.

Με μικρή καθυστέρηση σε σχέση με το ανακοινωμένο πρόγραμμα, οι δικοί μας On Thorns I Lay γέμισαν τη σκηνή του Κυττάρου - ήταν επτά άτομα συνολικά. Πάνε 16 χρόνια από την πρώτη φορά που τους είχα δει, ως support στους μεγάλους Gathering το μακρινό πια 2003, όμως το doom death τους ακούγεται ακόμα φρέσκο κι ενδιαφέρον. Με αρκετά νέα μέλη στη σύνθεσή τους, στο μεγαλύτερο μέρος του set τους παρουσίασαν κομμάτια από την περσινή τους δουλειά "Aegean Sorrow", με τα δύο μέρη του "Olethros" και το "Erevos" να ξεχωρίζουν.

Ο τραγουδιστής Στέφανος Κιντζόγλου ήταν νομίζω αυτός που κέρδισε τις εντυπώσεις με τη στιβαρή του ερμηνεία, καθώς δεν κόλλησε απολύτως πουθενά. Το "Oceans" από το "Orama" του 1997 ήταν ιδανικό doom κλείσιμο μετά από περίπου 45 λεπτά. Από τον εξώστη που βρισκόμουν μου έκαναν εντύπωση τα πολύ ωραία φώτα, τα οποία ανέβασαν επίπεδο την εμφάνιση των On Thorns I Lay και πρόσφεραν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να ευχαριστηθεί κάποιος το live.

SETLIST

 

Aegean Sorrow
Erevos
In Heaven’s Island
In Emerald Eyes
Olethros Pt.I
Olethros Pt.II
Oceans

Είχε έρθει η σειρά των Sorcerer, οι οποίοι έχοντας επαναδραστηριοποιηθεί το 2010 μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες αποχής, επισκέφτηκαν την Αθήνα για δεύτερη φορά - η πρώτη στο Up The Hammers του 2011. Με το backdrop να αλλάζει και να μαυρίζει αρκούντως ταιριάζοντας με τον doom ήχο, οι Σουηδοί ξεκίνησαν με το "Sirens" από το προπέρσινο "The Crowning Of The Fire King". Ο ήχος ακουγόταν λίγο προβληματικός κατά τη διάρκεια του πρώτου κομματιού, αλλά μετά από εκεί τα πάντα λειτούργησαν όπως έπρεπε και το οπτικό και ηχητικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά απολαυστικό. Ο Johnny Hagel είναι πλέον μόνο studio μέλος της μπάντας, όπως μας έχει η ίδια ενημερώσει από τις αρχές της χρονιάς, όμως ο Justin Biggs που παίζει ζωντανά μαζί τους ήταν πραγματικά πολύ καλός και αναπλήρωσε επάξια το μεγάλο κενό. Η μπάντα που υπήρξε για λίγο στα τέλη '80s - αρχές '90s και έβγαλε τον πρώτο της δίσκο μόλις το 2015 κέρδισε τελικά εύκολα το στοίχημα μιας γεμάτης και μεστής ζωντανής εμφάνισης.

Ο Anders Engberg τραγούδησε επιβλητικά και ηγετικά, ενώ οι κιθάρες των Kristian Niemann και (ειδικά) Peter Hallgren, ξύριζαν κόντρα. Το setlist μοιράστηκε μεταξύ των δύο δίσκων τους, με το επικό feeling να γεμίζει τον χώρο, ενώ για τα δύο τελευταία τραγούδια, οι Sorcerer καλέσανε στη σκηνή και τον τραγουδιστή των Doomocracy. Ο Μιχάλης Σταυρακάκης (με μπλουζάκι Sorcerer) τραγούδησε λίγο στο "The Crowning Of The Fire King" και πολύ περισσότερο στο κλασσικό "The Sorcerer", το οποίο συντάραξε το Κύτταρο συθέμελα και έκλεισε τη μπομπάτη εμφάνιση των Σουηδών. Εκτός του πολύ καλού ήχου, εύφημος μνεία για μια ακόμα φορά και στα φώτα.

SETLIST

 

Sirens
Lake of the Lost Souls
The Dark Tower of the Sorcerer
Ship of Doom
Exorcise the Demon
The Crowning of the Fire King
The Sorcerer

Οι Δανοί Saturnus επανήλθαν στη χώρα μας κι αυτοί ύστερα από αρκετά χρονάκια, έχοντας στο παρελθόν υπάρξει τακτικοί επισκέπτες μας. Πρώτη φορά μας είχαν έρθει το μακρινό πια 2005, παίζοντας μάλιστα και τότε μετά από τους On Thorns I Lay! Το αργόσυρτο, μελωδικό doom death τους και ειδικότερα τα κιθαριστικά του μέρη φέρνουν στο μυαλό αρκετά παλιούς, καλούς Paradise Lost (δεν είναι οι μόνοι καλοί Paradise Lost οι παλιοί - να χαρείτε). Στην περίπου μια ώρα που είχαν στη διάθεσή τους πρόλαβαν και άγγιξαν τους τρεις από τους τέσσερις δίσκους τους, με το "Saturn In Ascension" να έχει την τιμητική του με τρία κομμάτια. Οι αργές μελωδίες τους παρέλασαν από μπροστά μας με υποβλητικό, μπάσο και ελαφρώς - όσο χρειαζόταν - σάπιο ήχο.

Δε θα πρωτοτυπήσω λέγοντας ότι και σε αυτήν την εμφάνιση ο τραγουδιστής ήταν αυτός που μου άρεσε περισσότερο, με τον Thomas Akim Grønbæk Jensen να συνεχίζει μια κατά πώς φάνηκε πολύ καλή βραδιά για όσους τραγούδησαν. Ο «νέος» Martin Steene στη δεύτερη κιθάρα δεν έδινε την αίσθηση του νέου και η μπάντα δε φείσθηκε κομπλιμέντων για τη χώρα μας και για το κοινό της, εκθειάζοντάς μας σε κάθε ευκαιρία. Η αλήθεια είναι πως ανέφεραν ότι η Ελλάδα ήταν μία από τις πρώτες χώρες εκτός της δικής τους που έπαιξαν ποτέ ζωντανά, οπότε λίγος παραπάνω ενθουσιασμός νομίζω ότι δικαιολογείται. Το «αντίο» μας το είπανε με το "Christ Goodbye" από το "Paradise Belongs To You".

SETLIST

 

Litany of Rain
Murky Waters
Forest of Insomnia
A Father's Providence
I Long
Christ Goodbye

Οι Saviour Machine το 1998 έδωσαν ένα πραγματικά ιστορικό live στο επίσης ιστορικό Ρόδον. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και ο ιθύνων νους των Αμερικανών, ο Eric Clayton, πέρασε πολλά στη ζωή του μέσα στα τελευταία 21 χρόνια. Πλέον έχει επανακάμψει από τα διάφορα σοβαρά θέματα υγείας που είχε, έχει μετακομίσει μόνιμα στη Γερμανία κι έχει επιστρέψει στη ζεστή αγκαλιά της κρυφής ή και φανερής ερωμένης όλων όσων γράφουμε και διαβάζουμε εδώ - της μουσικής ντε! Ο Eric έχει στήσει μια εξαιρετική μπάντα από Ολλανδούς μουσικούς, γράφει νέα μουσική και αγγίζει τα παλιά του επιτεύγματα χωρίς φόβο και με απαράλλακτο πάθος.

Γι’ αυτήν την περιοδεία μας επιφύλαξε κατά κύριο λόγο κομμάτια από τις δύο πρώτες και τρομερές δουλειές των Saviour Machine. Ο χώρος είχε πια γεμίσει με ενθουσιώδεις ανθρώπους που είχαν έρθει είτε να ξαναζήσουν λίγη από τη μαγεία εκείνης της συναυλίας του ’98, είτε να τη ζήσουν για πρώτη φορά, αν είχαν την ατυχία να χάσουν το συγκεκριμένο live. Μιλώντας με αρκετούς φίλους και γνωστούς στα διαλείμματα, βρήκα πιο πολλούς άτυχους παρά τυχερούς.

Οι Nine βγήκαν στη σκηνή φορώντας όλοι τις γνωστές μάσκες και παίζοντας το "Helter Skelter" των Θεών, ενώ ο γενειοφόρος Eric Clayton εμφανίστηκε μαυροντυμένος σαν κρεμμύδι. Στο τέλος του απαλλάχτηκαν από τις μάσκες, φανερώνοντας πλέον τα κανονικά τους πρόσωπά τους μπροστά μας. Και ξεκίνησε το πραγματικό πανηγύρι. Όπως φάνηκε και στα "Christians And Lunatics", "Enter The Idol" και "The Mask" η θεατρικότητα των ερμηνειών του Clayton ταίριαζε πολύ τόσο με το ύφος όσο και με το περιεχόμενο των κομματιών, ενώ και ως παρουσία ο άνθρωπος εξέπεμπε συναισθηματισμό και φαινόταν να ζει κυριολεκτικά τις στιγμές.

Την αληθινά πανέμορφη εκτέλεση του "The Killer" προλόγισε ένας οπαδός από το κοινό φωνάζοντας με όλη του τη δύναμη "we missed you, γκατ ντάμετ", με τον Clayton να ανταποδίδει. Αυτό το ψιλοανατολίτικο riff στην αρχή... Λίγο μετά ο Clayton απέτισε φόρο τιμή στον νονό των Saviour Machine με μια εξαιρετική, πολύ συναισθηματική εκτέλεση του "Five Years" από το "The Man Who Sold The World" του Bowie. Ανάθεμα σ’ αυτούς που βάζουν στεγανά στις μουσικές!

Στο σερί "Ludicrous Smiles", "The Wicked Window", "Son Of The Rain", "Ascension Of Heroes" και "The Stand" είχαμε διαδοχικά highlights, με τους Ολλανδούς να παίζουν to the point και τον Clayton να βρίσκεται στον δικό του υπερβατικό κόσμο, έξω από τον δικό μας. Και για να ονοματίσουμε κιόλας τη σπουδαία μπάντα, μιλάμε για τους Jeroen Geerts και Bas Albersen στις κιθάρες, Ludo Caanen στα πλήκτρα, Twan Bakker στα τύμπανα και Rob Dokter στο μπάσο.

Ύστερα από έναν μικρό πρόλογο όπου ο Eric μας ανακοίνωσε ότι έχει γράψει νέα μουσική μετά από 21 χρόνια, η μπάντα μας έπαιξε δύο νέα κομμάτια, τα οποία και ακούστηκαν πολύ ωραία. Γνωρίζοντας ότι το έργο του συγκεκριμένου μουσικού λειτουργεί καλύτερα σε επίπεδο δίσκου, έχω μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσω μια πιθανή μελλοντική κυκλοφορία με τα συγκεκριμένα κομμάτια να αποτελούν μέρος της.

Έχοντας μπει στην τελική ευθεία, απολαύσαμε την εξαιρετική εκτέλεση του "Carnival Of Souls", ενώ στο "Legion" ο Clayton ξέχωσε μια αμερικανική σημαία, με την οποία και τυλίχτηκε. Η συναυλία τελείωσε με τον Clayton να περιδιαβαίνει σε όλο το Κύτταρο και να χαιρετάει και να ευχαριστεί τον καθένα που έβρισκε μπροστά του ενώ η μπάντα έπαιζε το "Love Never Dies" και τον περίμενε να επιστρέψει. Φτάνοντας κοντά στη σκηνή και κάνοντας ν’ ανέβει σ’ αυτή, άλλαξε γνώμη και ξαναγύρισε στον κόσμο, χαιρετώντας άλλους τόσους προτού επιστρέψει για να μας πει κι από μικροφώνου ότι η αγάπη δεν πεθαίνει. Αυτή που του δείξαμε και μας έδειξε εκείνο το βράδυ πάντως, σίγουρα είναι άσβεστη.

Για να μιλήσω λίγο και σε ύφος που ενδεχομένως να εκτιμούσε ο ίδιος ο Eric, όλοι όσοι βρέθηκαν στο Κύτταρο έγιναν συμμέτοχοι σε κάτι αντίστοιχο με Θεία Λειτουργία και στο τέλος μετάλαβαν. Καλοί οι Batushka και οι κάθε λογής αντίστοιχοι, αλλά εδώ μιλάμε για πραγματική μέθεξη, μυσταγωγία, κατάνυξη, γεμάτες συναίσθημα και ένταση. Η μουσική των Saviour Machine έχει έντονα προσωπικό χαρακτήρα και καταλαβαίνω γιατί μπορεί για πολλούς ανθρώπους να είναι τόσο βιωματική.

Συνοπτικά, παρακολουθήσαμε από πολύ καλές έως εξαιρετικές εμφανίσεις από σημαντικά συγκροτήματα, με ως επί το πλείστον πολύ καλό ήχο και με τη συγκέντρωση του κόσμου να είναι ανά πάσα στιγμή εντελώς ανθρώπινη, με τον κόσμο να είναι μεν αρκετός, αλλά χωρίς να υπάρχει συνωστισμός. Σε μια μικρή και ίσως ασήμαντη λεπτομέρεια, είναι καλό να αναφερθεί ότι δινόταν κανονικό απόκομμα εισιτηρίου σε όσους είχαν αγοράσει ηλεκτρονικό εισιτήριο από γνωστή πλατφόρμα – μέρος του «μερακλίδικου» της υπόθεσης, κατ’ εμέ. Γενικώς οι συνθήκες στο Κύτταρο ήταν πολύ καλές, με κραυγαλέα εξαίρεση όπως πάντα το σχεδόν πανταχού παρόν ακόμα στη χώρα μας κάπνισμα. Σε κάθε διάλειμμα ο χώρος άδειαζε, μιας και μπορούσες εύκολα να βγεις έξω και ξαναγέμιζε λίγο πριν την εμφάνιση κάποιας μπάντας.

Παρεμπιπτόντως, στον χώρο υπήρχαν και αρκετοί πάγκοι με βινύλια, CDs αλλά και μπλουζάκια προς πώληση, για πολλά και διάφορα γούστα. Το δε πρόγραμμα παρέκκλινε στο τέλος της ημέρας κατά περίπου μισή ώρα, που όμως είναι εν μέρει και λίγο αναμενόμενο όταν πρέπει να παίξουν έξι συγκροτήματα. Σάββατο ήταν, το μετρό το προλάβαινες άνετα έτσι κι αλλιώς, μικρό το κακό που το live τελείωσε λίγο αργότερα!

Το γεγονός ότι ο Eric Clayton είχε ανακοινώσει προκαταβολικά ότι στο live θα υπάρχει open taping policy καλώντας όποιον θέλει να φέρει την κάμερά του κάνει το ενδεχόμενο εμφάνισης υλικού από τη συναυλία αρκετά ρεαλιστικό. Οι ενδιαφερόμενοι λοιπόν, τσεκάρετε τακτικά στο youtube για πιθανές εκπλήξεις.

Το εγχείρημα του πρώτου Demon’s Gate Festival στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία. Πλέον αναμένουμε το επόμενο, στις 26/09/2020, με τα πρώτα ονόματα που ανακοίνωσαν οι διοργανωτές από σκηνής να είναι οι Memory Garden και οι King Goat. Ως headliners ανακοινώθηκαν επίσης από σκηνής οι Tiamat, σε μια εμφάνιση που θα βασίζεται στα "Clouds" και "Wildhoney". Χρόνια και ζαμάνια φίλε Johan. Θα τα πούμε του χρόνου...

SETLIST

 

Helter Skelter (διασκευή The Beatles)
Christians and Lunatics
Enter the Idol
The Mask
Killer
Five Years (διασκευή David Bowie)
Ludicrous Smiles
The Wicked Window
Son of the Rain
Ascension of Heroes
The Stand
The Space Between Us (νέο κομμάτι)
American Whore (νέο κομμάτι)
Carnival of Souls
Legion
Love Never Dies

  • SHARE
  • TWEET